“คุณได้ยินที่ฟ้าพูดไหมคะ”
เสียงของเธอดึงเขาออกจากภวังค์ เพราะเขามัวแต่มองเธอจนเพลิน ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอถาม
“อะ...อะไรนะครับ”
“ฟ้าถามว่าคุณจะไปหาหมอไหมคะ เผื่อแผลอักเสบ “
เธอทวนคำพูดให้เขาฟังอีกครั้ง เพราะท่าทีของเขาไม่บ่งบอกถึงการได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด
“ไม่ ๆ ๆ ผมไม่ค่อยถูกโรคกับหมอ ปล่อยเอาไว้อย่างนี้แหละครับ ผมไม่เป็นไรจริง ๆ”
คิมหันต์รีบปฏิเสธพัลวัน ถ้าต้องไปหาหมอ เขายอมที่จะทนเจ็บดีกว่า
“อย่างนั้นฟ้าเอาผ้าเช็ดหน้าพันไว้ให้นะคะ แผลจะได้ไม่โดนฝุ่นละออง ผืนนี้ยังไม่ได้ใช้ สะอาดปลอดภัยแน่นอนค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“แต่ถ้ารู้สึกไม่ดีขึ้น ไปหาหมอหรือไม่ก็หายามาทานนะคะ อย่าปล่อยเอาไว้”
“รับทราบครับ คุณทำให้ผมนึกว่าคุณน่าจะมีอาชีพเป็นพยาบาล หรืออะไรทำนองนั้น ผมเดาถูกไหม?”
เขายิ้มให้อย่างล้อเลียนที่เธอทำหน้าที่ได้ไม่บกพร่องอย่างกับพยาบาล ถ้าใช่อย่างนั้นจริง ๆ เขาก็อยากให้เธอมาเป็นพยา
