หลังจากเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้นวันเวลาล่วงผ่านจนย่างเข้าเดือนสาม ชีวิตหลี่ซวงเจี้ยงในจวนอ๋องเป็นไปอย่างราบเรียบเช่นที่เคยเป็น ช่วงนี้มู่หรงเจี่ยนมีงานรัดตัวเสียจนแทบจะปลีกตัวมากินอาหารกลางวันกับนางไม่ได้
เขาออกจากจวนแต่เช้าตรู่กว่าจะกลับจวนก็เสียดึกดื่นแต่ยังคงมาค้างแรมกับนางทุกคืน มู่หรงเจี่ยนจะบอกให้นางเข้านอนก่อนเสมอ แต่เป็นนางเองที่ตั้งใจรอปรนนิบัติให้เขาเข้านอนเสียก่อนนางจึงจะหลับลงได้
เพราะอยู่แต่ในจวนหลี่ซวงเจี้ยงย่อมไม่รู้เรื่องราวภายนอกว่าช่วงนี้เขาเคร่งเครียดกับเรื่องอันใด ทุกค่ำคืนที่หลี่ซวงเจี้ยงถูกเขากอดไว้ในอ้อมอกก่อนจะหลับไป นางสังเกตได้ว่าเขาขมวดคิ้วเสียจนคิ้วทั้งสองข้างแทบจะชิดติดกัน อีกทั้งแม้จะเป็นวสันตฤดู อากาศเย็นสบายแต่เหงื่อตรงขมับของมู่หรงเจี่ยนกลับซึมออกมา
หลี่ซวงเจี้ยงต้องคอยลูบเบา ๆ ไปหว่างคิ้วของมู่หรงเจี่ยนจนกว่าเขาจะหลับสนิท คิ้วที่ขมวดเป็นปมของมู่หรงเจี่ยนจ
