พอหลี่ซวงเจี้ยงเห็นมู่หรงเจี่ยนยังคงมีสีหน้าเยียบเย็นจดจ้องนางตาไม่กะพริบ นางก็รู้สึกราวกับตนมีชนักความผิดติดหลังเอาไว้อยู่ เขาอุ้มนางมาวางบนเตียงทั้งที่ยังดูโกรธอยู่บ้าง แม้ใจนางจะหวาดหวั่นร้อนรนเพียงใดแต่หลี่ซวงเจี้ยงอยู่กับเขามาร่วมเดือนก็พอจะจับทางได้ว่าตนต้องทำเช่นใดมู่หรงเจี่ยนจึงจะคลายโทสะลง
หลี่ซวงเจี้ยงขยับตัวไปชิดติดกับเขา ค่อย ๆ ใช้นิ้วก้อยของตนเกี่ยวไปกับนิ้วก้อยของเขาเบาๆ
“ท่านอ๋อง ข้า...”
หลี่ซวงเจี้ยงช้อนตามองเขาอย่างออดอ้อนทั้งยังเรียกเขาเสียงอ่อยแต่นางยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ มู่หรงเจี่ยนก็พลิกตัวนางให้นอนหันหลังบนตัก หลี่ซวงเจี้ยงรีบหันกลับหน้าขึ้นมามองเขาทันทีตา กลมโตของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจว่าเขาคิดจะทำอะไร
ฝ่ามือใหญ่เขาฟาดลงบนก้นของนาง แรงมือแม้ไม่หนักแต่ก็ไม่เบาส่งเสียงดังเพียะติดกันสองครั้งคือคำตอบ ความเจ็บแสบจาก ฝ่ามือของมู่หรงเจี่ยนทำหลี่ซวงเจี้ยงตกตะลึงถึงก
