Chapter 2
2009 Words
"มึงมานี่เลย!!!"
"โอ๊ยย โคอี้มึงเบาๆดิ เป็นอะไรของมึงเนี้ยมาลากกูแต่เช้า แล้วมีรหัสประตูห้องนอนกูได้ยังไงวะ"
"อะไรกันลูก"ไคลผ์เอ่ยก่อนที่หรรษาจะเดินตามมาแล้วทำเสียงตกใจเมื่อเห็นภาพของลูกชายลูกสาว
"ว๊าย โคอี้ หน้าผากหนูไปโดนอะไรมาลูก"
"ไอ้ตัวดีนี่ไงคะแม่ มันพาหนูกลับมาท่าไหนหัวหนูปูดขนาดนี้เนี้ย"
"แม่ครับ บอกให้โคอี้ปล่อยผมก่อน หูจะขาด"
"โคอี้หนูปล่อยน้องก่อนลูก"
เมื่อผู้เป็นแม่บอกให้ปล่อย โคอีี้ก็ปล่อยเต็มแรง ก่อนยืนกอดอกแล้วหันไปหาไคเดนแล้วเอ่ยขึ้น
"อธิบายมา"
"เมื่อคืนมึงเมา ก็ทั้งแบก ทั้งลาก กว่าจะมาถึงรถ ฤทธิ์แม่งก็เยอะ กูให้พนักงานเสิร์ฟที่นั่นช่วยจับขามุงเพื่อให้กูขยับมึงขึ้นรถได้ แต่มึงเสือกไปถีบเขาหงายหลัง กูก็แค่....เผลอไปรับเขาแล้วปล่อยมือจากมึง ใครจะไปรู้ว่าหัวมึงจะโขกจนปูดขนาดนั้นวะ"
"ไอ้ไคเดนมึงทิ้งพี่สาวแท้ๆไปรับคนอื่นเนี้ยนะ"
"ก็มึงเมา ใครจะไปรู้ว่าจะเจ็บ เฮ้ยๆ โอ๊ย"
พูดจบโคอี้ยกขาถีบผู้เป็นน้องชายจนกระเด็นล้ม ไคล์ผู้เป็นพ่อถึงยกมือกุมขมับ เมื่อเห็นท่าของลูกสาว
"โคอี้ หนูใส่ชุดนอนอยู่นะลูก"
"คุณพ่อดูไอ้น้องตัวดีของหนูซิคะ"
"เอาล่ะๆ แล้วพนักงานเสิร์ฟคนนั้นเป็นอะไรมากมั้ยลูก"หรรษาเอ่ย
"คุณแม่คิดว่าหนูแรงเยอะถีบเขาจนเข้าไอซียูเหรอคะ"
"หนูแค่แรงเยอะค่ะ คุณแม่แค่กลัวว่าเขาจะล้มลงเจ็บมากไงคะ"
"ขาเป็นแผลอยู่ครับ นี่ขนาดผมรับทันนะ ให้เงินไปทำแผลก็ไม่เอา ผมให้5พัน บอกผมว่าค่าพาสเตอร์ยายี่สิบกว่าบาทให้ทำไมเยอะ ยัยนี่แปลกคน"
"ทำไมน่ารักจังน่ะ ไคเดน ซื้อขนมไปฝากเขาหน่อยนะ อุต่าส์ช่วยจนเจ็บตัว"
"แต่ยัยนี่ก็ทำสูทผมเปื้อนครับแม่ เดินชนไวน์หกใส่ผม"
"กงกรรมกงเกวียน"
ทางด้านซัมเมอน์ที่หาร้านที่สามารถรับสูทตัวนี้ได้ก็ยากเพราะราคาที่แพงมาก ร้านธรรมดาไม่กล้ารับ จนไปได้ร้านค่อนข้างแพง แต่ก็ไมไ่ด้รับประกัยว่าจะออกหรือไม
"ทางร้านยังไม่รับประกันนะคะว่าจะทำความสะอาดได้มั้ย เพราะคราบแบบนี้เอาออกยาก สูทรตัวนี้ราคาแพงมากๆด้วยค่ะ ใช้น้ำยาแรงไม่ได้ค่ะ"
"ค่ะ ฉันมารับได้ตอนไหนคะ"
"พรุ่งนี้มารับได้ค่ะช่วงบ่าย"
ซัมเมอร์ที่เดินออกจากร้านหรูพร้อมบิลรายการเอกสารรับสูท ค่าใช้จ่ายซักเสื้อสูทแค่ตัวเดียวตั้งหลายพัน เธอถอนหายใจและกลับไปที่ห้องเช้าของตัวเอง ทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยใจ
"ซวยอะไรขนาดนี้เนี้ย"
หลังจากนั้น ซัมเมอร์ไปรับสูทตามนัดในวันถัดไป ปรากฏว่ามันซักไม่ออก คราบยังคงมีให้ แต่ไม่มากเหมือนเมื่อคืนที่เปื้อน เธอได้แต่หน้าถอดสี และเตรียมคำพูดมากมายเพื่อไปพูดกับไคเดนว่าอยากให้เขาอย่าเอาเรื่องเธอเลย ตอนแรกคิดว่าไคเดนล้อเล่น แต่ร้านลอกสูทรตัวนี้ตัดมาเฉพาะจริงๆ และห้องเสื้อที่ตัดก็มาจากอิตาลีซึ่งเป็นห้องเสื้อชั้นนำราคาแพงมาก เสื้อสูทตัวนี้ราคาหลักแสนแน่นอน ยังไม่รวมว่าเจ้าของบินไปตัด หรือเรียกช่างมาที่เมืองไทย ทั้งหมดทั้งมวลค่าใช้จ่ายก็มหาศาลอยู่ดี
เธอมาจนถึงบริษัทที่ไคเดนให้ที่อยู่ไว้ เมื่อเงยหน้ามองก็ต้องตกใจ เพราะมันดูเป็นตึกสูงระฟ้าแสดงว่าบริษัทต้องใหญ่มากๆ
"มาพบคุณ..คุณไคเดนค่ะ"
"นัดไว้หรือเปล่าคะ?"
"นัดค่ะ ฉันเอาของที่คุณไคเดนสั่งมาให้ค่ะ" เมื่อพนักงานสาวติดต่อไม่นาน ก็ได้รับอนุบาตให้ปล่อยซัมเมอร์ขึ้นไปที่ห้องทำงานของไคเดน เธอเดินถือเสื้อสูทตามหลังเลขาของไคเดนไปจนถึงห้องทำงานของเขา
"สูทฉัน เป็นยังไง เลขา ออกไปก่อน" เลขาสาวก้มศรีษะให้ก่อนเดินออกไป
"เอ่อ..."
"ซักไม่ออก" ไคเดนเอ่ยเพราะเขารู้ดีว่ายังไงก็ไม่น่าออกแน่ๆ
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณอย่าเอาเรื่องฉันเลยนะ" ซัมเมอร์เอ่ย
"แต่ฉันเสียสูทตัวเป็นแสนไป เธอจะให้ฉันทำยังไง นั่งเฉยๆหรือไง?"
"แล้วคุณจะเอายังไง"
"เธอต้องชดใช้"
"โห...ฉันจะหาเงินที่ไหนมาคืนคุณเป็นแสน วันนั้นฉันทำงานเสิร์ฟได้มาแค่พันห้าร้อยเอง เอาสูทคุณไปซักมาอีกหลายพัน ฉันไม่มีเงินคืนคุณเยอะขนาดนั้นหรอก"
"ฉันไม่หน้าเลือด ผ่อนได้ฉันไม่ติด"
"ผ่อน!!! ชาติไหนจะผ่อนหมด" ซัมเมอร์เอ่ย
"ฉันไม่รู้ จะชาตินี้ หรือชาติหน้าเธอก็ต้องชดใช้ฉัน"
"นี่บอกไม่หน้าเลือด"
"ว่าไงนะ?"
ซัมเมอร์ที่เอ่ยออกไปโดยไม่รู้ตัวแต่ไคเดนกลับได้ยินมัน เขาเอ่ยถามกลับมาทำให้ซัมเมอร์คิดคำแทบไม่ทัน เพราะไคเดนดูเอาจริงไม่น้อย
"ฉันแค่บอกว่า คุณก็ใจดีเนอะที่ให้ผ่อน"
"แล้วเธอจะเริ่มผ่อนฉันยังไง เมื่อไหร่ เท่าไหร่"
"เดือนละหนึ่งพันบาท"
"เธอจะบ้าหรือไง เธอคิดว่าผ่อนบ้านอยู่เหรอ จะมาเดือนละพัน ผ่อนทียี่สิบปี" ไคเดนเอ่ย
"ก็ฉันไมไ่ด้มีเงินเยอะแยะขนาดนั้นนิ"
"ทำงานไม่มีเงินเหรอไง"
"ฉันทำงานไป..เรียนไป จะเอาเงินที่ไหนเยอะแยะกัน"
"แล้วจะเอายังไง เธอจะผ่อนยังไง"
"คุณมีงานให้ฉันทำทดแทนมั้ยละ ฉันทำงานได้นะ"
"ฉันมีลูกน้องเป็นร้อยเป็นพัน จะเอาเธอมาทำอะไรอีก"
"ก็...."
"เธอกลับไปคิดมา ว่าจะเอาก้อนแรกมาคืนฉันยังไง"
"ฉันไม่มีเงินนิ ฉันไม่หนี ไม่มีจ่ายด้วยยอดเยอะๆ"
"ยัยนี่ ไม่รู้ กลับไปคิดมา อีก3วันมาหาฉันพร้อมเงิน"
ซัมเมอร์เดินคอตกออกจากบริษัทของไคเดน ในขณะที่เธอเอาจริงๆก็เรียนไป ทำงานไปจริงๆ เพราะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้น เธอจึงหาเลี้ยงตัวเองไปด้วย แล้วเงินหลักแสน จะไปเอามาจากไหน นั่นค่าเทอมเธอหลายเทอมเลยนะ
ไคเดนที่คืนนั้นไปดื่มที่คลับของผู้เป็นพ่อพร้อมเคลียงาน ก็เมาสนิท ปาร์ตี้สุดเหวี่ยงแล้วกลับมานอนที่ล้านปีกซ้ายของตัวเอง แต่เหมือนเสียงสวรรค์ก็ปลุกเขาอีกครั้ง ดังลั่นบ้าน นั่นคือเสียงของหรรษาผู้เป็นแม่ ทำให้ไคเดนที่ดีดตัวลุกขึ้นอย่างตกใจ
(ไคเดน!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
ไคเดนที่อาบน้ำ ก่อนเดินด้วยอาการยังง่วงและแฮงค์อยู่มากเดินไปยังบ้านปีกซ้ายหลังหลัก เมื่อไปถึง กลับต้องขมวดคิ้ว เมื่อมีใครบางคนกำลังเดินออกไป แต่กลับมีใครอีกคนยืนอยู่ต่อหน้าของหรรษาแม่ของเขา
"ไหนมึงบอกมาซิ ว่ามีลูกหมกไว้ตั้งแต่ตอนไหน"
"ครับ?? ลูกอะไรแม่"
"นี่ไง" หรรษาชี้ไปที่เด็กผู้หญิงน่ารักน่ารักที่ยืนสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ กำมือสองข้างแน่นก้มหน้าแทบไม่กล้ามองทั้งคู่
“ เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกผม ผมมีเมียที่ไหนแม่”
“ ไม่ใช่ลูกมึงเลยสิ หน้าตาถอดแบบมึงมาเป๊ะ ไปทำผู้หญิงท้องตอนไหนมา”
หรรษาที่ยืนกอดอกพร้อมกับไคเดน เบื้องหน้ามีเด็กหญิงน่าตาจิ้มลิ้มยืนอยู่
“ ผมไม่รู้แม่”
“ มันน่าฟาดให้หัวแตกเลยดีมั้ย!!!”
“เฮ้ยๆ อย่านะแม่ ผมไม่รู้จริงๆ คู่นอนผมมีเป็น 10 เป็น 100 ป้องกันทุกรอบ”
“ ถุงยางอนามัยมันเสื่อมคุณภาพหรือไง ป้องกันยังไงมีเด็กหน้าตาเหมือนมึงอย่างกับย้อนเวลามายืนอยู่ตรงนี้เนี่ย!!” เสียงของหรรษาผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น
“ ก็ผมไม่รู้จริงๆแม่”
“ มึงไปหาคำตอบมา ไม่งั้นแม่จะฟาดที่หัวแตกเลย!!”
"โห หายังไงแม่ ใครจะไปเก็บคอนแทคของคู่นอนไว้หมดแม่ จะรู้ได้ยังไงครับ"
"มึงนี่มัน!!!.
"หรรษา เธอใจเย็นๆ" เสียงไคล์ผู้เป็นพ่อเอ่ย
"ตรวจดีเอ็นเอดีมั้ยแม่ จะได้รู้"
"ไม่ต้องตรวจหรอก ลูกมึงแน่นอน หน้าเหมือนมึงร้อยเปอร์เซ็นตอนอายุเท่านี้เลย" ไคล์เอ่ยพรางมองหน้าเด็กหญิงที่น่าสงสาร
"แล้วทำไมมาตอนนี้ ใครพามา ผมขอเจอหน่อย"
"เป็นป้าคนนึง บอกว่าแม่เด็กตายแล้ว แต่ก่อนตายบอกให้ช่วยเลี้ยง ไม่อยากให้เอามาให้มึง แต่ป้าแกนั่นไม่อยากเลี้ยงเลยเอามาทิ้งแล้วไปเลย"ไคล์เอ่ย
"โห..ใครวะเนี้ย ลูกเฮียหมกกันไว้หรือเปล่า หน้าอาจจะเหมือนผมได้ เพราะแม่กับลุงกะตัญเป็นแฝดกันไงครับ"ไคเดนเอ่ย
"มึงยังอีกๆ แม่เป็นแฝดกับลุง แล้วพ่อมึงเป็นแผลกับน้าแคลหรือไง ถึงจะมาเหมือนขนาดนั้นห๊ะ.
"ฮึก..นะ..หนูอยากกลับบ้าน" เสียงเด็กหญิงเอ่ย
"อย่าร้องไห้นะ มานั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวเล่าให้ย่าฟังซิ ว่าบ้านหนูอยู่ไหน"
"จำไม่ได้ค่ะ..." ด้วยความเด็กหญิงเด็กมาก ทำให้จำทางกลับบ้านไม่ได้
"แล้วคุณแม่ชื่ออะไรคะ"
"แม่แจนค่ะ..คุณยายบอกว่าแม่แจนไปสวรรค์..."
"คิดเลย มึงคิดเดี๋ยวนี้ คู่นอนชื่อนี้มีใครบ้าง"
"โห เยอะเลยแม่ เลือกจิ้มไม่ถูกว่าแจนไหนเลย"
"ไม่ต้องกลัวนะคะ ไหนบอกย่าซิ ว่าหนูชื่ออะไรคะ"
"ชื่อไคลี่ย์ค่ะ"
"โห ชื่อได้ทั้งพ่อ ได้ทั้งปู่เลย แสดงว่าแม่เขาจงใจตั้งนะ เอ๊ะ หรือลูกเมียน้อยนายไคล์" หรรษาเอ่ย
"เธอจะบ้าหรือไง ฉันจะไปมีตอนไหน ลูกชายเธอน่ะ ดูแลอสุจิตัวเองไม่ได้ ไปโทษมันนู่น"ไคล์เอ่ย
"โหพ่อ ไม่ช่วยไม่ว่า ซ้ำทำไมครับ"
"ไปหามา ระหว่างนี้ยัยหนูอยู่กับย่าก่อนเนอะ"
ไคเดนที่มองเด็กหญิงแล้วก็ได้แต่สงสัย เธอมีเอกสารติดตัวมาด้วย แต่ใบเกิดชื่อของแม่ผู้ให้กำเนิดกลับไม่คุ้นเลย แล้วแบบนี้เขาจะรู้ได้ยังไงว่าลูกเขาจริงหรือไม่
"ไคเดน"
"ตกใจหมดแม่ อะไรครับ"
"ไปเตรียมห้องนอนให้ไคลี่ย์ด้วย ที่บ้านปีกซ้าย หาพี่เลี้ยงด้วย ก่อเรื่องเอง ต้องแก้เอง"หรรษาเอ่ย
"ห๊ะ!!!"
ไคเดนที่ถึงกับไปแทบไม่เป็น ก็ได้แต่เดินกลับมาที่บ้านปีกซ้ายแบบงงๆ อยู่ดีๆก็มีลูโผล่มาแบบไม่รู้ตัว แต่เขาเองก็ยอมรับว่าไคย์ลี่หน้าเหมือนเขามากจริง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าไปมีเซ็กส์สดกับใครถึงขั้นมีลูกแบบนี้แถมเธอคนนั้นไม่ต้องการเรียกร้องอะไรจากเขาด้วย เพราะเลี้ยงลูกมาเองจนโตขนาดนี้ ไม่ใช่เคสที่เจาะถุงยางแน่ เพราะปกติเขาจะเป็นคนพกเอง ไม่เคยให้ผู้หญิงเตรียม เพราะค่อนข้างระวังตัวเองมาก แต่เคสนี้ยากจริงๆ
“โห อะไรวะเนี้ย คิดไม่ออกเลยเว้ย”
“คุณไคเดนครับ คุณผู้หญิงให้ผมมาแจ้งว่าเดี๋ยวคุณผู้หญิงมีงานด่วน จะพาคุณหนูไคย์ลี่มาให้ดูชั่วคราวก่อนครับ”
“ว่าไงนะ แล้วกูเลี้ยงเด็กเป็นที่ไหนวะ”
- Writer
