หนึ่งตะวันขับรถไปรับจันทร์เจ้าด้วยใจที่ว้าวุ่น แค่เขาพูดเรื่องของจันทร์เจ้า พิมพ์ดาวก็สะดุ้งตกใจจนทำจานแตก ยิ่งตอนที่เขาแตะตัวเธอ เธอก็กลัวเขาจนตัวสั่น นี่เขาคงเคยไปทำอะไรไม่ดีกับเธอไว้จริงๆ ใช่ไหม เขาถึงได้จำกลิ่นเฉพาะตัวเธอได้อยู่เป็นปีๆ แบบนี้เขาคงเป็นไอ้คนเลวที่ทำลายชีวิตเธอจริงๆ ใช่ไหม?
ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนจนอยากจะตัดหัวตัวเองทิ้งเต็มทน
“โธ่เว้ย!” หนึ่งตะวันตะโกนเสียงดังในรถอย่างหัวเสีย ก่อนจะขับรถเข้าไปจอดข้างโรงเรียนของจันทร์เจ้า เมื่อสงบสติอารมณ์ได้เขาจึงลงไปรับจันทร์เจ้า
“สวัสดีครับ มารับใครหรือครับ” ยามหน้าโรงเรียนถามเขาเพราะไม่คุ้นหน้า
“ผมมารับหลานครับ” เขายื่นบัตรที่พิมพ์ดาวเพิ่งทำให้วันนี้ให้ยามดู แต่คำว่าหลาน มันทำให้เขาตะขิดตะขวงใจยังไงไม่รู้ จะเรียกว่าหลานก็เรียกได้ไม่เต็มปาก จะเรียกว่าลูกก็ทำไม่ได้เช่นกัน
“เชิญครับ” ยามเปิดประตูให้เขาเข้าไป
หนึ่งตะวันเดินตรงเข้าไปที่ห้
