"นี่มันงิ้วฉากใด จวนพี่เจ็ดช่างคึกครื้นเสียจริง" เสียงนุ่มเนิบนาบดังขึ้นขัดกับแววตาที่เคร่งขรึมของเขา
ไป่ฟังหว่านมองบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาในศาลากลางน้ำด้วยสายตาตื่นตะลึงก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้ายิ้มละมุนละไมแล้วย่อตัวคารวะเขา
"ฟังหว่าน คารวะพี่แปด"
มู่หรงชวี่ไม่ได้ตอบนางแต่สายตาเหลือบไปมองหลี่ซวงเจี้ยงที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่
ยามไป่ฟังหว่านเอ่ยคารวะมู่หรงชวี่ หลี่ซวงเจี้ยงก็สะดุ้งเล็กน้อยแม้รู้แล้วว่าเป็นเขาแต่นางก็ไม่ได้เงยหน้ามามองแต่อย่างใด
เห็นมู่หรงชวี่ไม่ตอบกลับมาไป่ฟังหว่านก็หน้าเสียเล็กน้อยฝืนเอ่ยคำชวนเขาคุยต่อ
"พี่แปดกลับมาถึงฉางอันตั้งแต่เมื่อใดหรือเจ้าคะ ข้ามาที่นี่เพื่อส่งเทียบเชิญให้พี่เจ็ดได้พบท่านวันนี้นับเป็นวาสนาข้าแล้ว ไม่ได้พบพี่แปดหลายปีกลับมาคราวนี้ท่านช่างรูปงามสง่านักไม่รู้ว่ามีแม่นางน้อยกี่คนที่รอคอยท่านกลับมา"
หลี่ซวงเจี้ยงย่อมรู้ถึงสายตาที่มองมาทางตน นางอย
