19
ตายทั้งเป็น
เช้าวันต่อมา
ลิเดียรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางที่งัวเงีย ๆ เหมือนเธอยังนอนได้ไม่เต็มอิ่มเลยด้วยซ้ำไป เสียงหัวเราะของใครบางคนที่คุ้นเคยปลุกให้เธอจำต้องลืมตาตื่นขึ้นมา
“เสียงนั้น...” หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง เธอลุกจากเตียงทันทีพร้อมกับคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างรีบเร่ง
“เป็นเขาจริง ๆ น่ะเหรอ?” เธอพึมพำเบา ๆ ทั้งน้ำตาคลอ ลิเดียไม่สามารถที่จะอดใจรอได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เธอเปิดประตูห้องและวิ่งลงบันไดลงไปยังชั้นล่างสุดแรงกำลังที่เธอมี… ร่างสูงใส่สูทสีดำยืนหัวเราะและหันมายิ้มทักทายเธออีกครั้ง
“พี่ลีออง ~” เธอร้องเรียกพี่ชายของเธออย่างสุดเสียงและวิ่งตรงเข้าไปกอดเขาอย่างแน่น น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากความสุขที่เธอไม่อาจควบคุมได้
“พี่ลีอองกลับมาแล้วจริง ๆ ใช่ไหม!” ลิเดียพูดพลางกอดเขาแน่น ร่างกายสั่นสะท้านไปด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน
“พี่อย่าทิ้งเดียไปอีกนะ! อย่าท
