27
ของประดับบ้าน
สองชั่วโมงก่อนหน้านี้
ภายในห้องนอน
หลังจากที่แม่บ้านเดินออกจากห้องไป ลิเดียรีบเดินไปล็อกประตูห้องนอนทันที มือเล็ก ๆ ของเธอกำจดหมายเอาไว้แน่น
หญิงสาวเดินตรงไปยังเตียงนอนก่อนจะค่อย ๆ คลี่จดหมายเปิดออก ลิเดียไม่แน่ใจว่าใครส่งมันมาแต่ทันทีที่เธอเปิดซองจดหมายออกนั้น
วินาทีที่สายตาของเธอเหลือบเห็นเส้นลายมือที่บรรจงเขียนลงบนกระดาษ เด็กสาวหน้าซีดเผือด มือของเธอสั่นเทาขณะที่อ่านเนื้อความในจดหมายนั้น ราวกับเวลาหยุดหมุน ลมหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น หญิงสาวค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาเริ่มคลอหน่วยทันที เพราะลายมือนั้น เธอจำได้ดี
“พี่...ลีออง?” ลิเดียเปิดอ่านจดหมายด้วยมือที่สั่นเทาไปหมด หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรู เธอพยายามปาดน้ำตาและรีบอ่านเนื้อหาในจดหมายทั้งหมด
เนื้อความในจดหมาย :
เดียร์นี่พี่เองนะ ตอนนี้พี่หลบพวกมันมาอยู่ที่บ้านเก่าของเราน่ะ
เดียร์ยังจำบ้า
