ตลอดเวลาที่อยู่ในร้านกาแฟ ผมไม่มองไปทางโต๊ะที่ไอ้ไนท์กับฝรั่งนั่นนั่งอยู่เลย จนแพรสะกิดผม
“นั่นใช่พี่ที่เคยไปกินข้าวที่ร้านหรือเปล่า”
“อืม ใช่” ผมตอบอย่างไม่มีทางเลือก
“แล้วไม่ทักกันเลยเหรอ”
“ทักกันแล้ว”
“หือ” แพรเลิกคิ้วสีหน้าสงสัยว่าพวกผมไปทักกันตอนไหน ก็ตอนสบตากันนั่นล่ะ ผมติต่างเอาว่านั่นคือการทักทาย
“เห็นมากับคนอื่นเลยไม่อยากไปขัดจังหวะ” ผมเอ่ยต่อ แพรพยักหน้าหงึกหงักแต่ก็ยังส่งสายตามองไปทางโต๊ะที่ไอ้ไนท์นั่งอยู่เป็นระยะ
ผมกดดูเวลา ก่อนจะเอ่ยขึ้น “อีกสิบนาทีสิบเอ็ดโมงไปเลยไหม”
“ไปสิ”
ผมกำลังลุกขึ้น ไอ้ไนท์กับฝรั่งนั่นก็ลุกออกจากโต๊ะเหมือนกัน บังเอิญอะไรอย่างนี้วะ
ผมกับแพรเดินออกจากร้านตามหลังสองคนนั่น เว้นระยะห่างกันพอสมควร แต่ทิศทางที่พวกมันมุ่งไปดันเป็นทางเดียวกันกับพวกผมอีก ผมขมวดคิ้ว อย่าบอกนะว่ามันก็มาดูหนังเหมือนกัน
ในแถวซื้อป๊อปคอร์น
“….”
ไอ้ไนท์กับฝรั่งนั่นเข้าคิวร
