อุ้มรักตะวันดาว

CHAPTER 2

“คุณหนึ่งตะวันเข้าบ้านก่อนนะครับ” หนึ่งตะวันขมวดคิ้วมองพีทเพราะสรรพนามที่เปลี่ยนไป

“หลานกูอยู่ด้วย ต้องพูดเพราะๆ” พีทหันมากระซิบเขา จนเขากลั้นขำแทบไม่อยู่ เห็นทีเขาก็ต้องระวังคำพูด และพูดเพราะๆ ต่อหน้าสาวน้อยคนนี้เหมือนกันซะแล้วสิ

“จันทร์เจ้ามานี่ลูก เดี๋ยวแม่พาไปอาบน้ำนะคะคนเก่ง”

พิมพ์ดาวเรียกให้ลูกมาหาหลังจากนำน้ำดื่มมาต้อนรับแขกเรียบร้อยแล้ว เด็กน้อยคลานลงจากตักลุง ก่อนจะวิ่งไปหาแม่พร้อมกับชูแขนขึ้นสองข้างให้แม่อุ้ม จากนั้นสองคนก็หยอกล้อพากันเดินขึ้นชั้นบนของบ้าน

หนึ่งตะวันมองทั้งสองคนเดินขึ้นบ้านไปจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับมามองลุงของจันทร์เจ้าที่มองเขาอยู่

“กูตกใจแทบแย่ที่เห็นน้องมึงมีลูกโตขนาดนี้แล้ว” หนึ่งตะวันพูดกับพีทด้วยความแปลกใจ

“เรื่องมันยาวน่ะ” พีทตอบสั่งๆ เรื่องน้องสาวเขาก็ยังไม่รู้อะไรมากนัก เคยถามตอนเกิดเรื่องใหม่ แต่เมื่อน้องสาวไม่บอก เขาก็ไม่ถามอีก

“แล้วพ่อของเด็กไปไหน” หนึ่งตะวันยังถามต่อด้วยความสงสัย

“ไม่มี” พีทตอบเขาสั้นๆ อีกครั้ง

แต่หนึ่งตะวันกลับอึ้งกับคำตอบนั้น นี่เธอท้องไม่มีพ่ออย่างงั้นเหรอ และหากเขานับไม่ผิด เธอคงจะตั้งท้องตั้งแต่อายุสิบแปด

“กูก็ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของจันทร์เจ้า อยู่ ๆ น้องกูก็มาบอกกูว่าท้องแค่นั้น แต่ก็ไม่เคยบอกอะไรกับใครอีกเลย ไม่บอกว่าท้องกับใคร แม้แต่เพื่อนสนิทของดาว ยังพากันตกใจเพราะน้องกูไม่เคยมีแฟนสักคน”

คราวนี้พีทตอบยาวขึ้นเพราะเห็นหนึ่งตะวันมองมาเหมือนจะมีคำถามอีก เขาจึงตอบให้มันจบๆ ไป

หนึ่งตะวันนั่งเม้มปากแน่น หรือเธอจะถูกข่มขืน? หากเป็นเช่นนั้นเธอคงน่าสงสารน่าดู แต่ก็ยังโชคดีที่เธอยังรักลูกของเธอ

“แล้วนี่แกกลับมาจากอเมริกาตั้งแต่เมื่อไหร่” พีทถามหนึ่งตะวัน เพราะเพื่อนเขาไปทำงานอยู่ที่อเมริกานานพอๆ กับอายุของจันทร์เจ้า

“เกือบสองอาทิตย์แล้วล่ะ พอดียุ่งกับงานที่บริษัทน่ะ ฉันเลยเพิ่งได้มาหาแก” หนึ่งตะวันตอบเพื่อนออกไป ทั้งที่ความสงสัยเกี่ยวกับน้องสาวเพื่อนยังไม่คลายไปจากสมองของเขา

“ดีนะที่แกมาตอนฉันอยู่ เพราะอีกไม่กี่วันฉันต้องไปดูงานที่ญี่ปุ่นแล้ว” พีททำงานเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ทำให้ต้องเดินทางออกนอกประเทศอยู่บ่อยครั้ง

“แล้วดาวกับลูกก็อยู่สองคนแบบนี้เหรอ” หนึ่งตะวันจำได้ว่าตอนกลางคืนซอยนี้ค่อนข้างเปลี่ยว แล้วคงไม่ปลอดภัยถ้าทั้งบ้านมีแค่ผู้หญิงกับเด็กน้อย หวังว่าที่ท้องไม่มีพ่อแบบนี้คงไม่ใช่เพราะไอ้ซอยเปลี่ยวแบบนี้หรอกนะ

“ไม่มีอะไรหรอก แถวนี้คนกันเองทั้งนั้น ห่วงก็แต่ดาวนั่นแหละที่ต้องตื่นแต่เช้า มาทำขนมส่งร้าน ไหนจะต้องไปรับไปส่งลูกอีก”

ตั้งแต่พ่อแม่เสียไปตอนเขาเรียนอยู่ปีสาม เขาก็อยู่กับน้องสาวที่บ้านหลังนี้มาโดยตลอด ดีที่ท่านยังมีเงินฝากและบ้านหลังนี้ไว้ให้เขากับพิมพ์ดาว ไม่งั้นก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหน และก็โชคดีที่พ่อกับแม่ของหนึ่งตะวันช่วยเรื่องงานศพ ไม่งั้นเขาสองคนพี่น้องต้องแย่แน่ๆ