Kabanata 1. Alone
2000 Words
Alone
.
.
"Sana kaya kung sabihin sa'yo na, na masaya ako para sa'yo, para sa inyo. Sana kaya ko, pero hindi eh."
"Ang sama-sama kong tao. Kasi umaasa pa rin ako na sasabihin mo na sana ako na lang, ako na lang ulit..."
"Mahal ko si Trisha," lungkot na guhit sa mga mata niya.
"Oo, alam ko, alam ko..."
"She loved me at my worst. You had me at my best, at binalewala mo lang lahat iyon."
"Popoy, iyon ba talaga ang tingin mo? I just made a choice."
"And you choose to break my heart."
.
.
Mabilis kong pinunasan ang luha sa mga mata ko. Ilang ulit ko na bang pinanood ito. Kulang-kulang na lang ma-memorise ko na ang buong linya. Pilit kong hinalungkat ang loob ng bag ko sa gilid. Hinahanap ko kas ang tissue, pero wala akong mahawakan.
.
"Kainis!" tahimik na mura ko.
.
Napansin agad ng katabi ko ang pilit kong mura, at napakagat ko na ang pang-ibabang labi ko. s**t! I swore again in the back of my mind. Sa lahat ba naman ng hindi ko makita ay ang tissue ko pa!
.
"Here, Miss," on his baritone voice. He offered a pack of tissue.
"Uh... Thank you."
.
Mabilis kong kinuha ito sa kamay niya at hindi siya tinitignan. I open it straight away and wiped my face. Tumingala ako sa kanya para sana magpasalamat ng mabuti. Pero nakatalikod na siya at lumabas na ng train. Hindi ko man lang nakita ang mukha niya.
.
I darted my eyes back to my phone. Scrolling and pretending. What else can I do? Tapos na ang shift ng trabaho ko. And I'm on my way to my dear friend's place. Itong 'one more chance' na lang ulit ni John Llyod at Bea Alonzo ang tanging na download ko. Kaya tinapos ko na lang din ito.
.
At last the train stop at it's final destination here in Warrnambool. Iilan na lang din kaming natitirang pasahero at halos lahat sa amin ay lumabas na.
.
I wrapped the scarf tightly around my neck and pop on my hoodie. The cold wind chillingly greet me when I step out from the train. Ang lamig na! Huminga lang din ako ng malalim sa hangin at ngumiti na.
.
"Katherine!"
.
Ang lawak na ngiti niya ang pumukaw sa lamig na naramdaman ko. Napangiti na ako at palapit na siya sa akin. si Amelia, ang best friend ko. Nakasuot siya ng winter coat at nilalamig din na katulad ko.
.
"I'm sorry. I missed the second train, so I ended up in this last stop," paumanhin ko sa kanya.
.
Yes, supposedly I should be here an hour ago. Pero hindi ako umabot sa oras at nakuha ang huling biyahe.
.
"It's okay. Ano ka ba!" ngiting-ngiti niya.
"Let's go! it's freezing! Brrr." Sabay hila niya sa kamay ko.
.
Amelia is my dear friend. Kilala na namin ang isa't isa. We went to the same College and she's been my best friend for more than five years. Pero nagkahiwalay kami dahil ipinagpatuloy niya ang pag-aaral dito sa Australia.
.
"Are you hungry? Let's get something to eat or take away?"
"Just take away and a few drinks too? Ano, okay ba?" kindat ko sa kanya.
"Sure it is!" At pinaandar na niya ang sasakyan.
.
Bumili kami ng take away sa isang Japanese restaurant. I always love sushi in different types, kaya ito ang ini-order ko kasama ang teriyaki at prawn tempura. Mabilis din kaming umuwi sa bahay niya.
.
Like me, she's very independent. We're not young anymore. I am twenty six and she is too. Ang kaibahan nga lang ay ikakasal na siya sa susunod na buwan. That's why we're catching up, I need to... Kasi babalik na akong Pilipinas sa susunod na linggo.
.
"Ang sarap!" Sabay subo ko sa sushi sa bibig.
"Are you excited? You're going home next week. Ang tagal mo rin kayang nawala," panimula niya.
.
Tumango tango lang ako sabay subo ng maraming sushi sa bibig. Honestly, it's been five years since I haven't been home. Ewan ko ba! Pero ayaw ko pa talagang umuwi ng Pilipinas.
.
"Ikaw, excited ka na ba? Sorry ha. Hindi ako makakaabot sa kasal mo."
"It's okay girl. Ano ka ba!" ikot ng mga mata niya.
.
Binigay na niya lahat sa akin ang natirang sushi at tempura. Matakaw talaga ako sa pagkain at kilala na niya ako.
.
"Salamat," ngiti ko sabay nguya.
Tumayo na siya at kumuha ng soda at binigay sa akin ang isa.
"Wala pa rin ba? Hindi pa rin ba tumibok yan?" Turo niya sa puso ko sa dibdib.
.
Umismid na ako at umiwas sa tingin niya. Sa TV napako ang mga mata ko, at insakto naman dahil 'The Batchelor' ang pinanood namin dalawa. Ngumiti ako at sabay subo pa rin ng sushi sa bibig. Ubos na!
.
"Kung kasing gwapo niya Amelia lalag na panty ko!" Turo ko sa hunk na nasa Tv.
"Baliw ka nga Katherine!" iling niya sa sarili.
"Oo, alam ko. But what else can I do? I've been to paradise but I've never been to me," tawa ko nang malakas. Sinapak na niya ang ulo ko. Naiinis na siguro siya sa akin.
.
To think she collaborate her boyfriend soon to be husband in all arranged blind dates for me. Pero wala talaga eh! Matigas ang puso ko. Hindi naman kasi pinipili ang magiging mapapangasawa mo.
.
"It's not like you went out for a shopping and you got home with one! It's not that simple, Amelia," sabay inom ko sa soda.
.
Umupo na lang siya sa tabi ko at sa Tv na din tumingala.
.
"Ano ba kasing hinahanap mo? You're not getting any younger, Katherine."
"I know and don't worry... Titibok din ulit ito," ngiti ko.
Natahimik na lang kaming dalawa at masayang pinanood ang palabas sa TV.
"I do hope titibok na iyan Kath. Matagal na rin iyon. Sana naghilom na..."
.
Natahimik na siya at hindi na ako nagsalita. I pretend I didn't hear anything at all. I wanted to take a deep breath but I hold it firmly inside me. Tomorrow we will visit the farm area of her soon to be husband. Excited na ako!
.
Ang aga kong nagising at pati na rin si Amelia. Naghanda na kami sa sarili. Gosh! I never expect this. This is the life she choose anyway. Kapag mahal mo nga naman ang isang tao lahat 'ata ng impossible bagay ay nagiging possible! Hay naku, good luck to me! Isip ko.
.
It's still dark and freezing. I wrapped my entire being ng bonggang-bonga! At natatawa naman siyang pinagmamasdan ako. I rolled my eyes as I looked at her. We look like a minion with thick coats on! Kaya sabay kaming natawa sa sarili, dahil sa suot namin ngayon.
.
"Woah! Ang dami nila!"
.
Namilog ang mga mata ko sa nakita. Nakakalula sa dami ng gatasang baka sa harapan ko. Hindi tuloy ako makagalaw dahil ang lalaki nila at dambuhala ang sizes pa.
.
"Come here. Bilis!" Sabay hila niya sa kamay ko.
.
It's still dark and the sun haven't rise yet, but all these cows are wide awake and in line ready to be milk. Nakita ko agad ang mapapangasawa niya na abalang-abala na. There's only three of them in this farm and they have at least six hundred cows to milk. Ang dami! Nakakalula sa dami.
.
But everything here is not manually operated, high tech of course. Dairy farmer ang mapapangasawa ni Amelia. He own nearly a million hectares of land. Pero ang hirap kaya. Bilib na talaga ako sa tawag ng pag-ibig sa kanya.
.
"Kaya mo 'to? I mean look?" Napatingin ako sa mga gatasang baka sa gilid na nakalinya.
To think pare-pareho nga lang naman ang mukha nila lahat. Mga mukhang baka nga!
"My GOD, Amelia! Natatakot ako!" kumunot ang noo ko sa kanya at hindi ko tuloy maigalaw ang katawan ko. Nagdadalawang isip ko. Natatakot ako sa mga hayop na ito. Tumawa lang din siya at iniwan ako para magsimula na sa gawain niya.
.
I assisted her happily but I wasn't helpful at all. Nakatayo at tulala lang ako at paminsan-minsan tumatabi at tinitingan ang ginagawa niya.
.
I love milk, cows milk! But probably not straight away sa dede nila. Napangiwi ako nang makita na ang ibang baka ay natatae pa sa harapan ko. Eww!
Hindi naman ako maarte. I'm very down to earth friendly but not with these animals. I feel like they're gonna eat me soon, alive! Kaya lumayo na ako.
.
I sat down in one of the big roll bale of hay. They're finished milking the cows and just cleaning the whole area. The sunrise rays is so beautiful at it's peak. Pilit ko itong tinitigan na papikit pikit ang mga mata.
.
"Ang ganda!"
.
Huminga ako ng malalim habang pinagmamasdan ko ito. Naalala ko ang nakaraan ko. Naisip ko hindi na ako bata. I'm not getting any younger anymore. I've been to different countries, exploring and wandering around. Trying to find peace and happiness in my heart.
.
Limang taon na at sa limang taon na iyon nakalimutan ko na kung papaano magmahal. Kung papaano tumibok ang puso ko. I miss those moments... Na miss ko kung paano ma in-love, na miss ko ang pakiramdam...
.
"Here, it will keep you warm."
.
Inabot niya ang tasa ng kape sa akin at bahagya siyang ngumiti. Si Galen, ang mapapangasawa ni Amelia. Ngumitiagad ako sa kanya.
.
Limang taon ang age gap nila. I always like a matured guy. Kakaiba kasi sila magmahal at maalaga. Sa hindi kalayuan ay papalapit naman si Amelia sa amin na may dalang biscuits. Tinangap ni Galen ito at nilagay sa harapang mesa at binigyan nang halik ang kaibigan ko sa labi.
.
"Thank you my, Love. You can have a rest now. I will do the rest." Sabay halik niya sa noo ni Amelia.
"Okay... I will cook something nice for dinner." Yumakap si Amelia kay Galen.
.
Nakangiti ko silang pinagmasdan. I feel happy for her but I feel so empty inside me. Naiingit ako sa eksena nilang dalawa. Kaya tinitigan ko na lang ulit ang mga baka sa unahan. Mabuti pa sila masaya, ako kaya?
Tumabi na si Amelia sa akin at umalis na din si Galen. Tatapusin na yata niya ang lahat ng trabaho.
.
"Send my regards to Jollibee okay," tawa niya.
"Sure. I will have your share pa," biro ko.
.
Favourite kasi namin noon na magtambay sa Jollibee noong kolehiyo pa kami. Actually apat kami. Ako, si Amelia, si Debbie at si Fred...
Nalungot ang puso ko ng maalala ang pangalan niya.
.
"Alam mo Katherine magiging masaya siya kung may mag aalaga na sa'yo." Sabay inom niya sa kape.
"Alam ko... Kaso wala pa eh," ngiwi ko.
Natahimik kaming pareho at napabuntong hininga ulit ako.
"What if someone will come and it will take your breath away? And that someone is not eager to be in your heart. Anong gagawin mo?" sa nakakabaliw na tanog niya at natawa na ako.
Impossible naman kasi ang tanong niya. Wala kasing ganoon!
"Impossible naman kasi 'yan, Amelia." Sabay inom ko sa kape.
"What if lang naman. Ano ka ba! Alam kong mahirap patibukin ang puso mo, Katherine. Pero sana meron na. Kasi nag-aalala na ako sa'yo. Limang taon na din 'yon."
.
Natahimik kaming dalawa ng iilang minuto. I sighed heavily while looking at the sky. Napahiga ako at pinikit ang mga mata. Pilit na pinapakiramdaman ang puso ko.
The truth, I'm okay now. I have past the regretting stage of my life. I have moved on already and I'm ready to love again and to be love...
.
"Hahabulin ko siya hanggang sa makuha ko ang puso niya," nakangiting sabi ko habang nakatingala sa ulap ng langit.
.
.
C.M. LOUDEN/Vbomshell
- Writer
