“ฟ้า ผมดีใจที่ได้เจอคุณ”
คิมหันต์มองสบตาพราวฟ้าและพยายามถ่ายทอดอะไรบางอย่างที่มีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น
“ผมพูดจริง ๆ นะ ผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน”
พราวฟ้ารับรู้ได้ถึงสิ่งที่เขาพูดกับเธอ เขากำลังจะบอกรักเธอหรือนี่
ถึงแม้เธอจะรู้สึกดีกับเขามากเป็นพิเศษเหมือนกัน แต่เธอไม่อยากสรุปความรู้สึกของเธอในตอนนี้ ทุกอย่างรวดเร็วเกินไป เรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลาให้นานกว่านี้ เธอไม่อยากให้ความรู้สึกเพียงชั่ววูบของทั้งสองคนมาตัดสิน เพราะมันอาจจะทำลายมิตรภาพที่ดีระหว่างเราลงไปได้ เธออยากใช้เวลาให้นานกว่านี้เพื่อศึกษาคนคนหนึ่ง เพราะเธอไม่อยากจะต้องเสียใจให้กับเรื่องแบบนี้อีก
“ฟ้าว่าเราเข้าไปในตึกกันเถอะค่ะ ฝนซาแล้ว จะได้ซื้อของฝากคนที่บ้านด้วย”
พราวฟ้าตัดบทสนทนาเพียงเท่านั้น เธอไม่อยากให้เขาพูดต่อ เพราะตอนนี้เธอยังไม่มีคำตอบให้เขาเหมือนกัน
พราวฟ้าตั้งใจจะขอตัวไปหาซื้อของฝากให้คนที่บ้านเพราะเกร
