41
วันนี้ไม่เห็นค่า
ลิเดียสะอึกไปกับคำพูดของเขา แต่เธอไม่ตอบกลับอะไรอีก เธอรู้ดีว่าการเถียงไปไม่มีประโยชน์ ในหัวของเธอหมุนวนด้วยความเจ็บปวดและความรู้สึกสิ้นหวัง เธอหันไปมองที่หมอนที่เขาโยนลงไปบนพื้นข้างเตียงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออกเลย
“...อื้อ...ค่ะ....” ลิเดียยกมือขึ้นปิดริมฝีปากตัวเองไม่ให้เสียงสะอื้นมันดังออกมา พลางค่อย ๆ ทรุดตัวลงนอนข้าง ๆ เตียงของเขา ขณะที่น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมาโดยไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป
ในขณะที่เขานอนร่วมเตียงกับเจสซี่ เธอนอนขดตัวอยู่ข้างเตียงด้วยความรู้สึกอ้างว้าง ความเจ็บปวดที่เธอต้องเผชิญในคืนนั้นไม่ได้มาจากร่างกาย แต่มาจากหัวใจที่ถูกทำลายอย่างไร้ความปรานี
“...อื้อ...อื้อ...” ลิเดียยกมือขึ้นปิดริมฝีปากตัวเองอย่างแน่น เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมา เธอไม่ต้องการให้ใครได้ยินความเจ็บปวดของเธอ แต่หยดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่องกลับทรยศต่อความพยายามนั
