เหตุเกิดรักในฤดูร้อน

บทที่ 2

　　ฉันไม่คิดว่าเจ้านายคนใหม่จะเป็นวิลเลียม ชวงคือคนคนเดียวกันกับคืนคืนนั้น！

　　ในพิธีต้อนรับ เมื่อได้เห็นหน้าชายคนนั้น ฉันรู้สึกตกใจแทบจะเป็นลม

　　นี่มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? มันคือการต้อนคนไปยังทางตันโดยไม่ให้มีที่ไป

　　หลังจากที่ทำงานหนักมาหลายปี ฉันก็กลายเป็นหัวหน้าฝ่ายแผนกคณิตศาสตร์ประกันภัยเล็กๆ ได้ มันเป็นอะไรที่บังเอิญเหลือเกินที่ฉันเคยได้ร่วมหลับนอนกับเจ้านายคนใหม่ การมีสัมพันธ์สวาทกับเจ้านายเป็นสิ่งต้องห้ามอันดับต้นๆในที่ทำงาน

　　ฉันก้มใบหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด พยายามทำให้ตัวเองตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะไม่ให้เขาได้สังเกตุเห็นฉัน

　　เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนๆก็ออกจากออฟฟิศ ฉันก็ได้แต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ

　　แววตาคู่นี้ทำให้ฉันหวาดกลัวแสงแดด! ให้ตายเถอะ! เขากำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่สดใสของเขา!

　　เขาจำฉันได้หนิ เขาจำฉันได้...

　　ฉันตัวสั่นตอนที่เดินไปยังประตู ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเขาถามหัวหน้านักคณิตศาสตร์ประกันภัยหลินว่า "ผู้หญิงชุดสีดำอยู่แผนกไหนครับ?"

　　ฉันมองเช็คไปที่ชุดสีดำของฉัน และฉันก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

　　“คุณชวงคะ เธอเป็นหัวหน้าแผนกคณิตศาสตร์ประกันภัย เธอชื่อลิซซี่ โซอี้” หลินหยุดก่อน "ลิซซี่ เข้ามานี่สิ"

　　ฉันเดินไปหาวิลเลี่ยมอย่างกล้าๆเกร็งๆ แล้วยิ้มอย่างเคอะเขิน "สวัสดีค่ะ คุณชวง"

　　วิลเลียมอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน ผิวขาวและหน้าตาหล่อเหลา เขาดูเหมือนคนชนชั้นสูงที่เยือกเย็น

　　ลักษณะที่เคร่งขรึมและร้อนแรงของเขาบนเตียงก็ปรากฏขึ้นในใจฉัน ใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความเขินอายและฉันหลับตาลงอย่างรวดเร็ว

　　"คุณขี้อายมากเลยนะวันนี้" หัวหน้าหลินแซวฉัน "เหมือนไม่ใช่คุณเลย"

　　 "อ๋อค่ะ ปกติแล้วฉันก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใครอยู่แล้วค่ะ" ฉันอายมากจนเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

　　จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงขู่ บางๆ

　　ใช่ เสียงนั้นมาจากวิลเลียม! เขากำลังหัวเราะใส่ฉัน!

　　ก็แค่วันไนท์สแตนด์แค่คืนๆเดียวคุณอย่าคิดว่าคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้นะ เพราะว่าตัวคุณเองก็สนุกกับมันมากไม่ใช่เหรอ? หืม

　　ฉันมองเขาอย่างไม่พอใจเมื่อเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่มีเป้าหมาย

　　ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยการเย้าแหย่ การเหยียดเสียดสี และแม้กระทั่งความปรารถนาที่ฉันไม่เข้าใจ

　　ฉันคิดว่านี่คือจุดสิ้นสุดของเรื่องนี้

　　แต่ตอนที่ฉันกำลังจะเลิกงาน เมื่อผู้ช่วยของวิลเลียมเรียกฉันเข้าไปพบข้างในและบอกว่าคุณ ชวงต้องการพบฉัน!

　　บอสอยากเจอฉัน ฉันขอไม่ไปพบได้ไหมคะ?

　　ฉันเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของท่านประธานด้วยท่าทางนิ่งเรียบ และยืนตัวตรงที่หน้าโต๊ะของเขา

　　"ลิซซี่ โซอี้" วิลเลียมพูดช้าๆ เหมือนเขากำลังเล่นกับฉันด้วยน้ำเสียงของเขา

　　"มีอะไรให้รับใช้คะคุณชวง?" ฉันพยายามฝืนยิ้ม

　　วิลเลียมหยิบบัตรเครดิตออกจากลิ้นชักแล้วยื่นให้ "มีเงินอยู่ในนั้น 20,000 ดอลลาร์ เพราะคืนนั้นผมและคุณไม่ได้ป้องกันผมว่าคุณควรไปพบแพทย์นะว่าคุณมีปัญหาอะไรไหมๆ"

　　หลังจากอึ้งไปชั่วครู่ ฉันก็รีบหยิบบัตรเครดิตพร้อมแสยะยิ้มให้เขา "ได้"

　　วิลเลียมยกยิ้มพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน "ผมคิดว่าคุณจะแกล้งปฏิเสธเสียอีก"

　　"ถ้าฉันไม่รับเงินจากคุณก็จะไม่สบายใจน่ะสิ ฉันก็ไม่อยากมีปัญหาเท่าไหร่" ฉันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่จริงใจ

　　ครั้งนี้ ฉันได้เงินสดจากวันไนท์สแตนด์ ได้ลูกมาฟรีๆพร้อมเงินสด 20,000 ดอลลาร์สำหรับค่าเลี้ยงดู เยี่ยมไปเลย!

　　ยิ่งฉันมองวิลเลียมนานเท่าไร ฉันก็ยิ่งรู้สึกพอใจมากขึ้นเท่านั้น พร้อมยิ้มอย่างผู้ชนะ

　　ทันใดนั้นเองวิลเลียมก็ยกแขนขึ้นบีบคางฉัน ลมหายใจเย็นของชายคนนี้กระทบลงมาบนใบหน้าจนฉันสัมผัสมันได้และฉันรู้สึกคันเล็กน้อย

　　เขาลดเสียงลงพร้อมจ้องมาที่ฉันด้วยดวงตาคมสีเข้มของเขา "คุณยั่วผมอยู่เหรอ?หืม?"

　　ใครยั่ว? ฉันแค่ยิ้มหวานขึ้นแค่นี้เองฉันก็แค่เห็นแก่เงิน คุณเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า!

　　"ไม่ยอมรับเหรอ?" ลมหายใจของเขาใกล้เข้ามาจนฉันสัมผัสได้ นิ้วมือของเขาขยับจากคางมาที่ริมฝีปากบางของฉันช้าๆ สัมผัสริมฝีปากบางของฉันทีละนิ้วทีละนิ้ว