“ฟ้าคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ ครอบครัวเราเคยมาเที่ยวที่นี่ ตอนนั้นฟ้ายังเด็ก แต่ท่านทั้งสองเสียไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน พอมาถึงที่นี่ทำให้ฟ้าคิดถึงพวกท่านมากค่ะ”
เธออธิบายเขาถึงสาเหตุที่ทำให้ร้องไห้อย่างแผ่วเบา เสียงของเธอสะท้อนให้รู้สึกได้ถึงความสูญเสียที่อยู่ในใจ ทำให้คิมหันต์รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเขาทำได้ เขาจะไม่ทำให้เธอเสียใจแบบนี้เด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม
“ตกใจหมดเลย นึกว่าเพราะผมไปซื้อน้ำมาให้ช้า คุณเลยโมโหหิว”
พราวฟ้ามองค้อนเขาทีหนึ่ง ก่อนที่จะรับน้ำดื่มจากเขาโดยไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณ และหันกลับไปมองวิวทะเลต่อ
“อย่างน้อยคุณยังมีพ่อแม่ให้คิดถึง ส่วนผมเป็นเด็กกำพร้า พ่อกับแม่เป็นใครผมยังไม่เคยรู้เลย”
เธอหันกลับมามองเขาด้วยสายตาตกตะลึง และมีแววเศร้าลง
“ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้คิดเรื่องพวกนั้นเลย ถึงแม้จะเคยคิดที่อยากเจอพ่อแม่ที่แท้จร
