เซ็นต์ชื่อแล้วคุณคือของฉัน

บทที่ 2

　　แฟรงค์ทำได้เพียงก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ เขาไม่กล้าคิดเรื่องนี้

　　โดยปกติ ตามอารมณ์ของเจ้านาย เขาจะหงุดหงิดและรังเกียจมากถ้ามีคนสัมผัสร่างกายของเขาโดยบังเอิญ

　　คราวนี้ ประธานาธิบดีนอนกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก เขานึกไม่ออกว่าประธานาธิบดีจะทำอย่างไรถ้าเขาพบคนร้ายจริงๆ!

　　สองวันต่อมา.

　　เทศกาลกลางคืนเริ่มต้นขึ้น

　　เฮเซลสามารถรับเสียงเพลงและเสียงกรีดร้องของผู้คนได้ เธอปิดหู ลดร่างกายเพื่อทำให้ตัวเองตัวเล็ก ขณะที่เธอเดินผ่านฝูงชนอย่างรวดเร็ว ก่อนมุ่งหน้าไปที่หลังเวทีของการเต้นรำเปลื้องผ้าอันร้อนแรง!

　　เธอไม่ได้มาที่บาร์เพื่อดูการแสดง และไม่ได้มาเพื่อความสนุก เธอเพิ่งมาเอาเสื้อผ้ามาให้เพื่อนที่ดีของเธอ Alana Ward

　　เธอกับอลานาเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายมาเป็นเวลาสามปี และต่อมาพวกเขาได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน พวกเขาบังเอิญอาศัยอยู่ในหอพักเดียวกัน แต่อยู่คนละสาขาวิชา

　　เธอเป็นนักศึกษาด้านการออกแบบแฟชั่น ขณะที่ Alana เรียนเอกการเต้น

　　หลังจากสำเร็จการศึกษา Alana ทำงานเป็นนักเต้นที่ไนท์คลับเพราะเป็นงานที่ร่ำรวย

　　เธอเก่งมากในการเต้นรูดเสาและการแสดงเปลื้องผ้า รวมถึงการเต้นที่ร้อนแรงและเซ็กซี่อื่นๆ

　　Alana ทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินเพื่อชำระหนี้ที่พ่อของเธอเป็นหนี้อยู่

　　เมื่อไม่กี่วันก่อน Alana บอกว่าชุดการแสดงของเธอขาดมาก เธอจึงขอให้เฮเซลเย็บใหม่

　　อย่างไรก็ตาม เฮเซลจบการศึกษาด้านการออกแบบแฟชั่นและทำงานในบริษัทออกแบบแฟชั่น โดยธรรมชาติแล้ว ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอที่จะทำงานเย็บและตัดเย็บง่ายๆ ดังนั้นเธอจึงตกลงในตอนนั้น

　　หลังจากที่เธอเย็บชุดการแสดงเสร็จแล้ว เธอรีบไปทำงานหลังเลิกงาน

　　เมื่อเฮเซลกลับมาที่หลังเวทีของบาร์ เธอเห็นผู้หญิงสวยหลายคนยุ่งอยู่กับงาน พวกเขาทั้งหมดกำลังแต่งหน้าหรือเปลี่ยนชุดการแสดงอย่างระมัดระวัง

　　เฮเซลมองไปรอบๆ เพื่อหาอาลาน่า

　　เธอโทรหา Alana ตั้งแต่เลิกงาน แต่น่าแปลกที่ Alana ไม่รับโทรศัพท์

　　ในที่สุด เธอเห็นอลาน่าอยู่ที่มุมห้องแต่งตัว เธอกำลังนอนอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งหน้ากระจก

　　เธอรีบเดินไปกระซิบว่า "อาลาน่า ฉันเอาเสื้อผ้าของคุณมาแล้วนะ"

　　อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอแปลกใจคือ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าซีดของ Alana ไม่เพียงเท่านั้น หน้าผากของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบเช่นกัน

　　เฮเซลเห็นว่าอาลาน่าอ่อนแอจึงรีบถาม "ไม่สบายหรือเปล่า" เมื่อเฮเซลถามเธอ เธอเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของอลาน่า เธอต้องการตรวจสอบว่า Alana มีไข้หรือไม่

　　อย่างไรก็ตาม Alana ส่ายหัวและตอบอย่างแผ่วเบา "... เฮเซล ในที่สุดนายก็มาถึง... ขอบคุณ ฉันแค่ปวดท้อง..."

　　ในขณะนี้ ชายคนหนึ่งที่ถือเครื่องส่งรับวิทยุวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาพูดว่า "Alana เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ฉันโทรหาคุณเสมอ! ทำไมคุณไม่ตอบ... เตรียมตัวให้พร้อม คุณพร้อมแล้ว" หลังจากนั้นเขาก็วิ่งไปแจ้งคนต่อไป

　　ใบหน้าของอลาน่ายิ่งซีดลง

　　ทันใดนั้น มือของเธอจับข้อมือของเฮเซล และดวงตาของเธอก็อ้อนวอน เธอขอร้อง "เฮเซล ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ตกลงไหม ฉันพลาดการแสดงนี้ไม่ได้ ไม่งั้นฉันจะได้เงินเดือนเดือนนี้ตามสัญญาไม่ได้ ฉันรู้ว่านักเต้นคนอื่นๆ จะไม่ช่วยฉัน ดังนั้นได้โปรดเถอะ" ช่วยฉันด้วย ฉันรู้ว่าคุณมีประสบการณ์ในการเต้นบ้าง ได้โปรด ฉันต้องการเงินจำนวนนี้มากเพื่อชำระหนี้”

　　เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเฮเซลก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ริมฝีปากของเธอสั่น แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

　　สิบนาทีต่อมา

　　หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนเวที เธอสวมชุดลูกไม้สีดำเผยให้เห็นรูปร่างที่เย้ายวนของเธอ ภายใต้แสงไฟ ผิวสีงาช้างของเธอเปล่งประกายแวววาวอย่างมีเสน่ห์

　　ทันทีที่เธอขึ้นไปบนเวที เธอได้รับความสนใจจากผู้ชมทันที

　　เมื่อเธอเริ่มเต้น เป็นการเต้นที่ร้อนแรงและเจ้าชู้ แต่ให้บรรยากาศที่บริสุทธิ์ซึ่งทำให้น่าดึงดูดยิ่งขึ้น

　　แต่ความจริงแล้ว เฮเซลบังคับตัวเองให้เต้นตามความทรงจำที่เธอมี ท้ายที่สุดแล้ว Alana ก็เคยแสดงการเต้นรำนี้ต่อหน้าเธอ

　　เธอรู้จักท่าเต้นพื้นฐานบางอย่าง และถ้าเธอดูการเต้นสามหรือสี่ครั้งมาก่อน เธอจะสามารถเรียนรู้มันด้วยหัวใจ

　　แม้ว่าตอนนี้เฮเซลกำลังเต้นรำ แต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมาจับตามอง ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้สึกว่าชุดการแสดงที่เธอสวมนั้นเปิดเผยเกินไป ราวกับว่าเสื้อผ้าจะหลุดออกจากร่างกายของเธอในทันใด

　　และตอนนี้ ในใจของเธอเต็มไปด้วยคำขออันจริงใจของ Alana ก่อนที่เธอจะขึ้นไปบนเวที Alana บอกเธอว่าเธอต้องยิ้มขณะเต้น

　　ดังนั้นแม้ว่าเธอจะกลัวและอาย แต่เธอก็ทำได้แค่กัดกระสุนและพยายามยิ้มขณะเต้น

　　อย่างไรก็ตาม เฮเซลไม่รู้จักรอยยิ้มที่สวยงามของเธอ ควบคู่ไปกับการกระทำที่เจ้าชู้ของเธอ ตรงกันข้ามกับความเฉียบคมแต่เย้ายวนเย้ายวน

　　จากนั้นเสียงตะโกนของผู้ชายก็ดังขึ้นในหมู่ผู้ชม "สตริป..."

　　นี่ดูเหมือนจะเป็นจุดกระตุ้น และผู้ชมทั้งหมดก็ตะโกนว่า "สตริป!"

　　เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮเซลยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

　　แม้ว่าการเต้นของเธอจะเป็นการเต้นอีโรติกมากกว่า แต่ก็ไม่ใช่การแสดงระบำเปลื้องผ้า

　　เมื่อไม่มีใครสนใจ ความอับอายและความตื่นตระหนกในสายตาของเฮเซล เธอแค่อยากจะเต้นให้เสร็จและก้าวลงจากเวทีอย่างรวดเร็ว

　　ทันใดนั้นเสียงตะโกนก็ดังขึ้นในหูของเธอ

　　ในช่วงเวลานั้น กลุ่มชายชุดดำที่เป็นทางการก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้ และพวกเขาก็ล้อมพื้นที่ทั้งหมดอย่างรวดเร็วและเป็นหนึ่งเดียว

　　อย่างไรก็ตาม เฮเซลยังคงเต้นต่อไป เพราะเธอเพียงต้องการเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง เธอแค่คิดว่าเธอกำลังเต้นรำคนเดียว เพื่อที่เธอจะได้คลายความกังวลใจของเธอ

　　ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงด้านล่างเวที

　　จนกระทั่งเสียงของชายร่างสูงดังขึ้น “หันหลังไปอย่ามองที่เวที!”

　　ตอนแรกคนตกใจและไม่จริงจังกับเขา พวกเขายังตะโกนว่า "ทำไม? คุณเป็นใคร?"

　　ในไม่ช้าผู้ชมก็เข้าใจว่าพวกเขาไม่ได้พูดเล่น

　　ด้วยเสียงปืนหนึ่งดวง ไฟกลางเวทีก็ดับลง

　　ทุกคนในที่นั้นกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง และมันก็โกลาหล

　　ในเวลานี้ เฮเซลหยุดเต้น เธอยืนขึ้นบนเวทีขณะที่ร่างกายแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก

　　เกิดบ้าอะไรขึ้น?

　　เสียงทุ้มลึกของชายผู้นั้นดังขึ้นอีกครั้ง “หันหลังไปอย่ามองที่เวที ออกไป!”

　　คราวนี้ไม่มีใครกล้าถามเขา