มู่หรงเจี่ยนพูดพร้อมสะบัดมือของตนออกจากมือของหลี่ซวง-เจี้ยง
ความจริงเขามีถ้อยคำมากมายอยากจะบอกหลี่ซวงเจี้ยงลืม มู่หรงชวี่ไปจากใจเสีย อยากจะให้นางหลีกหนีจากตัวอันตรายเช่น ไป่ฟังหว่าน แต่เพียงเห็นหลี่ซวงเจี้ยงน้ำตาคลอเขาความโกรธในใจคลายลงบ้าง ทว่ามันกลับไม่เลือนหายไปเช่นทุก ๆ ครั้ง เพราะคำพูดของมู่หรงชวี่ยังติดอยู่ในใจ นางเลือกจะอดกลั้นอย่างที่มู่หรงชวี่บอกจริงเสียด้วย ความอาลัยเหล่านั้นคงจะเป็นเรื่องจริงเกรงว่านางคงรักมู่หรงชวี่มากจนยอมพูดตัดสัมพันธ์เพื่อให้อีกฝ่ายปลอดภัยต่างหาก คิดได้ดังนั้นเขาจึงพูดเสียงเคร่งขรึมสีหน้าเย็นชาแล้วเดินออกไป
“..วันนี้ข้าจะนอนที่ห้องหนังสือไม่ต้องรอ”
หลี่ซวงเจี้ยงปาดน้ำตาหลั่งรินจากความหวาดกลัวและน้อยใจมองตามเงาร่างของมู่หรงเจี่ยนที่เดินออกไป ทั้งที่นางทำใจแล้วไว้ว่าหากพูดไปนอกจากจะไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้วยังอาจโดนลงโทษที่ออกไปปรากฏตัวทำให้ท่านหญิงผู้นั
