Werewolf ล็อคหัวใจนายหมาป่า

EP.13 ส่วนเกิน

​17/11/20xx

11.24 น.

"แล้วตกลงที่มัน...ปัตย์โทรมาหาหนามอ่ะโทรมาเรื่องอะไร?"

ฉันที่หันมองทร็อตอยู่ค่อยๆหันกลับมาที่เตาช้าๆเมื่อเขาเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกปัตย์แล้ว ตอนนี้ฉันกำลังทำอาหารอยู่น่ะส่วนทร็อตเขาก็กำลังนั่งดูฉันทำอยู่และเอาแต่ถามเรื่องปัตย์อย่างที่เห็น...วันที่เขาโทรมาล่ะไม่ถามจ้องแต่จะหาเรื่องพอมาวันนี้กลับมาทำเป็นอยากรู้อยากเห็น ไอ้คนไม่มีเหตุผล

"เรื่องงาน"

"งานอะไรล่ะ?"

"อยากรู้นักก็ไปถามเอาเอง ขี้เกียจตอบ"

"..."

ฉันยักไหล่เบาๆพร้อมกับสนใจอาหารที่ตัวเองกำลังทำต่อไม่ได้หันไปสนใจทร็อตอีก เขาเงียบไปนานแต่จากนั้นไม่นานหางตาฉันก็เหลือบเห็นว่าเขาเดินมายืนอยู่ข้างหลังฉันอยู่ ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมๆพร้อมกับปิดเตาแก๊สและหันหลังไปหยิบจานมาใส่ข้าวซึ่งทร็อตก็หลบให้นิดๆพร้อมกับขยับเข้ามาหาฉันมากขึ้นจนแทบจะสิง

"น่าอร่อยอ่ะ"

"เดียวก็ได้กินแล้วไหม จะขยับเข้ามาทำไมนักหนา?"

"ก็ ก็อยากดู"

ฟึ้บ...

"ออกไปเลยทร็อต อย่ามาทำหน้ามึนแถวนี้"

"ยิ้มหน่อยดิ วันนี้ยังไม่ยิ้มให้ทร็อตเลย"

"จำเป็นด้วยรึไง?"

"จำเป็น..."

ฉันสบสายตากับคนตรงหน้านิ่ง ทร็อตกอดเอวคอดฉันไว้แน่นหลังจากที่เขาจู่โจมฉันเมื่อกี้เขาโน้มใบหน้าตัวเองลงมาใกล้ฉันจนเรารู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน แต่ทร็อตก็ยังไม่อยู่เพราะเขายังเคลื่อนใบหน้าตัวเองเข้ามาเรื่อยๆก่อนจะมุ่งเป้าหมายลงไปหาซอกคอฉันพร้อมกับกดริมฝีปากตัวเองลงมาเบาๆ

"ยังงอนอยู่หรอ?"

"..."

"ต่อไปจะควบคุมตัวเองให้มากกว่านี้ทร็อตสัญญา"

"ทำให้หนามเห็นดีกว่าไหม อย่าสัญญาอะไรเลย"

"โคตรแย่เลยว่ะ เหมือนหนามลดความเชื่อใจทร็อตลงไปเยอะเลย"

"ทำตัวเองเองไหม?"

"...ขอโทษ"

ทร็อตว่าพร้อมกับกดริมฝีปากลงมาที่แก้มฉันอย่างแผ่วเบาเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่กำลังรู้สึกผิดและกำลังเศร้าอย่างเห็นได้ชัด และมันก็ใช่ตามที่ทร็อตว่าว่าความเชื่อใจสำหรับฉันที่มันมีให้ทร็อตมันลดลงจริงๆ ฉันสบสายตากับสายตาคมกริบตรงหน้านิ่งพร้อมกับมองเขาที่กำลังขยับริมฝีปากตัวเองลงมาหาฉันอย่างรู้ทันฉันรู้ว่าเขากำลังจะจูบ...ฉันรู้แต่ฉันก็ไม่ได้ขยับหนีอะไร

"..."

ทร็อตค่อยๆหยุดการเคลื่อนไหวตัวเองเมื่อริมฝีปากเราทั้งสองกำลังจะแตะกันเหมือนเขาไม่มั่นใจว่าจะทำมันได้รึป่าวสายตาของคนตรงหน้าจึงสบสายตาฉันนิ่งและเมื่อเห็นว่าฉันไม่เอ่ยอะไรเขาจึงกดริมฝีปากตัวเองลงมาทันทีทร็อตเลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าฉันไว้พร้อมกับเอียงองศาใบหน้าตัวเองให้เข้ากับฉันมากขึ้นเมื่อเขาลุกล้ำเข้ามาหาฉัน ฉันหลับตารับสัมผัสหวานๆที่คนตรงหน้ากำลังมอบให้ด้วยหัวใจที่กำลังเต้นแรง

แกร็ง...!

"โอ๊ะ...!"

ฟึ้บ..

"เอ่อ...โทษทีฉะฉันควรจะเคาะประตูเนาะ"

"ไม่เป็นไรหรอก หนามกับทร็อตกำลังจะกินข้าวน่ะมากินด้วยกันไหม?"

ฉันถามขึ้นทันทีพร้อมกับเบี่ยงตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของทร็อตที่กอดฉันไว้อยู่ซึ่งเขาก็ไม่ได้ดึงฉันไว้แต่อย่างใด ฉันมองมิล่าที่เปิดประตูเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มๆซึ่งเธอก็ดูตกใจไม่น้อยที่เห็นฉันกับทร็อตกำลังจูบกัน

"อืม...พอดีมิล่าก็กะว่าจะมาชวนทร็อตกับหนามกินข้าวพอดี ฉันซื้อของที่แกชอบมาด้วยนะทร็อต ^^"

"ดีจัง ตั้งแต่คบกันมาหนามยังไม่รู้เลยว่าทร็อตชอบอะไรไม่ชอบอะไรหนามคงต้องถามมิล่าแล้วนะเนี้ย"

"ได้ดิเดียวมิล่าจะบอกทุกอย่างที่มันชอบเอง เดียวขอเอาไปใส่จานก่อนนะ"

"..."

ฉันไม่ตอบกลับอะไรเพียงแต่ยิ้มออกมานิดๆพร้อมกับมองมิล่าที่เดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์ด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะลากสายตาขึ้นมองทร็อตที่กำลังมองมาที่ฉันอยู่ ฉันเลิกคิ้วใส่เขานิดๆก่อนจะเดินไปหยิบจานข้าวมาเตรียมไว้ที่โต๊ะ...ทร็อตคงจะรู้น่ะว่าฉันกำลังประชดแต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจนะปากมันไปเอง

"นี้ทร็อตวันนั้นฉันกลับถึงห้องได้ไงว่ะ วูฟไปส่งฉันหรอ?"

"ส่งเชี้ยอะไรล่ะ ฉันนี่ล่ะแหละไปรับแก..เมาแล้วมั่วชิป!"

"เอ้า โทษทีทำไมฉันเมาแล้วเป็นแบบนี้บ่อยจังว่ะ?"

"อย่าดื่มหนักนักสิ เวลาไปคนเดียวมันอันตราย"

"ขอบคุณนะหนามที่เป็นห่วง และก็ขอโทษจริงๆที่ต้องไปส่งคนเมาแบบมิล่า"

"ไม่หรอกวันนั้นหนามกลับแล้วน่ะ มีแต่ทร็อตไปคนเดียว"

"ห๊ะ แล้วนี้หนามกลับไงทร็อตไปส่งหรอ?"

"แท็กซี่น่ะ ทร็อตดูเป็นห่วงมิล่ามากหนามเลยกลับแท็กซี่ดีกว่าเดียวไปหามิล่าช้า"

"...พูดแบบนี้มิล่ายิ่งรู้สึกผิดข้าไปใหญ่เลยหนาม"

"คิดมาก หนามแค่พูดให้ฟังน่ะว่ามีคนหลายคนที่เป็นห่วงมิล่าเพราะงั้นก็ดูแลตัวเองบ้างคนสมัยนี้ยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย"

ฉันว่าพร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆก่อนจะตักข้าวเข้าปากทำเป็นไม่อะไรกับคำพูดตัวเองพร้อมกับเหลือบมองมิล่าไปด้วย เธอมีหน้าที่คิดหนักอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เธอจะหันไปมองทร็อตอย่างรู้สึกผิด

"กูขอโทษนะมึง ครั้งหน้าจะไม่ดื่มขนาดนี้"

"เออ รู้ตัวบ้างก็ดี"

ทร็อตตอบกลับเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นหมายจะลูบหัวมิล่าแต่พอสายตาเขาเหลือบมาสบสายตากับฉันเขาก็ชงักมือตัวเองไว้ทันทีก่อนจะเปลี่ยนเป็นเกาแก้มตัวเองแทน ฉันยิ้มออกมาอย่างขำๆพร้อมกับเคี้ยวข้าวต่ออีกครั้ง...นี่ฉันไม่ได้แกล้งทร็อตนะฉันก็แค่มองเขาธรรมดาๆอ่ะ

"วันนี้กะจะทำอะไรกันหรอ?"

"ไม่รู้สิ ทร็อตอยากทำอะไรล่ะ?"

ฉันถามทร็อตทันทีที่มิล่าหันมาถามฉัน เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดๆก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆมิล่าที่นั่งอยู่ทำท่าคิดนิดๆก่อนจะยิ้มออกมา

"ไปเที่ยวกันไหม?"

"เที่ยว?"

"สวนสนุก ไปเที่ยวสวนสนุกกัน!"

"..."

ทร็อตหันมามองฉันทันทีเมื่อมิล่าพูดขึ้นแบบนั้น ฉันเหลือบมองมิล่าที่กำลังยิ้มอยู่นิดๆซึ่งต่อมาเธอก็หันมาหาฉันพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วเขย่าไปมาเบาๆ

"ไปนะหนาม ไปเที่ยวกัน ^^"

"เอางั้นหรอ?"

"อืม นะๆมิล่าอยากไป ^^"

ฉันค่อยๆยิ้มออกมาอย่างไม่มั่นใจคือฉันไม่ค่อยชอบไปที่ที่คนมันเยอะเท่าไหร่อ่ะและยิ่งเป็นวันหยุดแบบนี้อีก แต่พอเห็นแววตาอ้อนๆของมิล่าแล้วมันก็คิดหนักหากจะปฎิเสธเธอไปฉันจึงค่อยๆพยักหน้าช้าๆ

"เย้ ไปนะเห็นไหมทร็อตหนามเตยไป ^^"

"เออ ทำตัวเป็นเด็กไปได้มึงอ่ะ!"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางนั้นของมิล่า ซึ่งมันก็เป็นท่าทางที่เธอมักจะทำเป็นประจำ...ฉันควรจะเลิกคิดอะไรแปลกๆสักทีคิดมากไปก็มีแต่เราเองที่จะเป็นบ้า ในเมื่อทร็อตบอกว่ามันจบไปแล้วฉันก็ต้องเชื่อใจเขา ตอนนี้มิล่าก็แย่อยู่เพราะงั้นฉันกับทร็อตก็ควรจะอยู่เป็นเพื่อนเธออย่างน้อยๆถ้าเธอสบายใจขึ้นเธอก็คงจะกลับไปที่ของเธอน่ะนะ

16.36 น.

---สวนสนุก--

"เล่นอันนี้ต่อเถอะ!"

"ห๊ะ...หนามไม่ไหวหรอกนะ น่ากลัวอ่ะ"

"งั้นหนามพักก็ได้ แต่ทร็อตแกต้องพาฉันไปเล่นนะ"

"เอ้าไง๊งั้นว่ะ ฉันก็ไม่ไหวนะเฮ้ย"

"นะนะ ฉันอยากเล่นอ่ะทร็อต..."

ฉันมองมิล่าที่จับแขนทร็อตเขย่าไปมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งซึ่งมันก็เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เธอทำแบบนี้เพราะฉันไม่ได้นับ ฉันเบี่ยงสายตาหนีออกมามองเครื่องตรงหน้าที่คนที่มาที่นี้ทุกคนจะต้องไม่พลาดที่จะเล่นมัน...รถไฟเหาะน่ะสิฉันไม่ไหวหรอกเห็นแล้วเข่าจะอ่อนมันน่ากลัวเกิน

"หนาม โอเคไหมมานั่งตรงนี้ก่อน"

ฉันเดินตามแรงจูงของทร็อตที่เดินมากุมมือฉันไว้อย่างเหนื่อยๆเขาให้ฉันนั่งลงที่ม้าหินอ่อนตรงหน้าพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง ทร็อตย่อตัวลงข้างหน้าฉันพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นมาเกลี่ยผมฉันออกจากใบหน้าให้เบาๆ

"ไหวไหม อยากกลับรึยัง?"

"ไหวๆ ได้มาทั้งทีแต่หนามแค่ไม่อยากเล่นรถไฟเหาะนะทร็อตไปเล่นกับมิล่าเถอะ"

ฉันพูดขึ้นพร้อมกับหันมองมิล่าที่กำลังมองรถไฟเหาะตรงหน้าอยู่ด้วยท่าทีอยากเล่นสุดๆ ก่อนจะหันมามองทร็อตที่กำลังมองฉันอย่างห่วงๆอยู่

"ไปเถอะ ดะนั่งรอตรงนี้นะ ^^"

"อืมงั้นรอแป๊บนะ"

ฉันพยักหน้ายิ้มๆพร้อมกับมองเขาสองคนที่เดินออกไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ฉันทำให้ทร็อตอึดอัดรึป่าวนะดูเขาเกรงใจฉันหน่อยๆแฮะ แต่มันก็ดีขึ้นนะเพราะเขาที่เริ่มเว้นระยะห่างจากมิล่ามากขึ้นอ่ะฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยพร้อมกับมองรถไฟเหาะตรงหน้าไปด้วยเมื่อมันเริ่มรอบใหม่ซึ่งน่าจะเป็นรอบที่ทร็อตกับทร็อตเล่นล่ะมั่ง

ครื้นน! กรี๊ด!!

ฉันยิ้มออกมาอย่างกลัวๆเมื่อรถไฟมันเริ่มออกตัวแล้วทิ้งตัวลงมาอันแรกซึ่งมันเหวี่ยงโคตรจะน่ากลัว...ตายแน่อ่ะถ้าฉันขึ้นไปอ่ะฉันตายแน่ ฉันมองมันไปเรื่อยๆจนมันเล่นครบรอบและคนเริ่มทยอยลงมาจากเครื่องเล่นพร้อมกับมองทร็อตและมิล่าที่เดินมาทางนี้อย่างขำๆ มิล่าเดินเซมาแต่ไกลไม่ต่างจากทร็อตที่พยายามเดินให้ตรงพร้อมกับเก๊กหน้านิ่งตลอดทาง

"จะอ้วกอ่ะหนาม!"

"นั่งก่อนเถอะ"

เสียงของฉันเอ่ยขึ้นอย่างขำๆก่อนจะลุกขึ้นให้มิล่ามานั่งเธอหอบหายใจเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองเอาไว้อย่างเพลียๆ ฉันมองทร็อตที่เพิ่งเดินมาถึงด้วยสายตาล้อๆ

"นั่งก่อนไหมทร็อต?"

"นั่งทำไม ไม่ได้อะไรสักนะ...อุป!"

"มานั่งเลยๆ"

ฉันเอื้อมมือไปดึงแขนทร็อตให้มานั่งอย่างรวดเร็วเพราะเมื่อกี้เจ้าตัวเกือบจะอ้วก ทร็อตยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ด้วยใบหน้าที่เริ่มจะไม่ไหวจนฉันอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อเห็นสภาพของทั้งสองคน

"เดียวหนามว่าหนามไปซื้อน้ำมาให้ดีกว่านะ ^^"

"ดะเดียวไปด้วย"

"นั่งหายใจก่อนเถอะทร็อต เดียวหนามรีบไปรีบกลับ"

ฉันบอกทร็อตอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาหาร้านน้ำและซื้อน้ำให้ทั้งสองคน อ่อทิชชู่ด้วยเพื่อทร็อตอ้วกแตก...นี่แบบตัวเองไม่ไหวแต่ก็ยังพยายามนะทั้งสองคน ฉันยิ้มออกมาอย่างขำๆก่อนจะเดินกลับมาทางเดิมอีกครั้งพร้อมกับน้ำดื่มและทิชชู่

"..."

ฉันมองทร็อตกับมิล่าที่นั่งหันหลังให้ฉันและกำลังคุยกันอยู่ด้วยแววตาเรียบนิ่งและริมฝีปากตัวเองที่เปลี่ยนเป็นเม้มตรง ฉันถอนหายใจออกมาอย่างไม่คิดมากและเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นแต่ก็ต้องชงักอีกครั้งเพราะขาตัวเองที่ก้าวไม่ออก...มือของฉันกำขวดน้ำในมือแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นมิล่าที่เอื้อมมือขึ้นเกลี่ยผมทร็อตที่ตกลงมาปรกหน้าขึ้นให้แถมยังใช้หลังมือตัวเองซับเหงือออกให้เขาอีกด้วย มิล่ายิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับสบสายตากับทร็อตที่กำลังมองเธอไม่กระพริบตา ฉันกระพริบตาตัวเองก่อนจะเดินมาหลบอยู่หลังต้นไม้พร้อมกับมือที่มันกำลังสั่นไม่ต่างจากหัวใจฉันที่มันกำลังสั่นด้วยความกลัว ฉันว่าแล้วฉันคิดไว้แล้วว่าหากฉันเห็นภาพแบบนี้ฉันจะทนไม่ได้ ยิ่งได้รู้ว่าทร็อตเคยรักมิล่าอีก..ฉันสามารถเชื่อใจทร็อตได้แค่ไหนในเมื่อฉันรู้สึกเจ็บขนาดนี้อ่ะ มันแย่มากเลยรู้ไหมที่ต้องอยู่กับความระแวงของตัวเองแบบนี้

"หนามบ้านผีสิงกัน!"

"ห๊ะ...บ้านผีสิงต่อหรอ?"

"อืม อันนี้มันไม่หวาดเสี่ยวไงแต่น่ากลัววว"

"แต่ก็อยากเล่นเนี้ยนะ?"

"ใช่ นะหนามนะทร็อตเล่นกันเถอะ!"

ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆพร้อมกับมองบ้านผีสิงตรงหน้าด้วยสายตาหวาดๆ มิล่าที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างฉันกับทร็อตสอดมือตัวเองจับแขนเราสองคนไว้แน่นพร้อมกับดึงให้เดินไปทางบ้านผีสิงด้วยใบหน้าตื่นเต้น...คืออะไรที่ทำให้มิล่าพลังเยอะแบบนี้เลยหรอ เอาจริงๆตั้งแต่มาเล่นที่นี้ครั้งนี้ฉันว่าฉันเล่นคุ้มสุดและเยอะสุดแล้วอ่ะคือเล่นแทบจะทุกเครื่อง

"แกไม่กลัวไงว่ะ?"

"กลัวดิ เฮ้ยอย่าป๊อดดิว่ะทร็อตเอาหน่อยๆ"

"พูดงี้ตลอดล่ะสัส หนามถ้าไม่ไหวอยู่ข้างนอกไหมเดียวทร็อตพามันไปเล่นก็ได้"

ทร็อตถามฉันขึ้นด้วยสายตาเป็นห่วงฉันเม้มปากตัวเองอย่างคิดหนักพร้อมกับมองเข้าไปที่บ้านผีสิงตรงหน้าอีกครั้ง...ฉันกลัวแต่ฉันก็ไม่อยากให้ทร็อตไปกับมิล่าแค่สองคน ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะมองมิล่าที่กำลังมองฉันอยู่อีกครั้ง

"หนามจะเล่น"

"เย้! งั้นไปกัน!"

มิล่าปล่อยละแขนออกจากฉันและทร็อตพร้อมกับวิ่งออกไปก่อน ทร็อตเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับมองด้วยสายตาที่ยังเป็นห่วงไม่หาย

"ไหวจริงๆไหมเนี้ย ?"

"ไหว หนามอยากเล่น"

"...โอเคๆงั้นหนามห้ามปล่อยมือทร็อตนะ"

"..."

ฉันพยักหน้าช้าๆพร้อมกับมองมือทร็อตที่สอดประสานเข้าที่มือฉันก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาช้าๆ ฉันยกยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่แน่ใจแต่ขามันก็ต้องก้าวเข้าไปในบ้านผีสิงตรงหน้าโดยมีมิล่าที่ยืนกวักมือเรียกอยู่ ฉันเงยหน้ามองทร็อตอีกครั้ง

"อย่าปล่อยมือหนามนะ"

"อืม ไม่ปล่อยหรอก ^^"

ทร็อตกระซับมือตัวเองให้มันแน่นมากขึ้นพร้อมกับดึงให้ฉันขยับเข้าไปหาตัวเองมากขึ้น ก่อนที่เราสามคนจะค่อยๆก้าวเข้าไปภายในบ้านผีสิงโดยมีมิล่าที่นำทางอยู่ข้างหน้า เธอดูไม่กลัวแถมยังดูตื่นเต้นสุดๆไปอีกต่างจากฉันที่ขาเริ่มจะแข็งทร็อตหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับมองฉันอย่างล้อๆฉันจึงยกมือตีไหล่เจ้าตัวเบาๆพร้อมกับมองทร็อตอย่างไม่พอใจ

"หูย ตื่นเต้นอ่ะ"

ฉันกับทร็อตหันกลับมาสนใจข้างหน้าอีกครั้งเมื่อเราเริ่มเข้ามาลึกขึ้นและบรรยายกาศเริ่มจะน่ากลัวฉันจับมือทร็อตแน่นขึ้นอย่างกวนๆเมื่อเริ่มได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ออกมาเป็นระยะๆตามทางเดิน มิล่าที่เดินอยู่ข้างหน้าพวกเราหัวเราะออกมาเบาๆด้วยท่าทางที่กำลังสนุก

ปั่ง!

"กรี๊ด!!/เฮ้ย!"

ทร็อตกอดฉันที่หันหน้าไปซบเข้าไว้แน่นไม่ต่างจากฉันที่กอดเขาแน่นเช่นกันเมื่อเราถูกหลอก ฉันหลับตาแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับกำเสื้อทร็อตแน่น

"ไม่มีอะไรหนาม ไม่ต้องกลัว..."

"เมื่อกี้แกก็ร้องลั่นเถอะทร็อตฉันได้ยินนะ"

"พูดเพื่อ?"

มิล่าหัวเราะเสียงดังพร้อมกับเรียกให้เราสองคนเดินตามเข้าไปต่อ ฉันหอบหายใจเข้าปอดช้าๆก่อนจะเริ่มเดินต่ออีกครั้งโดยมีทร็อตที่เดินอยู่ข้างๆไม่ห่าง

"ฉันว่าข้างหน้าต้องมีผีโผล่แน่ๆ"

"เออ งั้นแกก็นำไปเลยไอ้มิล่า!"

"ฉันก็กลัวไหมว่ะ?"

เราสามคนเดินไปตามทางเรื่อยๆและมีโดนหลอกบ้างคือมันก็น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกที่มิล่านำกลายเป็นว่าตอนนี้ทร็อตเป็นคนที่กำลังนำแล้วส่วนฉันก็แทบจะหลับตาไปตลอดทาง จนมาถึงร่างหญิงสาวที่กำลังนอนจมกองเลือดฉันกำเสื้อทร็อตแน่นไม่ต่างจากทร็อตที่จับมือฉันไว้แน่นเช่นกัน

ฮื่ออ อื้ออ ช่วยด้วยยยช่วยด้วยยกรี๊ดดด!!!

"กรี๊ดดด!!"

นี่ไม่ใช่เสียงของฉัน ฉันยอมรับว่าตกใจแต่เสียงของมิล่าที่ดังกว่ามันทำให้ฉันตกใจเธอมากกว่า ฉันหันไปมองมิล่าที่กอดแขนทร็อตไว้พร้อมกับซุกหน้าเข้าที่แขนเขาด้วยท่าทีกลัวๆ

"ไหนมึงบอกไม่กลัว?"

"กูตกใจไง ใครจะไปรู้ว่าแม่งจะพุ่งเดินๆๆ"

ทร็อตหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเดินออกไปตามทางเดินโดยไม่ได้ยื้อแขนตัวเองออกจากมิล่า...หลังจากนั้นเธอยังจับแขนทร็อตไว้อยู่ซึ่งมันทำให้ฉันไม่พอใจ ฉันพูดเลยว่าฉันไม่พอใจแล้วทร็อตไม่รู้สึกเลยหรอว่ากำลังโดนเกาะแขนอยู่แบบนั้นเขาไม่รู้เลยหรือเขาพอใจที่จะให้เกาะ? ฉันเก็บความไม่พอใจของตัวเองต่อไปจนเราเดินเข้ามาอีกห้องที่มันมืดมากมันมืดจนแทบมองไม่เห็นทาง

"หนามเดินไหม?"

"อืม...ได้ๆ"

"ระหว่างเดียวล้ม"

ทร็อตกุมมือฉันแน่นขึ้นพร้อมกับเดินไปข้างหน้าช้าๆขณะที่เดินผ่านกรงที่มีผีฉันมองซากผีที่นอนอยู่ในกรงอย่างหวาดๆพร้อมกับมิล่าที่มองอยู่เช่นกัน เธอชะโงกหน้ามาดูกับฉันด้วย

พรึ่บ! แฮ่!!

"กรี๊ด/กรี๊ด!!"

ฟึ้บ!!

ฉันหลับตาแน่นพร้อมกับยกมือปิดหน้าตัวเองไว้เมื่อจู่ๆผีที่นอนอยู่ก็พุ่งเข้ามาจับกรงอย่างน่ากลัว ฉันลืมตาขึ้นหมายจะเดินเข้าหาทร็อตแต่กลับต้องชงักอยู่กับที่เมื่อตอนนี้มิล่าที่โดนหลอกเหมือนกันหันไปกอดทร็อตไว้แน่น ตาของฉันเบิกกว้างมองภาพที่ทั้งสองกำลังกอดกันอย่างไม่เชื่อสายตา...ในนี้มันมืดฉันเข้าใจแต่อย่างน้อยทร็อตก็น่าจะรู้ว่านั้นไม่ใช่ฉัน หรือเพราะเขารู้อยู่แล้วว่านั้นไม่ใช่แต่เขาก็ยังทำไหนคุยกันแล้วไม่ใช่หรอว่ายังไงก็ห้ามปล่อยมือฉัน มือของฉันกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับน้ำตาตัวเองที่มันกำลังไหลลงมาช้าๆ

"...มิล่าหรอว่ะ?"

"ทะ โทษทีคือว่า พอดีกูตกใจไปหน่อย..."

"หนาม อยู่ตรงไหน?"

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นพร้อมกับมองทร็อตที่กำลังมองหาฉันทั้งน้ำตา ฉันไม่รู้ว่ามันไหลลงมาตอนไหนฉันไม่รู้แม่งอะไรแล้วเพราะสิ่งที่ฉันรู้ในตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าฉันน้อยใจ เขาควรจะคว้าฉันเข้าไปหาไม่ใช่หรอหรือเพราะในหัวเขามีอีกคนอยู่มันจึงทำให้เขาลังเล...ลังเลที่จะคว้าฉัน!?

"หนามตอบดิ อยู่ไหน!!?"

"เปิดไฟฉายโทรศัพท์สิ"

ฉันหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้มันไม่มีคำว่ากลัวแล้วเพราะสิ่งที่ฉันกำลังกลัวมันคือใจของทร็อตต่างหาก ฉันปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลลงมาอย่างไม่คิดจะควบคุมมัน ฉันอยากจะตะโกนใส่หน้าทร็อตว่าฉันไม่พอใจ ฉันไม่ชอบที่เขาละเลยฉันแบบนี้แต่ฉันก็ไม่กล้าพอเพราะสิ่งที่ฉันทำมันทำแค่เพียงเดินออกมาพร้อมกับหัวใจที่กำลังเจ็บปวด

"หนามเตย!"

ฉันที่ตอนแรกเดินเปลี่ยนเป็นวิ่งออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงทร็อตที่วิ่งตามออกมา ฉันวิ่งมาโดยไม่สนอะไรจนถึงทางออกคนมากมายที่เพิ่งเล่นเสร็จหันมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวพร้อมกับกระซิบอะไรกันก็ไม่รู้พวกเขาอาจจะคิดว่าฉันกลัวจนร้องไห้ล่ะมั่ง ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองพร้อมกับเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

ติ๊ดๆๆ!

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นตลอดทางแต่ฉันไม่ได้สนใจมันแม้แต่นิด ปล่อยให้ดังอยู่แบบนั้นแหละเพราะฉันไม่คิดจะรับมันแน่นอน ฉันเดินฝ่าฝูงคนมากมายโดยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่ในหัวฉันกลับฉายภาพพวกเขาซ้ำไปซ้ำมา...ฉันเชื่อใจทร็อตและฉันก็เชื่อว่ามิล่าจะเป็นแค่เพื่อนกับทร็อตแต่ดูตอนนี้สิ ฉันสามารถเชื่อใจใครได้สักคนไหม?

พรึ่บ...

"หนามเตย อยู่นี้เองฉันกับทร็อตหาเธอตั้งนาน!"

ฉันสบัดมืออกจากมือของมิล่าที่เอื้อมมือตัวเองมาดึงมือฉันไว้ทันทีพร้อมกับหันไปมองหน้าเธอด้วยสายตานิ่งเรียบ มิล่ายิ้มออกมาเจื่อนๆพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยท่าทีเกร็งๆ

"มิล่าขอโทษ มิล่าไม่น่าจะชวนหนามเล่นเลย"

"หนาม..."

ฉันเหลือบสายตาขึ้นมองทร็อตที่เพิ่งมาถึง เขาหอบหายใจเสียงดังพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันอย่างห่วงๆแต่ต้องชงักอยู่กับที่เมื่อฉันถอยหลังออกมาจากเขา ทร็อตมองมาที่ฉันอย่างไม่เข้าใจต่างจากฉันที่มองพวกเขาสลับกันไปมาช้าๆ

"ถ้าหนามโกรธทร็อตขอโทษ ในนั้นมันมืดจริงๆ"

"มิล่าเคยบอกหนามว่าทร็อตชอบใจดีและอบอุ่นกับทุกคนจนอาจทำให้ผู้หญิงที่ทร็อตทำดีด้วยคิดไปเอง..." ทร็อตขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ฉันค่อยๆหันหน้าไปหามิล่าพร้อมกับมองเธอนิ่ง "ตอนนี้มิล่ากำลังรู้สึกดีกับทร็อตหรอ?"

"หนาม ทำไมถามอะไรแบบนั้นหนามก็รู้..."

"รู้ว่าพวกเธอสองคนเคยรักกัน รู้ว่าทร็อตเคยรักมิล่ามากและถึงหนามจะพยายามไม่คิดแต่การกระทำทร็อตมันบอก!"

"หนาม.."

"สายตาทร็อตมันบ่งบอก และหนามจะไม่อะไรเลยถ้ามิล่าไม่ทำเหมือนว่าเธอก็รักทร็อต!"

"ฉันทำแบบนั้นหรอ?"

"หรือเธอจะบอกฉันว่ามันไม่จริง?"

มิล่าหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเบี่ยงสายตามองไปทางอื่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองที่มันไหลลงมาอีกครั้งพร้อมกับพยายามสบสายตากับทร็อตที่กำลังมองมาที่ฉันอยู่มันจึงทำให้ฉันรู้ว่าสายตานั้นตอนนี้มันเต็มไปด้วยความลังเล...ลังเลอย่างเห็นได้ชัด

"หนามเห็นเห็นทั้งสองเวลาคุยกันสายตาของเพื่อนธรรมดาๆเขาไม่มองกันแบบนั้นหรอกทร็อต และหนามเจ็บหนามไม่อยากอยู่ด้วยความระแวงแบบนี้"

"หนามกำลังเข้าใจผิด ทร็อตไม่ได้รักมิล่าแล้วมิล่าก็เหมือนกันมิล่าบอกหนามไปสิว่าเรื่องของเรามันจบไปแล้ว"

ทร็อตหันไปบอกมิล่าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน มิล่าหันมองทร็อตนิ่งและไม่บ่งบอกอารมณ์อะไรเธอค่อยๆยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับหันมาหาฉันพร้อมกับรอยยิ้มบ้าๆนั้น

"ใช่หนาม...ทร็อตกับมิล่าเราจบกันไปนานแล้วและเธอคงจะรู้แล้วว่าเราเคยรักกัน แล้วเธอจะว่าอะไรไหมล่ะถ้าฉันจะขอทร็อตคืนเพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันรักเขาและฉันก็มั่นใจว่าทร็อตก็ยังรักฉันมาก มากกว่าเธอที่เพิ่งมาแน่นอน!"

ฉันกลื่นน้ำลายตัวเองลงคออย่างยากลำบากพร้อมกับเสียงหัวเราะของตัวเองที่ดังขึ้นมาเบาๆอย่างเย้ยหยันฉันค่อยๆยกมือตัวเองขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าช้าๆพร้อมกับเหลือบมองทร็อตที่กำลังมองที่มิล่าอย่างไม่เชื่อสายตา...

"และก็ตามที่เธอพูด...ถึงทร็อตจะไม่พูดมันออกมาแต่การกระทำของเขามันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเขารักฉันขนาดไหน ^^"

มิล่ายิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับมองมาที่ฉันนิ่ง ฉันมองทร็อตที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ด้วยแววตาเรียบนิ่ง...มันจริงหากเขาเลือกฉันแล้วทร็อตจะไม่ลังเลเลยที่จะปกป้องฉันแต่ตอนนี้เขากลับเลือกที่จะยืนอยู่เฉยๆ ฉันกล้ำกลืนความเจ็บปวดของตัวเองลงคอช้าๆก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา

"ใช่...อะไรที่มันมีสามคนมันไม่ใช่เรื่องดีเพราะงั้นฉันพร้อมที่จะถอย!"

"หนามเตย!?"

ทร็อตหันกลับมาหาฉันทันทีพร้อมกับก้าวเข้ามาคว้ามือฉันไปกุมไว้แน่น เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่กำลังเจ็บมันเจ็บหรออ่อ...งั้นของฉันก็คงเรียกว่าสาหัส! ฉันสบัดมือออกจากมือทร็อตพร้อมกับสบสายตาเขานิ่ง

"แค่นายลังเลฉันก็รู้แล้วว่านายจะเลือกใคร เพราะงั้นเราเลิกกันเถอะเลิกกันซะตอนนี้ตอนที่ฉันยังสามารถอยู่ได้ถ้าไม่มีนาย!"