หลี่ซวงเจี้ยงเดินตามหลังมู่หรงเจี่ยนมาเงียบ ๆ ตลอดทางไม่มีแม้แต่คำพูดระหว่างคนที่เดินร่วมทางทั้งสอง จนในที่สุดก็มาถึงรถม้า
มู่หรงเจี่ยนก็หยุดเดินก่อนจะหันหน้ามาหานาง
"ไปรอที่จวนก่อน" เขาพูดเสียงเรียบ
"เจ้าค่ะ" หลี่ซวงเจี้ยงตอบรับแล้วขึ้นรถม้ากลับจวนตามที่เขาบอก
หลี่ซวงเจี้ยงใช้มือคลำบริเวณหลังที่ปวดแสบมีเลือดซึมน้อย ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมานั่งอิงซบกับพนักหน้าต่าง จากนั้นจึงผล็อยหลับไปนางรู้สึกตัวอีกทีตนก็มานอนอยู่บนเตียงในเรือนของตนเสียแล้ว
หากเป็นมู่หรงเจี่ยนที่อุ้มนางลงจากรถม้าย่อมแสดงว่าเขาควบม้าตามนางมาตลอดทางแต่มู่หรงเจี่ยนไม่มีสิ่งใดพูดกับนางจริง ๆ หรือ
เพราะยังมีบาดแผลจากการถูกโบยที่หลังหลี่ซวงเจี้ยงถูกจัดท่าให้นอนคว่ำหน้าลง เสียงเปิดประตูอย่างระมัดระวังดังขึ้นหลี่ซวงเจี้ยงหันหน้าไปดู
พอเห็นว่าเป็นลวี่ซานและเถาอีในใจก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยนี่ยังไม่ถึงยามเซิน เลยแล้วมู่หรงเจี
