มู่หรงเจี่ยนกำลังอดกลั้นกลืนโทสะของตนก้มลงไปสะกิด หลี่ซวงเจี้ยงที่กำลังเลื้อยไปกับโต๊ะเบา ๆ “กลับจวน”
เห็นนางยังไม่ยอมลุกขึ้นยืนเสียทีเขาจึงก้มลงช้อนตัวอุ้ม หลี่ซวงเจี้ยงขึ้นมา เพียงแต่ขี้เมาครองสติตนเองไม่ได้ผู้นี้กลับไม่ให้ความร่วมมือกับเขาเลยสักนิด! นางถึงกับพยายามตะเกียกตะกายไปหากาสุราบนโต๊ะต่อ!
“ข้า..ไม่กลับ...สุรา..ยังไม่หมดเลย..ย.” หลี่ซวงเจี้ยงพูดเสียงยานทั้งสะอึกไปด้วย มู่หรงเจี่ยนโมโหจนหมดคำพูด
เขาเลือกที่จะไม่ถือสาหาความต่อความกับนาง จับหลี่ซวง- เจี้ยงอุ้มพาดบ่าตนเดินออกจากห้องรับรองไปทันทีแม้แต่หน้ากากก็ไม่สวมให้แล้ว
เมื่อโดนขัดใจแล้วมีหรือสตรีเมาผู้นี้จะสิ้นฤทธิ์ลงง่าย ๆ หลี่ซวงเจี้ยงดิ้นพล่านราวกับโดนน้ำร้อนลวก
“ปล่อยข้านะ!! คนเลว..ปล่อยข้า!!”
ถึงหลี่ซวงเจี้ยงจะดิ้นแรงปานใด มีหรือจะสะทกสะท้านบุรุษที่สูงกว่าแปดฉื่อ ทั้งยังฝึกยุทธ์เป็นประจำเช่นมู่หรงเจี่ยนได้ ทุ
