Werewolf ล็อคหัวใจนายหมาป่า

EP.16 เรื่องที่ขอ

​23.45 น.

"นอนไม่หลับหรอ?"

ฉันสะดุ้งตกใจนิดๆเมื่อจู่เสียงนิ่งเรียบของเจ้าของห้องดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันหันกลับไปมองขาที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยสายตาที่พยายามจะนิ่งเรียบให้มากที่สุดทร็อตมองฉันก่อนจะเดินเข้ามาหาเล่นเอาฉันตกใจจนเผลอถอยหลัง

ฟึ้บ...!

"อ๊ะ..?"

"มานี่ มานั่งนี่ก่อน"

ฉันหรี่ตาลงนิดๆพร้อมกับมองทร็อตที่เอื้อมมือตัวเองมากุมมือฉันไว้แล้วออกแรงดึงให้ฉันเดินตามตัวเองไปนั่งที่เตียงของเขา ฉันมองทร็อตที่บังคับให้ฉันนั่งลงที่เตียงตัวแววตาสงสัยแต่ไม่นานเขาก็นั่งลงตามพร้อมกับหันหน้าเข้ามาหาฉันเล่นเอาฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก

"จะ...จะทำอะไร?"

"แค่จะดูแผล อยู่เฉยๆนะ"

ฉันกำมือตัวเองแน่นอย่างไม่รู้ตัวเมื่อนิ้วเรียวของทร็อตค่อยๆสัมผัสลงที่ใบหน้าของฉันเขามองมาที่แผลฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่สายตานั้นจะเลื่อนขึ้นสบสายตาฉัน ตาของฉันเบิกกว้างอย่างทำตัวไม่ถูกพร้อมกับหัวใจที่มันกำลังเต้นแรง

"ขอใส่ยานะ ยานี้ไม่แสบถามมาล่ะ"

ทร็อตเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับชูหลอดยาในมือตัวเองให้ฉันเห็น เขายิ้มออกมานิดๆเมื่อฉันพยักหน้าทร็อตบีบยาใส่นิ้วตัวเองช้าๆพร้อมกับเอื้อมมือตัวเองขึ้นมาหาฉันอีกครั้ง ฉันมองตามด้วยใจที่กำลังระทึกคือไม่รู้เหมือนกันว่าระทึกอะไรแค่เพียงเขาทายาลงมาที่มุมปากทั้งสองฉันเบาๆหัวใจฉันมันก็ต้นแรงจนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยิน

"เจ็บไหม?"

"มะ ไม่"

"แต่ทำไมทร็อตเจ็บจัง เจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้วหนาม"

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆเมื่อคนตรงหน้าที่ทายาให้ฉันเสร็จว่าขึ้นแบบนั้น มือทร็อตยังอยู่ที่ใบหน้าฉันและฉันรู้สึกถึงความร้อนจากมือนั้นแถมมันยังสั่นจนน่ากลัว ฉันเลื่อนสายตาขึ้นไปสบสายตาคมกริบของเขาที่ตอนนี้กำลังแสดงออกว่าเจ็บปวดจริงๆ ทร็อตขยับเข้ามาหาฉันเหมือนเขาอยากจะกอดแต่เมื่อเขาเห็นว่าฉันกำลังมองเขาอยู่เขาก็ชงักไปอย่างเห็นได้ชัด

ฟึ้บ...

"นอนเถอะ"

"แล้วทร็อตจะนอนไหน?"

"โซฟา" ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างทำตัวไม่ถูกพร้อมกับเงยหน้ามองเขาที่ลุกออกไปแล้ว "นอนเถอะไม่ต้องเกรงใจ...ฝันดีนะหนาม"

"ขอบคุณ"

ทร็อตยิ้มออกมาช้าๆก่อนที่เขาจะเอื้อมมือตัวเองขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ ฉันสบสายตากับสายตาตรงหน้าด้วยหัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะอย่างเห็นได้ชัดทร็อตค่อยๆล่ะมือตัวเองออกและหันหลังเดินออกจากห้องเขาไปทันทีพร้อมกับปิดประตูให้เสร็จสรรพ

"เฮ้อ..."

เสียงถอนหายใจของฉันดังขึ้นเบาๆเมื่อเจ้าของห้องออกไปแล้ว ทร็อตออกไปแล้วแต่ฉันกลับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างเคยเขายังคงเป็นทร็อตเหมือนที่ผ่านมาเขาไม่เคยเปลี่ยนไปรวมถึงสายตาที่เขามองมาที่ฉันในทุกๆเวลาอีกด้วย ฉันรู้สึกได้แต่ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรมากไปมากกว่านี้เพราะตอนนี้ฉันยังรู้สึกถึงบรรยายกาศที่มันอึดอัดระหว่างเราอยู่ ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆก่อนจะขยับขึ้นไปนอนบนเตียงของเขาอย่างเพลียๆพรุ่งนี้ฉันกะว่าจะไปเอาชุดของฉันและหาที่พักมันอาจจะแย่ในสถานการณ์แบบนี้แต่ฉันก็ไม่อยากจะอาศัยเขามากไปกว่านี้ฉันเกรงใจน่ะ...แต่ตอนนี้ฉันควรจะนอนพรุ่งนี้มันคงจะดีขึ้น

29/11/20xx

12.15 น.

"ห๊ะ...บ้านเช่าถูกๆ?"

"อืม พอจะรู้จักไหมที่ไหนก็ได้นะที่นลินพอจะรู้จัก"

"อืม...นลินไม่มั่นใจเท่าไหร่แต่หนามจะไปอยู่ทำไมอ่ะ มีอะไรรึป่าว"

"ก็ปัญหานิดหน่อยน่ะ แต่นลินไม่ต้องห่วง"

"เฮ้ย ไม่ต้องห่วงอะไรของหนามมันต้องใหญ่มากแน่ๆเลยใช่ไหม?"

"ก็นิดหน่อยน่ะ ^^"

นลินหรี่ตามองฉันอย่างเป็นห่วงก่อนที่เธอจะขอให้ฉันเล่าให้ฟังซึ่งสุดท้ายฉันก็ต้องเล่าให้เธอฟังเพราะทนการอ้อนของเจ้าตัวไม่ไหว นลินเบิกตากว้างทันทีที่ฉันพูดจบ เธอเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้ทันที

"เฮ้ย งั้นก็เท่ากับว่าตอนนี้เจ้าหนี้ก็กำลังตามเลยดิ!"

"ก็คงจะแบบนั้น..."

"โคตรอันตรายหนาม เอางี้ถ้าหนามไม่มีที่พักไปอยู่กับนลินก่อนก็ได้"

"เฮ้ย ไม่เป็นไรลินหนามเกรงใจ!"

"เกรงใจทำไม เราก็เพื่อนกันงั้นเราไปเอาเสื้อผ้าก่อนไหมตอนนี้ก็จะบ่ายแล้ว"

"แต่..."

"อย่าดื้อน่าหนาม ป่ะเดียวลินไปเป็นเพื่อน"

ฉันมองนลินอย่างหนักใจทันทีที่เธอพูดออกมาแบบนั้น นลินลุกขึ้นจากเก้าอี้ในโรงอาหารของคณะก่อนที่เธอจะเอื้อมมือมาคว้าให้ฉันออกเดินตามไปด้วย ฉันเม้มริมฝีปากอย่างทำอะไรไม่ถูกและได้แต่เดินตามเธอไปทั้งอย่างนั้น...อันที่จริงฉันไม่ได้จะให้เธอมารู้เรื่องฉันแบบนี้หรอกนะเพราะสุดท้ายนลินก็จะชวนฉันไปอยู่ด้วยไงแต่ไม่ก็ไม่ทัน

"บ้านหลังนี้ใช่ไหม?"

"อือ"

ฉันตอบกลับนลินเบาๆเมื่อเธอถามขึ้น นลินมองอีกครั้งพร้อมกับขับรถเข้าไปจอดที่หน้าประตูรั่วของบ้านทันทีเธอมองไปรอบๆก่อนจะเปิดประตูลงพร้อมกับฉันที่ตามลงไปฉันหยิบเอากุญแจสำรองที่อยู่ในกระเป๋าตัวเองออกมาพร้อมกับไขประตูรั่วทันที...ไตตั้ลกับแม่คงไปได้ไกลแล้วแต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดีว่าจะไปไกลได้แค่ไหน ฉันรอมันโทรมาอยู่

"บ้านหนามนี่น่าอยู่กว่าที่คิดนะ"

"อืม หนามเพิ่งรู้สึกว่ามันน่าอยู่ก็ตอนนี้ล่ะตอนที่ไม่มีใครอยู่"

"...อย่าคิดมากหนามเดียวมันจะดีขึ้น"

ฉันยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับมองมือของนลินที่วางไว้ที่บ่าฉันเบาๆ ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าบ้านพร้อมทั้งเก็บเสื้อผ้าและของจำเป็นของตัวเองใส่กระเป๋าให้เร็วที่สุดโดยมีนลินที่ค่อยเก็บช่วย คือฉันยังไม่ได้บอกทร็อตเลยน่ะว่าฉันมาเก็บของที่นี้และถ้าเขารู้เขาคงจะโกรธฉันแน่นอนแต่ฉันก็ไม่อยากให้เขามาเกี่ยวมากไปกว่านี้

แกร๊ง..!!

"หนาม..."

"..."

ฉันกับนลินหันหน้าเข้าหากันทันทีที่ได้ยินเสียงลูกบิดประตูบ้าน ฉันกำกระเป๋าในมือไว้แน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกฉันไม่รู้ว่าใครมาที่บ้านฉันนลินเหลือบสายตาออกไปมองที่ประตูห้องของฉันที่กำลังแง้มไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปที่ประตูนั้นเบาๆและค่อยๆดังมันเข้ามาปิดช้าๆ

พรึ่บ!!

"คิดว่าจะหลบพวกพี่พ้นหรอจ๊ะน้องๆ!"

"นลิน!!"

ฉันร้องขึ้นเสียงดังพร้อมกับวิ่งเข้าไปช่วยเธอดึงประตูเข้ามาทันทีที่ถูกดึงมาจากด้านนอก อะไรเนี้ยคนพวกนี้ฉันไม่รู้จักถึงจะยังไม่เห็นหน้าแต่ฉันก็รู้ว่าพวกเขาน่ากลัวขนาดไหนแถมยังแรงที่มากขนาดนี้อีกด้วย

"ดึงไว้หนาม!!"

"สู้แรงพวกพี่ไม่ได้หรอกน้อง ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง!!"

"แม่งเอ้ย! หนามยื้อไว้เดียวลินโทรหาเพื่อนก่อน!"

"อืม!"

ฉันรับคำพร้อมกับออกแรงดึงมันเข้ามามากขึ้นพร้อมกับมองนลินที่ใช้อีกมือของตัวเองกดโทรศัพท์ไปด้วย เธอกดเลื่อนๆมันอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอาขึ้นแนบหูทันทีที่โทรออก

"รับสิว่ะ!"

"พวกกูบอกให้ออกมาไงว่ะ มึงมาดึงช่วยกูดิ!!"

"ครับพี่!"

"ฮะ..!"

พรึ่บ! ตึง!

"โอ้ย!!"

"นลิน! เป็นอะไรไหม?"

"ไม่ๆ หนามถอยออกไป"

ฉันส่ายหน้าไปมาทันทีพร้อมกับตามเข้าไปพยุงนลินให้ลุกขึ้นเมื่อเราสองคนยื้อประตูไว้ไม่ไหวและถูกดึงออกมาทั้งสองคนแต่เป็นนลินที่ล้ม ฉันมองโทรศัพท์ของนลินที่หล่นไปไกลด้วยแววตาหนักใจ

"บอกให้ออกมาดีๆก็ไม่รู้เรื่อง ผู้หญิงสมัยนี้ทำไมต้องชอบให้เรารุนแรงจังว่ะมึงว่าไหม?"

"ครับพี่"

เสียงหัวเราะเยาะเสียงดังดังขึ้นเรียกความสนใจของฉันกับนลินให้หันไปมองก่อนที่เราสองคนจะเจอกับผู้ชายร่างใหญ่สี่คนที่กำลังยืนมองมาที่พวกฉันอยู่ พวกเขาน่ากลัวและฉันรู้แล้วว่าพวกเขามาทำอะไรที่บ้านฉัน หนึ่งในนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นลูกพี่มองมาที่ฉันสองคนพร้อมกับมองสลับไปมาก่อนจะมาหยุดที่ฉันพร้อมกับหยิบรูปออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

"โอ๊ะ...น้องคนนี้นี่เองที่เราตามหา ^^"

"พูดเรื่องอะไร?"

"อ้าว..นี่ไม่รู้หรอว่าแม่ของหนูเอาหนูมาไถ่ แต่กูว่าน่าจะรู้แล้วล่ะมั่งก็เล่นมาขนเสื้อผ้าหนีแบบนี้! ^^"

"ฉันไม่รู้เรื่อง แล้วเรื่องบ้าอะไรมาเข้าบ้านคนอื่นฉันจะแจ้งตำรวจ!"

พรึ่บ!

"หนาม!"

"อย่าทำเป็นเก่งหนู แม่มึงติดหนี้เสียสองล้านสองล้านนะไม่ใช่บาทสองบาท!"

"ฉันไม่รู้เรื่อง และฉันก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!"

"แต่มันเอามึงมาไถ่ และเสี่ยงควรจะได้ตัวเธอตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพราะงั้นวันนี้ไปกับพวกพี่เถอะครับ ^^"

"ปล่อย ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!!"

ฉันดิ้นทันทีที่ถูกมันดึงลากออกมา มันให้ลูกน้องอีกสองคนของมันมาจับฉันไว้และเดินออกมาจากบ้านทันทีฉันดิ้นพร้อมกับตะโกนสียงดังโดยหวังว่าคนแถวนี้จะได้ยิน

พรึ่บ! พลั่ว!!

"อั่ก!!"

"คุยกันดีๆน่ะทำเป็นไหมไอ้พวกบ้า หนามมาอยู่หลังลิน!"

ฉันสบัดแขนออกจากอีกคนที่จับฉันไว้ทันทีที่นลินกระโดยันอีกคนออกเต็มแรงจนมันล้มไปอีกทาง ถึงมันจะตกใจที่นลินเก่งการต่อสู้แต่สถานการณ์ตรงหน้ามันกลับเลวร้ายลงอย่างเห็นได้ชัด ลูกพี่ของพวกนั้นหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับมองมาที่ฉันสองคนอย่างน่ากลัว

"น่าสนใจนิ กูว่าจับไปแม่งทั้งสองคนเลย...อีกคนก็สวยอีกคนก็แซ่บเสี่ยคงเพิ่มรางวัลให้เราว่ะ ^^"

"จับเลยไหมครับลูกพี่!?"

"เอาเลย ชกท้องได้แต่หน้าห้ามนะพวกมึง!"

ฉันเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินแบบนั้น นลินตั้งท่าพร้อมกับมองพวกนั้นที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเราด้วยท่าทีหยาบโลนหนึ่งในนั้นวิ่งเข้ามาหมายจะจับตัวนลินแต่เธอที่เร็วกว่ากระโดดขึ้นโซฟาทันทีพร้อมกับตวัดขาตัวเองใส่คอจนมันล้มลงไปเล่นเอาทุกคนถึงกับเบิกตากว้าง นลินค่อยๆยิ้ัมออกมาช้าๆพร้อมกับมองที่เหลือด้วยสายตาน่ากลัว

"บอกมาสิว่าพวกแกเป็นลูกน้องใคร...แม่จะตามไปลากคอมันถึงที่เลย!"

"อีเด็กนี่! มึงจับมันให้ได้!"

"ครับ"

พรึ่บ! ตึง!!

"อึ่ก! ชิป!"

"นลิน!"

"หนีหนาม หนีก่อน!"

ฉันเบิกตากว้างมองนลินที่ล้มลงกับพื้นอย่างทำอะไรไม่ถูกเพราะไอ้คนที่มันนอนอยู่ตรงแรกมันพุ่งตัวเข้าหานลินโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวทำให้นลินกับมันล้มลงกับพื้นทันที

"ไปจับมันไว้!"

ฉันมองที่นลินที่ถูกหนึ่งในนั้นจับขาเธอไว้พร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลลงมา เพราะฉันเพราะฉันเธอถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้! ฉันกัดริมฝีากตัวเองแน่นพร้อมกับวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที

พลั่ว!!

"อึ่ก!!"

"ชอบความรุนแรงงั้นสิ ชอบนักพี่ก็จัดให้ครับ!!"

ร่างของฉันทรุดลงกับพื้นทันทีที่ถูกลูกพี่มันจับได้และมันก็ปล่อยหมัดตัวเองใส่ท้องฉันเต็มแรง ฉันยกมือตัวเองกุมท้องตัวเองไว้เมื่อโดนความจุดเสียดเล่นงาน

พรึ่บ!

"อ๊ะ!"

"เงินสองล้าน...คิดว่าพวกพี่จะปล่อยน้องไปได้หรอครับ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะแม่กับพี่มึงได้ตายเร็วๆนี้แน่ๆ"

"แก..."

"หึ!"

ฉันสบสายตากับสายตาดุดันน่ากลัวตรงหน้าด้วยความแค้น มันกระชากผมฉันไว้พร้อมกับดึงให้ฉันลุกขึ้นจากพื้นอย่างแรงฉันเซไปมาเล็กน้อยก่อนจะพยายามยื้อตัวเองไว้มันจึงหันกลับมามองฉันอย่างสงสัย

"ปล่อยเพื่อนฉัน...เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยว"

"...ไม่เกี่ยวแต่ทำคนของพวกพี่ทรุดไปเกือบสอง"

"เธอไม่เกี่ยว คนที่ติดหนี้พวกนายเป็นฉันคนเดียวเพราะงั้นอย่าเอาเธอมายุ่ง!"

"หึ ใจเด็ดนี่"

ฉันสบสายตากับคนตรงหน้าไม่หลบก่อนที่เราสองคนจะเงียบกันไป และสุดท้ายมันก็พยักหน้าให้ลูกน้องตัวเองปล่อยนลินที่กำลังนอนอยู่ที่พื้นไว้นลินมองมาที่ฉันพร้อมกับส่ายหน้าไปมาทันที...ฉันรู้ว่าเธอห่วงแต่ฉันให้เธอมายุ่งกับเรื่องนี้ไม่ได้เธอไม่รู้เรื่อง

"ไปได้แล้ว!"

ฉันเซตามแรงดึงอีกครั้งเมื่อมันดึงให้ฉันตามออกมา ลูกน้องของมันคนนึงเดินนำออกไปแล้ว ฉันกำมือตัวเองแน่นเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อแต่หากฉันไม่ไปนลินก็จะไม่ปลอยภัยแถมไตตั้ลกับแม่อีก

ผัวะ!!

"อั่ก!!"

"อะไรว่ะ มึงไปดูมันสิ!"

"ครับ!"

ฉันมองตามลูกน้องอีกคนของมันที่เดินออกไปทางประตูรั่วทันทีที่ลูกน้องคนที่เดินออกไปก่อนร้องขึ้น ตาของฉันเบิกกว้างทันทีที่ฉันเห็นคนที่เดินเข้ามาผ่านในรั่ว ทร็อต...สายตาคมกริบของเขามองมาที่คนที่กำลังจับฉันไว้ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่มันกลับน่ากลัวมาก ลูกน้องมันวิ่งเข้าใส่ทร็อตทันทีที่เห็น

พรึ่บ! พลั่ก!!

"ปล่อยคนของกู!"

"หึ มึงมีอะไรมาสั่งว่ะ!? แล้วนี่มาคนดียวคิดว่าตัวเองเก่งมาก!!?"

"คนเดียวที่ไหน..."

เสียงอีกเสียงดังขึ้นอย่างกวนๆพร้อมกับร่างสูงของวูฟที่เดินตามเข้ามา เขาเหยียดยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับมองมาที่มันด้วยสายตาเย้ยหยันวูฟทำท่ายืดเส้นยืดสายนิดๆพร้อมกับกระชากผมไอ้คนที่โดนทร็อตจัดการขึ้นมาจากพื้นเต็มแรง

"โอ๊ะ...นี่ลูกน้องลุงรึป่าวครับ เฮ้ออดีนะที่ยังหายใจ ^^"

"มึง ไอ้เด็กเมื่อวานซื้น!"

"หรือมึงจะเอา เด็กแบบพวกกูก็ทำให้มึงไปนอนโรงบาลได้ไม่ยากนะ!?"

"..."

"ผมให้ลุงติดสินใจ...จะออกไปดีๆหรือจะไปใช้ชีวิตที่เหลือที่โรงบาล?"

ฉันเหลือบมองมันอีกครั้งเมื่อวูฟถามขึ้นแบบนั้นและมันมีสีหน้าที่กลัวอย่างเห็นได้ชัด มันมองลูกน้องอีกคนที่เหลือด้วยสายตาคิดหนักก่อนที่มันจะหันมาหาฉันอีกครั้ง

"ครั้งนี้ถือว่าพวกพี่มาเตือน...รีบหาเงินมาคืนก่อนที่เสี่ยจะจัดการหนูเอง!"

"..."

"ไป!"

ฟึ้บ!

ฉันเซออกไปเล็กน้อยเมื่อโดนมันปลักออกมา ร่างสูงน่ากลัวของมันรีบเดินออกไปโดยไม่วายหันมาชี้หน้าทร็อคกับวูฟเหมือนจะฝากไว้ก่อนซึ่งวูฟกับทร็อตดูไม่ได้กลัวอะไรแถมวูฟยังหัวเราะใส่ซะด้วย ต่างจากอีกคนทร็อตมองมาที่ฉันด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ เขามองมาแบบนั้นจนฉันทำอะไรไม่ถูก

"นลิน!"

ฉันที่เพิ่งนึกถึงนลินได้ร้องขึ้นเบาๆพร้อมกับหันกลับเดินเข้าบ้านทันทีแม้จะรู้สึกเจ็บที่ท้อง ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจนิดๆเมื่อร่างสูงของใครอีกคนที่เร็วกว่าวิ่งเข้ามาก่อนแล้ว ฉันยืนมองวูฟที่เข้าไปหานลินด้วยสายตาห่วงไม่แพ้กัน

"กูตกใจหมด ทำไมมึงไม่บอกกูว่าจะมานี้!"

"กูจะไปรู้ได้ไงว่าจะเกิดเรื่อง!"

"ลุกได้ไหม!?"

"เจ็บท้อง แม่ง!ถ้ากูไม่พลาดกูจัดการแม่งได้สบายแล้ว"

"แก่แบบนี้มีแรงเดินก็ดีแล้วไหม?"

"ไอ้วูฟ!"

เสียงหัวเราะของวูฟดังขึ้นเบาๆต่างจากสายตาของเขาที่กำลังมองที่นลินด้วยความเป็นห่วง วูฟค่อยๆสอดแขนตัวเองพร้อมกับอุ้มนลินขึ้นเหนือพื้นช้าๆ

"จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะพานลินกลับก่อน?"

"เอ่อ.."

"พากลับเถอะ กูมีเรื่องต้องคุยกับหนาม"

"เออๆ งั้นกลับนะ"

"หนามขอโทษนะนลิน หนามไม่น่า..."

ฟึ้บ...

"อย่าคิดมากหนาม นลินไม่เป็นไรเพราะงั้นคุยกันดีๆนะถ้ามีอะไรโทรมาได้ตลอด ^^"

"ห่วงตัวเองบ้างเถอะเจ๊"

"เสือก!"

ฉันยิ้มออกมาบางๆเมื่อวูฟถูกนลินที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเองด่า เขาสบถอะไรออกมาเบาๆก่อนจะเดินออกไปจากบ้านฉันทันทีตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับทร็อตสองคนภายในบ้าน ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับมองทร็อตที่ยืนอยู่อย่างหวั่นๆ

"..."

"ทำไมมาไม่บอกทร็อต?"

"คือ...หนามแค่มาเอาเสื้อผ้าหนามไม่คิด"

"หนามไม่คิดบ้างหรอว่ะว่ามันอันตราย!"

ฉันสะดุ้งทันทีที่ทร็อตตวาดใส่แบบนั้น เขามองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงซึ่งมันห่วงฉันซะจนฉันรู้สึกผิดรู้สึกผิดที่ทำอะไรโดยไม่บอกเขาจนมันเกิดเรื่องอย่างที่เห็น ฉันกัดริมฝีปากตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก

"หนามขอโทษ..."

พรึ่บ!

"อย่า..อย่าทำแบบนี้อีก ทร็อตไม่อยากเสียหนามหนามเข้าใจไหม!?"

"..."

ฉันกำเสื้อทร็อตไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาตัวเองที่มันกำลังไหลลงมาด้วยความกลัว มันไม่ใช่แค่ทร็อตที่กลัวเพราะฉันก็กลัวมากเช่นกัน ทร็อตกอดฉันแน่นพร้อมกับซบใบหน้าตัวเองลงมาที่ไหล่ฉัน

"ทร็อตไม่อยากให้หนามเจ็บ เพราะงั้นอย่าทำอะไรถ้าไม่มีทร็อต"

"..."

"ทร็อตรู้ว่าหนามยังเคืองกับเรื่องที่ผ่านมา และถึงแม้ว่าทร็อตจะเอาแต่ใจแต่ทร็อตก็ไม่สนแล้ว หนามต้องอยู่กับทร็อต!"

"ทะทร็อต...!"

"อย่าทำให้ทร็อตเกลียดตัวเองมากไปกว่านี้เลย...ทร็อตทิ้งหนามไม่ได้จริงๆ"

ฉันมองคนตรงหน้าที่กำลังจ้องมองลงมาด้วยสายตาอ้อนวอน เขามองมาที่ฉันนิ่งและนานแต่กลับสื่อสานอารมณ์ตัวเองออกมาทั้งหมด มันเต็มไปด้วยความกลัว เป็นห่วง และโกรธ เขาโกรธตัวเองโกรธเพราะทำให้เรื่องของเราเป็นแบบนี้งั้นหรอ? แต่ฉันในตอนนี้ก็ไม่สามารถปฎิเสธได้เหมือนกันว่าต้องการทร็อตมากขนาดไหน

18.28 น.

"ทร็อตไม่ให้หนามไปทำงานจริงๆหรอ?"

"ไม่ ทร็อตโทรไปบอกพี่เก่งให้แล้วด้วยเพราะงั้นวันนี้พักเถอะ"

ฉันที่เพิ่งลงจากรถของเขามองทร็อตอย่างหนักใจ ทร็อตก้าวลงจากรถของเขาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ของฉันด้วยใบหน้าเเรียบนิ่งพร้อมกับมืออีกข้างของเจ้าตัวที่เอื้อมมันมาคว้ามือฉันไว้พร้อมกับสอดประสานมันไว้แน่น ฉันเงียบไปอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับพยายามก้าวเดินตามทร็อตเข้าไปภายในอู่ถึงแม้มันจะเจ็บหน่อยๆก็เถอะ

พรึ่บ...!

"...เกิดอะไรขึ้น?"

ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องของทร็อตแต่มันกลับมืดลงทันที ฉันหันไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูกเพราะมือของทร็อตล่ะออกไปซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขาหนีไปไหน? และห้องนี้มันก็มืดมากมากจนฉันไม่เห็นทาง

"ทร็อต.."

"..."

"ทำไมมันมืดแบบนี้?"

ฉันยังคงพูดออกมาเบาๆอบ่างทำอะไรไม่ถูกและพยายามเดินออกไปข้างหน้า ฉันเริ่มจะกลัวแล้วนะในนี้มันน่ากลัวแถมทร็อตที่เอาแต่เงียบอย่างนั้นอีก

พรึ่บ!

"อ๊ะ!"

ตาของฉันหรี่ทันทีที่ไฟในห้องถูกเปิดอีกครั้งก่อนที่มันจะค่อยๆเบิกตาขึ้นอย่างตกใจเมื่อสายตาฉันมองไปที่ร่างสูงคุ้นตาที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันช้าๆพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างทำอะไรไม่ถูก...

"..."

"วันนี้วันที่ยี่สิบเก้า..."

ฉันมองทร็อตอย่างไม่เข้าใจมากขึ้นเมื่อเขาเอ่ยขึ้นแบบนั้น เจ้าตัวหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัดและดูก็รู้ว่าทร็อตไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ทร็อตเดินมาหยุดตรงหน้าฉันพร้อมกับมองดอกไม้ในมือตัวเอง

"มันเป็นวันครบรอบ...ครบรอบที่เราคบกันมาหนึ่งเดือน"

"ทร็อต..."

"ทร็อตไม่เคยเลิกกับหนาม และมันก็ไม่มีวันที่เราจะเลิกกัน"

"..."

"ทร็อตยังจำได้ ว่าวันนั้นทร็อตบอกรักหนามที่ไหนและความรู้สึกมันเป็นยังไงเพราะตอนนี้...ตอนนี้ทร็อตก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม"

"..."

"รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ทร็อตไม่ควรทำ แต่...แต่วันสำคัญของเราทร็อตก็ไม่อยากให้มันผ่านไปโดยไม่คิดจะบอกอะไรหนาม มันอาจจะเหมือนคำหวานทั่วๆไปแต่ แต่ยังไงทร็อตก็อยากจะบอกเพราะไม่ว่ามันจะเป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนหรือหนึ่งปีแต่ต่อจากนี้ หนามเป็นคนสำคัญกับทร็อตที่สุด หนามเป็นคนเดียวที่ทร็อตอยากปกป้อง และเป็นคนเดียวที่ทร็อตอยากบอกรัก"

"อึ่ก.."

"ทร็อตรักหนามนะ"

ฉันสะอื้นออกมาเสียงดังทันทีที่เขาพูดจบพร้อมกับมือของฉันที่ถูกทร็อตคว้าขึ้นไปให้รับดอกไม้จากเขา มือฉันมันสั่นสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ฉันเงยหน้ามองทร็อตทั้งน้ำตาพร้อมกับมือเขาที่เอื้อมขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกให้ฉันช้าๆ ฉันสบสายตากับคนตรงหน้าทั่งน้ำตาต่างจากเขาที่มองมาที่ฉันด้วยความรักมันทั้งตรงและจริงจัง

"พูดอะไรบ้างเถอะ...ทร็อตเขินจนทำตัวไม่ถูกแล้วนะหนาม"

"...หนามควรจะพูดว่าอะไร"

ฉันถามออกไปเบาๆพร้อมกับมองทร็อตที่มองมาไม่หลบสายตา เขายิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับโน้มใบหน้าตัวเองเข้ามาหาฉันช้าๆและสอดมือตัวเองเข้าเอวคอดฉันไว้พร้อมกับดึงฉันเข้าไปหามากขึ้น ทร็อตกดริมฝีปากตัวเองลงที่หน้าผากฉันเบาๆก่อนจะล่ะออกช้าๆพร้อมกับสบสายตาฉันนิ่ง

"ทร็อตไม่ขอโอกาส แต่ทร็อตจะขอให้หนามกลับมากลับมารักกันเหมือนเดิมแค่นี้ที่ทร็อตจะขอ"

"ขอมากไปรึป่าว?"

"..."

ฉันยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับสบสายตาตรงหน้านิ่ง ทร็อตกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างอ้อนวอน ฉันมองเขาอีกนิดก่อนจะขยับเข้าไปหาเขามากขึ้นพร้อมกับตวัดแขนคล้องคอเจ้าตัวไว้เบาๆและยิ้มออกมามันเป็นรอยยิ้มที่ฉันมีให้เขาให้ทร็อตแค่คนเดียว...

"แต่ก็ใช่ว่าจะให้ไม่ได้ ^^"