Keyif alarak okuduğunuz bir bölüm olsun.
Banyodan çıktığımda odada sessizlik vardı. Toprak hâlâ yatağın öbür ucundaydı, sırtüstü uzanmış, gözleri kapalıydı. Kendi tarafıma uzanıp ona değmemeye çalıştım. Beni anlamasını beklemek aptallıktı. Resmen küçümsedi beni, kendimi onun koynuna zorla sokacakmışım gibi hissettim. Küçüldüm, o kadar çok küçüldüm ki zoruma gitti. Olmasın çocuğum, tek ben miyim anne olamayan kadın? Kendimi nasıl bu kadar küçük düşürürüm aklım almıyor.
Ama ben anne olmayı her şeyden çok istiyorum.
Aramızdaki mesafe hem çok yakındı hem de ulaşılmaz kadar uzaktı. Gözlerimi kapattım. Üzgünlüğüm öyle yoğundu ki konuşmaya bile halim yoktu. Birkaç saniye sonra yatak hareket etti. Ardından nefesi yaklaştı. Konuşmak istediğini anladım ama gözlerimi kapalı tuttum. “Konuşalım mı?
