Büyük AŞKIM

22-Abi

Poyraz

Selin’in söyledikleri beynimde yankılanıp durdu. “Ciddiyete binecek…” demişti. Benimle bir gelecek kurmak istiyordu. Ama ben… Benim kalbim başka bir yerdeydi. Bunu itiraf edemediğim için her geçen gün kendimden biraz daha nefret ediyordum.

O gece Selin yanımda uyurken ben uyuyamadım. Tavana bakarak Naz’ı düşündüm. O “Tamam” deyişini… O, aslında gitmemişti benden. Benim kalbimden gitmemişti. Ama bu işin sonu yoktu. Kendi ellerimle duvar örmüş, kendi ellerimle onu itmiştim. Şimdi o duvarların altında kendim eziliyordum.

Tunç’un sözleri kulaklarımda çınladı: “Onu bir daha üzersen karşında beni bulursun.” Belki de haklıydı. O kızın gözyaşlarından ben sorumluydum.

Kendime de kızıyordum. En çok kendime… Yanımda yattığım kadını değil, başka bir kadını seviyordum ve ona bile bu konuda dürüst davranmayıp umutlanmasına, hayal kurmasına neden oluyordum.

Her şey o kadar karışıktı ki bu karışıklıkta ben kaybolmaya başlamıştım. Artık silkelenmeli ve hayatımın iplerini elime almalıydım. Ya her şeyi göze alıp bir yola çıkacaktım ya da onun hayatından tamamen çıkacaktım. Onun yolunu, onun geleceğini gölgelemeyecektim.

Cuma akşamı hep birlikte toplandık. Beraber akşam yemeği yiyecektik eskisi gibi… Tek kötü yanı, biz artık eski biz değildik. Annem tabii ki rahat durmamış, Selin’i de çağırmıştı. Selim, Neşe, Esin, Tunç, Murat Amca, Sevinç Teyze… Herkes çok keyifliydi; iki kişi hariç: Ben ve Naz.

Görüşmediğimiz bu sürede çok zayıflamış, rengi solmuştu ve çok mutsuz görünüyordu. Annemle Sevinç Teyze sofrada Selin’e evin kızı gibi davranıp el üstünde tutuyorlardı. Artık annemle bu konuyu konuşmamın zamanı gelmişti. Otuz yaşındaki adamı resmen emrivaki ile evlendirmeye çalışıyordu.

Ara ara kaçamak bakışlarla Naz’ı seyrettim ama bir kez bile kafasını kaldırıp o güzel gözleriyle bakmadı bana. Bu gece bir daha anladım: Ben yapamayacaktım. Naz olmadan tam olamıyordum. O kadar içime işlemişti ki bana kendime verdiğim bütün sözleri tek bakışıyla bozduruyordu.

Yeniden başlayacaktım. Bu defa her şeyi, herkesi karşıma alacak ve ne olursa olsun ondan vazgeçmeyecektim.

Naz

Hep birlikte yemek yedik. Uzun bir aradan sonra herkes çok keyifliydi, en çok da Selin ve Gülay Teyze… Hemen kaynaşmışlardı. Evin gelini gibi çoktan davranmaya bile başlamıştı Selin.

Arada Esin beni dürtüp bu durumdan hoşnut olmadığını söyleyip duruyordu. Sadece omuz silktim, umursamadığımı belli ederek. Poyraz’ın bakışlarını üstümde hissetsem de bir kez dönüp bakmadım ona.

Yemekler yendi, Selin Hanım’ın elinden kahveler içildi, herkes kendi aralarında sohbete başladı. Bendeki durgunluğu sorduklarında sağ olsun Tunç araya girip “Bu aralar derslerin çok yoğun, çok yoruluyoruz” diyerek durumu toparladı. “Canım arkadaşım” dedim dudaklarımı oynatıp. Hemen anlayıp göz kırptı.

Bir süre kafamı Esin’in omzuna koyup etrafı izledim. Şu an bu ortama çok uzak hissediyordum kendimi. Esin’e dışarı çıkacağımı söyleyip bahçemizdeki büyük salıncağa gidip oturdum. Dışarıdaki karanlık ve sessizlik ruhuma iyi gelmişti. Kendimi dinlemek istiyordum.

Ama sonra onun kokusunu duydum. Bir süre beni izledikten sonra gelip yanıma oturdu, aramızda mesafe bırakarak.

Naz, iyi misin?

İyiyim, dedim sadece.

Naz, gerçekten iyi misin? diye sordu tekrardan.

Ne duymak istiyorsun?

İyi olmanı istiyorum.

Güldüm. “Teşekkür ederim, gerçekten çok düşüncelisin. Ama bence sen bunları düşünme.”

Naz, konuşmamız gerekiyor, dedi.

Bu cümleden sonra o gece geldi aklıma; beni darmadağın ettiği gece… Bir anda öfke doldum.

Seninle benim konuşacağım hiçbir konu yok, dedim kelimelerimi keskin tutarak. Özellikle “sen” ve “ben” demiştim. Çünkü asla “biz” olamayacaktık.

Bak Naz, kızgınsın biliyorum ama beni dinlersen…

Poyraz, ben sana kızgın değilim. Daha bunu bile anlamamışsın. Ben sana kırgınım. O gece bana kendimi anlatma fırsatı vermedin. Benim duygularımı hiçe saydın. Beni de hiçe saydığın gibi… Beni bunlar kırdı.

Poyraz, beni sevmemen değil… Bunu anlarım. Birini sevmek insanın elinde olan bir şey değil. Kimi seveceğine sen karar veremiyorsun, bunu en iyi ben biliyorum. Ama bana yaşattıkların… İşte bunları bile isteye yaptın. Bu yüzden seni asla affetmeyeceğim, deyip salıncaktan kalktım ona konuşma fırsatı vermeden.

Birkaç adım attıktan sonra ona dönüp:

Ha unutmadan… Nişanlanıyormuşsun. Hayırlı olsun. Umarım gönlünün seçtiğiyle mutlu olursun, Poyraz Abi, dedim.

Onun yüzündeki şok ifadesiyle bırakıp eve doğru yürüdüm.

Poyraz

Bahçeye çıktığını görünce arkasından gittim. Bir süre uzaktan seyrettim. Çok özlemiştim onu. Sonra yanına gidip salıncağın kenarına oturdum. Onu ne kadar kırdığımı bir daha fark ettim. “Sikik herifin tekiyim,” dedim içimden. Başkalarının peşinde kul köle olduğu kızı kendi elimle darmadağın etmiştim. Bu düşünce beni çok rahatsız etti.

Geçen gece askeriyedeki en yakın arkadaşım Bora’yla içmeye gitmiştim. Bora da benim hikâyeme benzer bir sevda yaşamıştı. Onun söyledikleri kafamda dönüp duruyordu:

“Oğlum, ne ödlek adammışsın. İnsan sevdasından kaçar mı?” demişti.

“Bora ayıp ediyorsun,” demiştim.

“Ne ayıbı oğlum, ayıbı sen etmişsin kıza. Kıza sürekli umut verip kapıyı açık bırakmış, sonra da saçma sapan nedenlerle kızı yarı yolda bırakmışsın. Şimdi de karşıma geçip sikik sikik konuşuyorsun. Yok abisi, yok babası, yok can… Bunlar bahane. Seviyorsan her şeyi göze alacaksın. Gerekirse herkesten geçip ondan geçmeyeceksin,” demişti.

Ve o kadar haklıydı ki… Herkesten geçip ondan geçmeyecektim. Üzülsek de sevinsek de birlikte olacaktık.

Kafamda bu düşüncelerle onunla konuşmaya çalışırken, geçen gün tek kelime söyleyen Naz’ım içindeki her şeyi döktü bir anda. Ve o kadar haklıydı ki tek kelime edemedim söylediklerine karşı.

Ama masum meleğim, şaşkınlığımı fırsat bilip ayağa kalkıp eve doğru yürürken o öldürücü darbeyi vurdu:

Ha unutmadan “Nişanlanıyormuşsun, hayırlı olsun Poyraz Abi,” dedi.

Kafamda bu kelime defalarca yankılandı: “Poyraz Abi… Poyraz Abi… Poyraz Abi…” Bana “abi” demişti. Yıllarca herkesin ısrarına rağmen bir kere “abi” demeyen kız bana “abi” demişti. Bu, benim kalbime indireceği en büyük darbeydi. O da o ölümcül darbeyi vurup arkasına bakmadan gitti…