CHAPTER 7

669 Words

DNA อยู่บนหน้า “พีท กูว่าหลานมึงหน้าเหมือนกูตอนเด็กยังไงก็ไม่รู้วะ” หนึ่งตะวันพูดขึ้นเมื่อเข้ามานั่งในร้านเหล้า ไม่รู้ทำไมใบหน้าของจันทร์เจ้าถึงได้ติดตาเขานัก พรวด! “นี่มึงกำลังจะบอกกูว่า มึงทำน้องกูท้องเหรอ?” พีทถึงกับสำลักเหล้าที่ อยู่ดีๆ หนึ่งตะวันก็พูดแบบนั้นออกมา “มึงจะบ้าเหรอ! กูจะไปทำน้องมึงท้องได้ยังไง ในเมื่อน้องมึงกับกูไม่เคยมีอะไรกัน กูก็แค่คิดว่าจันทร์เจ้าหน้าคล้ายกูเท่านั้น” หากน้องชายเขารู้จักกับพิมพ์ดาว ก็คงจะคิดว่าเป็นมันแน่ที่ทำให้เธอท้อง พีทนั่งเงียบคิดตาม เขาก็เคยคิดแบบนั้น ยิ่งโตจันทร์เจ้ายิ่งเหมือนหนึ่งตะวัน จนหลายครั้งเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าหนึ่งตะวันคือพ่อของจันทร์เจ้าแต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อหนึ่งตะวันไม่เคยมองพิมพ์ดาวเป็นอื่นมากกว่าน้องสาว แล้วยิ่งมาได้ยินคำยืนยันหนักแน่นแบบนี้จากปากของ หนึ่งตะวัน มันก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ ตั้งแต่ที่หนึ่งตะวันเลิกกับโสรยาแฟนเก่ามัน มันก็ไม่เคยจริงจังกับใคร ผู้หญิงที่เข้ามาก็มีแต่เพื่อนเที่ยว เพื่อนนอน หากมันอยากจะมีอะไรกับใคร มันคงไม่เอาน้องเขามาทำเล่นๆ หรอก ในเมื่อมีผู้หญิงมากมายต่อแถวเข้าหามัน… วันรุ่งขึ้น หนึ่งตะวันก็ขับรถมารับจันทร์เจ้าที่บ้าน เพื่อไปเที่ยวห้างตามสัญญา พอรถวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน เขาก็เห็นพิมพ์ดาวกับจันทร์เจ้ารออยู่ วันนี้จันทร์เจ้าอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหวว ผมถูกมัดจุกสองข้าง ใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอนั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง ส่วนพิมพ์ดาวนั้นอยู่ในชุดกางเกงยีนขาขาดกับเสื้อยืดสีดำ สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวและสะพายเป้อยู่ด้านหลัง เธอเหมือนกับเด็กสาวแรกรุ่น ที่หากไม่บอกว่ามีลูกแล้วก็คงจะไม่มีใครรู้ “สวัสดีครับจันทร์เจ้า พร้อมหรือยังครับ” เขาเดินเข้าไปทักทายจันทร์เจ้าพร้อมกับหยิบคาร์ซีทที่วางอยู่ขึ้นมา “สวัสดีค่ะลุงตะวัน หนูพร้อมแล้วค่ะ” เขาลูบแก้มจันทร์เจ้าเบาๆ ก่อนจะจับมือเธอเดินไปที่รถ “รอลุงก่อนนะ เดี๋ยวลุงติดตั้งคาร์ซีทก่อนนะครับ” หนึ่งตะวันติดตั้งคาร์ซีทอย่างทุลักทุเลเพราะไม่เคยทำ จนพิมพ์ดาวต้องเดินเข้าไปช่วย “ให้ดาวช่วยค่ะ” เขาขยับตัวออกเล็กน้อยเพื่อให้เธอเข้าไป กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของเธอที่ลอยมาแตะปลายจมูก ทำให้เขาถึงกับหยุดกึก กลิ่นกายนี้ที่ติดจมูกเขามาหลายปี มันเป็นกลิ่นกายที่เขาหาจากผู้หญิงคนไหนไม่ได้ ทำไมนะ ทำไมกลิ่นกายเธอถึงได้มาติดจมูกเขาอยู่หลายปีแบบนี้… “เอ่อ..ขอดาวเข้าไปหน่อยค่ะ” เขาที่ดูเหมือนกำลังจะขยับตัวออกแต่กลับยืนนิ่งจนเธอเข้าไปไม่ได้ “หือ..อ้อ..ครับ” เขาที่ถูกเธอเรียกสติก็รีบถอยออกไปยืนรอกับจันทร์เจ้า “เสร็จแล้วค่ะ จันทร์เจ้ามาหาแม่ลูก” จันทร์เจ้าวิ่งเข้าไปหาแม่ ก่อนจะตะเกียกตะกายขึ้นรถไปนั่งบนคาร์ซีทอย่างรู้งาน พอพิมพ์ดาวคาดสายนิรภัยให้ลูกเสร็จ ก็ปิดประตูแล้วเดินอ้อมขึ้นไปนั่งข้างลูก ตอนนี้เขาเลยกลายเป็นคนขับรถไปโดยปริยายตลอดทางจันทร์เจ้าก็จะถามโน่นถามนี่ ส่วนพิมพ์ดาวเองก็ตอบพร้อมกับอธิบายให้ลูกฟังอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ขนาดเขานั่งฟังเฉยๆ ยังรู้สึกเหนื่อยแทน แต่เธอคงไม่รู้สึกเหนื่อยเพราะเขาแอบมองผ่านกระจกส่องหลัง เห็นเธอมีสีหน้ายิ้มแย้ม ดูมีความสุขเมื่อได้อยู่กับจันทร์เจ้า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more