“ฉันผิดเอง แต่ฉันโกรธที่ไอ้หมอนั่นมันกอดเธอ แล้วฉันรู้มาว่าเธอจะแต่งงานกับมัน เธอเป็นเมียฉันนะ จะไปแต่งงานกับผู้ชายอีกคนได้ยังไง”
“คุณยังคิดว่าฉันจะกล้าแต่งงานกับใครอีก ในเมื่อเนื้อตัวฉันมันสกปรกขนาดนี้”
“ไม่... มายเดียร์ อย่าพูดแบบนั้น เธอสวย สะอาด และไร้เดียงสาที่สุด ฉันต่างหากที่สารเลวอย่างเธอว่า ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่รู้ไหมคนดี ฉันหวงเธอเหลือเกิน ปรารถนาเธอจนเจ็บปวด ยิ่งไอ้หมอนั่นมันกอดเธอ ฉันก็ยิ่งเจ็บยิ่งแค้น มายเดียร์... ยกโทษให้ฉันนะ”
เดนิมวอนเว้าอย่างที่ไม่เคยอ้อนใครมาก่อน แววตาเจ็บปวดรวดร้าวกับน้ำตาของเธอมันสร้างความเจ็บปวดทรมานให้กับเขาจนทนไม่ไหว
“ฉันอยากกลับบ้าน”
“ไม่ เธอต้องอยู่กับฉัน อยู่ด้วยกัน”
“เมื่อไหร่คุณถึงจะพอเสียที แค่นี้ชีวิตฉันก็ย่อยยับไม่มีอะไรเหลือแล้ว” ความเจ็บช้ำ หัวใจที่ถูกบีบคั้น ทำให้รติรสคลั่งบ้าง เธอไม่อยากเป็นของเล่นไร้ราคาของเศรษฐีอย่างเขา แต่อ
