วันจันทร์ 09.00 น.(บนรถในระหว่างเดินทางกลับบ้านไร่)
“อย่าโกรธกันหน่า” ทิวไผ่ที่ง้องอนเมียรักมาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว “มันเป็นเรื่องธรรมดาของผัวเมียนะครับ” รั้งคนตัวขาวเข้ามาใกล้ สาเหตุของความโกรธคงไม่พ้นเขาที่มันอยากจะนัวเนียอาเจาไม่หยุด อาจเป็นเพราะทั้งคู่ยังเพิ่งมีอะไรกันใหม่ๆ หรืออะไรก็ไม่ทราบได้แต่ที่แน่ๆเขารักอาเจามาก ยิ่งได้กันแล้วยิ่งหวง
“งั้นหรือครับ” หันหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง “เจ็บจะตายอยู่แล้ว..กลับถึงบ้านไร่ห้ามเข้าห้องผมเจ็ดวัน ไปนอนกับส้มเช้งสองคนเถอะ”
“เจ็ดวันเลยเหรอ..พี่เหี่ยวตายพอดี”
“จะเหี่ยวตายได้ยังไง ก่อนมาเจอผม คุณออกไปเที่ยวข้างนอกทุกวันเหรอ” หันหน้ามาเอาเรื่อง
ทิวไผ่ตกใจ ‘ซวยแล้วกู’ “ไม่ๆๆ …พี่ไม่เคยไปเที่ยวข้างนอกมานานหลายปีแล้วไม่เชื่อถามพลกับไม้ดูสิ” โยนไปให้ลูกน้องช่วย ซึ่งทั้งลุงพลกับไม้ถึงกับสะดุ้งโหยง
“ไม่ถามหรอก…ตอนนี้หมั้นกับผมแล
