20
หน้าไม่อาย
“เดียก็ไม่ได้ตั้งใจจะใช้มันนะ...แต่บางคืนมันก็นอนไม่หลับจริง ๆ น่ะค่ะ”
“ยานอนหลับอาจจะต้องใช้ใบรับรองแพทย์ซื้อน่ะครับ เอาเป็นว่าผมจะพยายามหามาให้แล้วกันนะ”
“ถ้าคุณหนูเบื่อ ๆ ให้ผมไปซื้อพวกหนังสือทำอาหาร หรือพวกหนังสือนิยายที่คุณหนูชอบมาให้ด้วยดีไหม...คุณหนูจะได้ไม่เหงาด้วย”
“พี่ดินเนี่ยจำแม่นจังเลยนะคะ ว่าเดียชอบอ่านนิยายมาก ๆ เลย” ลิเดียพูดพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าซีดเซียวของเธอ
“ก็ที่บ้านเก่าของเรามีหนังสือนวนิยายกับหนังสือทำอาหารเต็มบ้านไปหมดเลยนี่ครับ” พี่ดินตอบกลับอย่างอบอุ่น พลางหวนคิดถึงวันเวลาที่เคยใช้ร่วมกับเธอและครอบครัว
“แถมของขวัญวันเกิดคุณหนูปีก่อน ผมก็ยังซื้อหนังสือให้เลย” เขายิ้มบาง ๆ ขณะที่มองเธอด้วยแววตาเป็นห่วงเหมือนน้องสาวคนหนึ่งจริง ๆ เพราะดินก็ดูแลลิเดียมาตั้งแต่เธอยังเด็ก ๆ เลย
ลิเดียหัวเราะเบา ๆ แต่ในขณะเดียวกันหัวใจก็รู้สึกหนัก
