“แต่นี่กายทำแม่งทุกอย่างเสือกไม่มีความสำคัญอะไรเลยไง...” ผมตัดพ้อเสียงพร่าเมื่อเห็นนัยน์ตาเธอแดงก่ำ เจ็บงั้นเหรอ อย่ามาพูดให้ตลกเลยดีกว่า ใครกันแน่ที่เจ็บกว่ากัน เก้าพึ่งมาเจ็บวันนี้ ในขณะที่ผมเจ็บมานานแล้ว...
เขาว่ากันว่าคนเราสามารถทำเรื่องชั่วร้ายที่สุดภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มได้... แล้วรู้มั้ยว่าคนเราก็สามารถร้องไห้ในใจภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มได้เหมือนกันและหนึ่งในนั้นคือผม ผมกำลังร้องไห้
ร้องทุกๆ ครั้งที่มีแมสเสจจากมันเข้าโทรศัพท์ของเก้า
ทุกครั้งที่มันกดไลค์รูปเก้า
ทุกครั้งที่มันคุยกับเก้าเสมือนเป็นแฟนกัน ทำทุกอย่างเหมือนที่ผมทำ...
ผมพยายามที่จะหัวเราะกลบเกลื่อนเหมือนไม่เคยรับรู้อะไรเลย แม้ว่าผมจะรู้เรื่องทุกอย่างเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจแต่ผมไม่เคยโอเคเลยสักนิด
“กายแฟร์กับเก้า แต่เก้าไม่แฟร์กับกายเลยว่ะ” ผมใช้แรงที่เหลือทั้งหมดพูดกับเธอทีละคำอย่างยากลำบาก
“การที่เราพยายามทำอะไรอยู่คนเดีย
