มู่หรงเจี่ยนเริ่มฟาดนางอีกครา...เพียงแต่มู่หรงเจี่ยนไม่ได้ใช้มือของเขาฟาดมาที่ก้นนางอีก คราวนี้เขากลับใช้ส่วนนั้นของตนที่เพิ่งโผล่ออกมาจากร่มผ้าถูไถและตีเบา ๆ ไปที่ดอกไม้งามของสาวน้อยไปมาจนเกิดเสียงลามกของเนื้อสัมผัสคลอเคล้ากับเสียงครางต่ำสูดปากอย่างสุขสมของมู่หรงเจี่ยน
ถึงแม้การกระทำหยาบโลนของมู่หรงเจี่ยนจะทำหลี่ซวง- เจี้ยงเสียดเสียวท้องน้อยเพียงใดแต่สาวน้อยหน้าบางเช่นนางมีหรือจะทนมองเขาทำเรื่องอุจาดตาแบบนี้ได้
“อืมม..เจ้ายังจะดื้ออดข้าวอีกหรือไม่.. ” มู่หรงเจี่ยนหอบกระเส่า ถามพลางบังคับนางหันหน้ามาสบตาตน
“อ๊ะ..ข้าไม่ดื้อ แล้ว..หยุดเถิดด..” หลี่ซวงเจี้ยงยามนี้พูดจาแทบไม่เป็นคำนางฝืนตอบเขาจนจบประโยคนางทั้งหอบครางทั้งสะอื้นไห้
หลังจากเขาฟาดตีดอกไม้งามจนสาแก่ใจก็แยกขาขาวเรียวงามของนางออกแล้วค่อย ๆ สอดแทรกตัวตนทะลวงผ่านดอกไม้งามของนาง ทางรักของนางรัดเขาแน่นนักราวกับเขาพึ่งบุกรุกครั้งแร
