“ตะวันขาาา คิดถึงจังเลย”
พิมพ์ดาวยืนมองโสรยาที่วิ่งเข้ามากอดหนึ่งตะวัน ก็ได้แต่ถอนใจเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า
“โสรยาปล่อยผม” ผู้หญิงอะไรแรงเยอะจริง ยิ่งแกะยิ่งรัดแน่นจนเขาอยากจะผลักเธอออกเต็มทน
“ตะวันขา คุยกับโสก่อนนะคะ ขอเวลาโสแค่ห้านาทีเองค่ะ”
โสรยาซุกหน้าเข้าอกกว้างอย่างออดอ้อน เขาเคยใจอ่อนทุกครั้งที่เธอทำแบบนี้
“ดาวเข้าไปรอข้างในนะคะ ตามสบายค่ะ” พิมพ์ดาวไม่อยากจะมองภาพตรงหน้าจึงรีบเดินหนีเขาเข้าไปในรีสอร์ต
“ดาว! รอพี่ด้วย” หนึ่งตะวันแกะมือโสรยาออก แต่โสรยาก็เกาะเขาเอาไว้แน่น
“โสรยาปล่อยผม!”
เสียงเข้มต่ำทั้งโมโหทั้งรำคาญ จนอยากจะจับผู้หญิงตรงหน้าหักคอเต็มทน ป่านนี้พิมพ์ดาวไม่เข้าใจผิดเขาไปแล้วเหรอ
“ตะวันคุยกับโสก่อน โสขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณ แต่โสก็รู้ใจตัวเองแล้วว่ารักคุณคนเดียว”
เธอมองเขาน้ำตาคลอ จะให้อ้อนวอนขอร้องเธอก็ยอม ขอแค่เขาเห็นใจและยอมกลับมา
“ผมก็รู้ใจตัวเองแล้วเหม
