ขันทีข้ามยุค มาปลูกรัก

บทนำ

ณ.แคว้นเจ้าซึ่งปกครองด้วยฮ่องเต้เจ้าหย่งอี้ กับภารกิจมากมายหลายอย่างของพระองค์ตามมาด้วยเรื่องที่ฮ่องเต้พระองค์นี้มีฮองเฮาบุรุษ หากนับจำนวนขององค์หญิงและองค์ชายรัชทายาทที่มีอยู่ก่อนแล้วเรื่องการมีฮองเฮาเป็นบุรุษนั้นจึงมิใช่เรื่องน่ากังวลภายในแคว้น

"เฮ้อ นี่ข้าอยู่แคว้นเจ้ามานานเท่าใดแล้วนะ" เจากงกงผู้นั่งสานตะกร้าใต้ต้นไม้ร่วมกับเหล่านางกำนัลอาวุโสเปรยขึ้นท่ามกลางแสงแดดแผดจ้า 'จะมีสักกี่วันที่ตัวเขาจะได้หยุดพักผ่อน...ที่เหมือนมิได้หยุดเฉกเช่นวันนี้'

หวนไช่ที่เป็นหนึ่งในนางกำนัลวัยเดียวกันเปิดปากหัวเราะเสียงดัง "ฮ่าๆๆ ข้าอายุสี่สิบหนาวพอๆ กับเจ้านะอาเจา หนำซ้ำข้ายังมีบุตรชายเป็นทหารสองคน ข้าอยู่ที่นี่มาตั้งแต่สิบหนาวเจ้ามาอยู่ก่อนข้ากี่ปี" นาางละเว้นคำว่าถูกตอนเอาไว้เพราะไม่อยากจะพูดให้อีกฝ่ายเสียใจกับเรื่องเดิมๆ ซึ่งก็คือเรื่องที่เจากงกงมิได้อยากเป็นขันทีตั้งแต่แรก

เจากงกงเหลือบมองสหายที่อวดอ้างว่ามีบุตรต่างกับเขาที่เป็นขันที...ก็มิได้มีโอกาสเช่นนั้น "สองสามปีกระมัง" พลางถอนหายใจ "ข้าเริ่มจะแก่แล้วสินะ หากข้าตายเมื่อใดเจ้ามิต้องเก็บศพข้าไว้จนเหม็นเน่าเล่า วันเดียวก็ฝังเสียเถิดเข้าใจหรือไม่หวนไช่"

เจ้าของนามถลึงตาใส่สหายที่เป็นขันทีของฮ่องเต้ หากจะให้นางฝังอีกฝ่ายภายในวันเดียวมันมิใช่เรื่องยากแต่จะยากก็เพราะฮ่องเต้และเหล่าเชื้อพระวงศ์คงไม่ยอมเป็นแน่ "อายุเท่านี้ยังมิถึงเวลาตาย อย่าพูดให้เป็นอัปมงคลเชียว ว่าแต่วันนี้เป็นวันหยุดของท่านมิใช่รึใยมิออกไปเที่ยวนอกวัง"

เจากงกงละมือจากตะกร้าสานพลางนอนแผ่หราลงบนเสื่อ ความเบื่อหน่ายฉายชัดในดวงตา ถามว่าเหตุใดจึงไม่ออกไปเที่ยวนอกวังคำตอบก็คงเป็นคำเดิม "ข้าเบื่อน่ะ จะมีที่ใดในแคว้นเจ้านี้ที่ทำให้ข้าไม่เบื่อได้บ้าง" ยิ่งช่วงนี้ฮ่องเต้มิได้ใช้งานเขาเพราะเขาอายุมากขึ้น การเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วตำหนักจึงเป็นเรื่องเดียวที่เขาทำในช่วงนี้ จะกล่าวว่าเขาทำตัวไร้ประโยชน์ภายในวังก็หาได้มีผู้ใดว่าเช่นนั้นได้เพราะเขารับคำสั่งจากฮ่องเต้เพียงพระองค์เดียว "นี่"

คำนั้นจากขันทีร่างเล็กเรียกสายตาของนางกำนัลที่รวมกลุ่มกันถึงหกคนให้หันมอง แต่ละคนมีสีหน้าแตกต่างกันหลังจากที่ขันทีของฮ่องเต้ถามว่า

"พวกเจ้าว่าหากเราตายไปแล้วเกิดใหม่ จะมีผู้ใดสามารถจดจำเรื่องราวก่อนหน้าหรือระลึกถึงอดีตที่ผ่านไปแล้วได้หรือไม่"

หวนไช่สั่นศีรษะคล้ายระอา "หากเจ้าเป็นพวกวิกลจริตข้าจะไม่แปลกใจเลยนะเจากงกง เจ้าคิดรึว่าเมื่อเราตายแล้วจะได้สิทธิ์เกิดมาใช้ชีวิตเช่นนี้โดยมิได้เป็นสัตว์ไปเสียก่อน ไม่แน่เจ้าอาจจะเกิดเป็นม้าก็ได้ผู้ใดจะรู้ แล้วถ้าตอนเจ้าเป็นมาแล้วระลึกถึงอดีตได้มันจะมีประโยชน์อันใดถ้าเจ้าเอ่ยคำมิรู้ความนอกจากจะร้องว่า ฮี้ๆ"

:( เจากงกงหน้าบึ้งในขณะที่นางกำนัลที่เหลือต่างหัวเราะ หากเขาเป็นสตรีเช่นหวนไช่ เขาคงยกเท้าขึ้นฟาดอีกฝ่ายจนหงายหลังไปแล้วกระมัง "หากข้าเกิดเป็นม้า เจ้าก็ไม่ต่างกันกระมัง"

นางกำนัลอ่อนวัยที่สุดที่มีนามว่าฮวงเหาหัวเราะจนตัวงอ ^^ แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังคิดว่าการจินตนาการถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ก็มิใช่เรื่องผิด มิเช่นนั้นบุรุษอย่างฮองเฮารึจะสามารถตั้งครรภ์และมีบุตรได้ นั่นหมายความว่าทุกเรื่องที่แปลกกว่านี้ก็ย่อมเกิดขึ้นได้ไม่เว้นแม้แต่เรื่องระลึกถึงอดีตชาติหลังจากชีวิตลาลับ "ท่านอาเจากงกงเจ้าคะ ข้าคิดต่างนะเจ้าคะ ข้าว่าเรื่องระลึกถึงอดีตเหมือนหยั่งรู้นั้นอาจเกิดขึ้นได้เพียงแต่ว่าผู้โชคดีผู้นั้นจะเป็นเรารึเปล่า หนำซ้ำถ้าหากท่านอาเจากงกงเป็นผู้โชคดีผู้นั้นแล้ว ท่านย่อมต้องเกิดเป็นทารกก่อนนะเจ้าคะ"

"หืม" เจากงกงคิดตามนางกำนัลรุ่นเยาว์ที่มักเรียกเขาว่าท่านอา จะกล่าวว่าถ้าเขาตายในร่างบุรุษวัยกลางคนแล้วถ้าเกิดเป็นทารกก็ต้องร้องว่า 'อุแว๊ๆ งั้นรึ?' "หากเป็นเช่นนั้นมิสู้ขอเกิดใหม่แล้วข้ามขั้นตอนนั้นไปไม่ดีกว่ารึ"

"ฮ่าๆๆๆ" หวนไช่หัวเราะเสียงดัง "นี่นอกจากสิ้นชีพแล้วเกิดใหม่แบบระลึกถึงอดีตได้ เจ้ายังจะข้ามขั้นไปเติบโตเลยรึ จะมีมารดาที่ใดคลอดบุตรแล้วเติบโตในทันที เจ้าบ้าไปแล้วสินะกงกง ฮ่าๆๆ มีอย่างที่ไหนอยากเกิดใหม่แต่ไม่อยากเป็นทารก"

แล้วทุกคนในที่นั้นต่างก็พากันหัวเราะเสียงดัง จะมีก็เพียงแค่เจากงกงที่นอนหงายมองท้องฟ้าราวกับคิดไม่ตก 'ถ้าหากต้องเกิดเป็นทารกแล้วระลึกชาติได้ มิสู้ลบความทรงจำเดิมไปเสียด้วยก็คงจะดีกว่า...เอาเถอะ ยังไงๆ มันก็แค่เรื่องที่เขาคิดเพ้อเจ้อ' แต่แล้วกลางดึกในคืนนั้น สิ่งที่เหนือจินตนาการก็เกิดขึ้น

&&&&

วันต่อมา

"ใยเช้านี้อากาศจึงหนาวเหน็บนัก อื้อ" (บิดขี้เกียจ) "หืม?" เจากงกงกะพริบตาปริบๆ