มู่หรงเจี่ยนออกมาหน้าห้องรับรอง ก็พบกับเงาร่างบุรุษ หล่อเหลาเหนือสามัญของคนผู้นั้นที่สวีเสียนกระซิบว่าดูเหมือนเขาจะตรงมาที่ห้องรับรองของตน
“เห็นเงาหลังอยู่ไกล ๆ ดูคุ้นตาชอบกลถึงกับเป็นคนคุ้นเคยหรือนี่ ไม่ง่ายเลยที่จะพบพี่เจ็ดที่นี่” เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มเป็นเอกลักษณ์เจือความเอ้อระเหยจะเป็นของผู้ใดไม่ได้นอกจาก มู่หรงชวี่ น้องแปดของเขา
หากนับตามอายุจริง ๆ แล้วมู่หรงเจี่ยนเกิดก่อนมู่หรงชวี่เพียงหนึ่งปีความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่นับว่าใกล้ชิดสนิทสนมเพียงแต่ มู่หรงชวี่ก็ไม่แดกดันเขาดั่งเช่นที่ทำกับพี่น้องคนอื่น
ส่วนเขารู้ว่ามู่หรงชวี่เป็นดั่งกระบี่ซ่อนคมในใจคนผู้นี้ล้ำลึกอีกยังทั้งเอือมระอาคร้านจะใส่ใจกับวาจาของคนผู้นี้ เพียงแต่แปลกใจที่ราชโองการเพิ่งประกาศออกไปไม่นานก็เห็นอีกฝ่ายมาถึงฉางอันเร็วปานนี้
“เจ้ามาถึงฉางอันตั้งแต่เมื่อไร ?”
มู่หรงเจี่ยนถามเขาเสียงราบเรียบ
“ลูกอนุบนบัลลังก์ผู้นั้น
