Nursing the Billionaire

Kabanata 1

KABANATA 1

SERAH'S POV

Wala sa sarili akong naglalakad papunta sa office ko. Elvis Oxford is the name of the patient I want to save from a rare disease. He is nine years old. Ilang buwan na rin ang nakakalipas simula nang makilala ko siya. That poor child was full of energy and hope. Pakiramdam ko ay ako mismo ang umagaw sa kanyang kaligayahan. Napatigil ako nang may humarang sa akin. I waited for that person to adjust and move so I can get through but he or she didn't move an inch.

"How many times do I have to tell you that you shouldn't associate yourself and feelings with your patients. Now look at yourself!"

Napaangat ang tingin ko nang marinig kung sino ang nagsalita. Bumungad sa akin ang galit na mukha ni Chris, ang fiance ko. Mas lalong bumigat ang pakiramdam ko.

"I've been calling you nonstop since yesterday yet you never bothered to answer my calls," he continued.

I ignored his words. Sinubukan ko siyang lagpasan dahil wala akong lakas para makipagtalo ngayon. Pero agad niyang hinawakan ang siko ko. Marahas niya akong hinigit para iharap sa kanya kaya napadaing ako.

"Ano ba, Chris. Nasasaktan ako!" Sinubukan kong bawiin ang siko ko sa kanyang pagkakahawak pero mas hinigpitan niya ito.

"Uulit ka na naman? Baka gusto mong sabihin ko kay mama na itigil na ang engagement natin?" aniya sa nambabantang tono.

Napasinghap ako. "I thought you know how to set aside our personal problems when we are both at work? Hindi ko nasagot ang mga tawag mo kahapon dahil nag-overtime ako."

"You are just making excuses!"

Naikuyom ko ang mga kamao ko sa galit. I tried to contain my anger and stop myself from talking back. We are drawing attention. May mga tao ng napapatingin sa amin. Ayaw kong magkaroon ng malaking eskandalo rito. Buong lakas kong hinila ang kamay ko para makawala sa kanyang pagkakahawak. Nagulat ko ata si Chris dahil hindi siya agad nakagalaw.

"I am not in the mood to argue with anyone..." I said coldly and then continued walking towards my office.

Mabuti na lamang at hindi na niya ako sinundan sa opisina ko. Saka ko pa lang naramdaman ang pangangatog at panghihina ng aking mga tuhod nang makaupo na ako sa swivel chair ko. I heaved a sigh of relief yet my heart felt weary the reason why it didn't take a while before I found myself sobbing and crying over and over again. I feel so pathetic right now.

Tumigil lamang ako sa pag-iyak nang dumating ang apat na kliyente kong nakaschedule ngayon para sa readings ng kanilang x-rays at para na rin sa monthly therapy nila. But after supervising them, I cried again, nonstop. Dumagdag pa na may natanggap akong text galing kay daddy. He is mad because my future mother-in-law has complained about the way I treat their son, Christof Nowlan. That childish bastard! Dumagdag pa siya sa sakit ng ulo ko.

I don't know why I am suffering like this. Pakiramdam ko ay may sumpa ang buhay ko. Naghalo-halo na lahat ng emosyon ko kaya hindi ko magawang tumahan. Basta napagod na lang ang mga mata ko sa pag-iyak at natuyo na ang mga luha ko sa aking pisngi. I have only decided to have my early off when the clock has striked exactly 7 o'clock in the evening. Nag-ayos muna ako sa sarili ko bago lumabas ng opisina.

Wala akong pinansin sa mga ka-team ko. Basta ay diretso akong lumabas ng hospital. Agad kong isinalampak ang sarili sa kotse ko at pinaharurot ito paalis sa lugar na iyon. Sa kalagitnaan ng pag-uwi ko sa penthouse ko ay nakatanggap ako ng tawag kay mama. I intend to ignore her call but I know I am just making the situation worse. Alam ko na kung saan tungkol ang gusto niyang pag-usapan namin. I answered her call in the end.

"Look what you have done, Serahphina! Ayaw ka ng maging manugang ni Abegail!" pambungad sa akin ni mommy sa kabilang linya.

I badly want to say that I don't want her to be my mother-in-law too but I don't want to cause more problem to my mother. Napabuntong hininga ako. Binilisan ko na lamang ang pagmamaneho.

"It's only a small misunderstanding, mommy. Hindi ko lang nasagot ang tawag ni Chris tapos aabot na sa ganito? Chris is a doctor himself! He knows that I am expected to have overtime in the hospital when I have long list of patients I need to handle and monitor. Alam din niyang wala akong oras para tignan man lang ang cellphone ko," kalmado kong sagot.

I gritted my teeth out of frustration. Muntik na akong makabangga ng sasakyan nang marinig ang mga reklamo ni daddy sa kabilang linya.

"Paano kayo magkakasundo ni Chris kung hindi ka man lang makapagbigay ng oras sa kanya? He wants to talk to you and you don't even give him a chance to prove his love and affection to you!" my father butted in.

Napapreno ako nang wala sa oras dahil hindi ko na makayanan ang hindi sagutin si daddy. I can't contain my anger anymore.

"Tapos kapag siya ang palaging busy ay ayos lang kasi hindi naman ako magrereklamo? Ayos lang kapag siya ang may maraming pasyente at hindi na nagkakaroon ng oras na kamustahin man lang ako kasi hindi rin naman ako magrereklamo?" pikon kong sagot sa kanya.

"Sumasagot-sagot ka pa?!"

Agad kong pinatay ang tawag dahil ayaw kong mas humaba pa ang sagutan namin nina mommy at daddy. Sila lang naman ang may gusto nitong kasal, eh. They only forced me to be engaged with the Nowlan Group's heir because their family is a great asset to our family company. Ibinubunton lang nila ang galit nila sa akin dahil lang mas pinili kong maging doktora kaysa matutong magpatakbo ng negosyo.

I know I am safe for now because my parents are not in Paris. They are in the Philippines. Gusto kong kalimutan ang mga problemang gumugulo sa aking isipan. Kinakain na ng konsensya ang puso't isipan ko dahil sa nangyari sa batang pasyente na iyon. Can I at least have a peace of mind even just for a while? I want to rest. Pagod na ako…

Kaya naman pagdating ko sa penthouse ko ay agad akong nag-aya na makipag-inuman sa aking mga kaibigan. I've never been to a bar alone before. My friends didn't like the idea the reason why I had no choice but to go alone. Hindi na ako namili pa ng lugar. Basta kung ano ang malapit sa lugar ko ay doon ako pumunta. Pagpasok ko sa isang bar ay agad akong umorder ng inumin. I sat on the high chair as I wait for my order.

"Hello, beautiful. Wanna dance with me?" someone asked me.

Agad akong umiling. As far as I can, I need to keep a low profile. I don't want anyone to recognize me. I just want to drink tonight to forget. Hindi ako pumunta rito para makisaya sa ibang tao.

"Here is your order, ma'am." The bartender put the bottle in front of me along with a small glass.

Agad akong nagsalin sa baso at nilagok ito nang isahan. Nanuot sa aking lalamunan ang init ng likido na ininom ko. The taste is bitter but somehow, it eased the pain I feel inside my heart. Muli akong nagsalin sa baso at agad na ininom ito. Paulit-ulit kong ginawa iyon. Until I don't feel satisfied yet, I picked the bottle and drink from it instead. Some cheered because of the way I drank the alcohol. Saka ko pa lang naramdaman ang epekto nito sa aking katawan.

How funny… I know how bad alcohol is to our body. Pero ito ako at umiinom para makalimot. Unti-unti kong naramdaman ang pagkahilo. My body started heating up. Parang nagliliyab sa apoy ang buong katawan ko. Yet again and again, I don't feel anything other than that. I can't even remember the feeling when I am in pain, when I am guilty, sad, or empty.

Agad akong nagpumiglas nang may humawak sa aking braso. I kicked whoever touched me because I can't clearly see anyone.

"Ouch! I am only asking for a dance!" that person complained.

Another touch on my shoulder from someone I can't even recognize and I tried to hit that person with the bottle I am holding. Nakaiwas nga lang siya. Nagpagiwang-giwang ako nang makatayo ako.

"Don't touch me!!!" I yelled while pointing the bottle to anyone who dares to come closer.

"Sh*t! That woman is drunk. Don't disturb her!"

My head is spinning and throbbing at the same time. I don't know why I know I am in big trouble yet I don't even give a damn.

"Don't come to me!!!" I yelled again.

Muntik na akong matumba nang subukan kong umikot para sana maupo ulit. Naitukod ko ang mga braso ko sa counter para suportahan ang sarili ko. Pumikit ako nang hindi ko na makayanan ang pagkahilo. Someone grabbed my shoulders to support me from behind. Ni hindi ko na iyon pinansin dahil sa hilong nararamdaman ko.

"Water…" I kept chanting water.

Naaaninag ko ang bartender na nagsalin ng tubig para sa akin at inilapag sa harapan ko. Pero nang abutin ko iyon ay may biglang umagaw nun sa akin. The burning sensation I feel inside my body is so intense. What the hell, what kind of alcohol did I consume? I'm sure I haven't ordered ecstasy or any form of drugs to maximize the effect of the alcohol in my body.

"Miss, you need help?"

Para akong nagising nang maramdaman ang nang-aakit na bulong ng isang lalaki sa aking tainga. His hands moved from my shoulder down to my waist. Nanindig ang balahibo ko nang maramdaman ko ang pag-amoy niya sa aking leeg. Muntik na akong matumba nang biglang tumilapon ang lalaking iyon sa aking gilid. Naramdaman ko ang pagyakap ng isang tao sa akin at ang pagsuot nito ng isang makapal na jacket sa akin.

"What the fvck?! What's your problem?!"

Tiningala ko kung sino ang taong iyon at nakita ko nang klaro si Gab. His expression is dark. Masamang tingin ang ipinukol niya sa lalaking nakahiga pa rin sa sahig.

"Gab, anong ginagawa mo rito?" tanong ko sa kanya na inignora niya lamang.

Masama pa ring nakatingin sa lalaking tinulungan na ng iba para makatayo.

"She told you to stay away from her and to not touch her yet you still did it!"

Napatingin ako sa taong nagsalita. Si Gabi iyon. Nakita kong nakatayo siya sa kabila kasama sina Eliyah, Ejay at Freya. Nagulat ako. My friends are actually here?

"Apologize to her!" nambabantang sambit ni Gab.

Tumayo nang maayos ang lalaki. Akala ko ay palalakihin pa niya ang gulo pero humingi ito ng paumanhin.

"I'm sorry. Next time, don't drink alone if you know you can't control yourself from the effect of the alcohol," aniya at mabilis na umalis sa aming harapan.

Agad akong kumawala sa pagkakahawak ni Gab. Lumapit sa amin ang mga kaibigan ko at inulan ako ng tanong. I drink some water before I answered their questions.

"Ayos lang ako. Uuwi na ako," simpleng sagot ko sa lahat ng tanong nila.

"Ako na ang magmamaneho kung dala mo ang kotse mo," Freya volunteered.

"Huwag na. Kaya ko naman. At isa pa, huwag sana makarating kay Chris ang nangyari ngayon."

They all kept silent. Wala silang nagawa nang pumasok ako sa kotse ko pagkahatid nila sa akin sa labas ng bar. Medyo nahimasmasan na ako. Magaan na ang pakiramdam ko pero nahihilo pa rin ako.

"Are you sure you can drive?" si Eliyah ang panghuling nagtanong ulit sa akin.

Nginitian ko na lamang sila at tinanguan bago pinaharurot ang kotse ko. I know they only want to make sure that I am safe. Pero sa lahat ng bagay na pinaka-ayaw ko ay ang makita ng iba kung gaano ako kahina bilang isang babae. Ayaw kong tinatrato akong mahina. I hate it.

I was driving moderately when I felt the intense throbbing of my head. Sinabayan ng pagkahilo kaya agad akong napapikit. It lasted for a minute the reason why I forgot that I am still in the middle of the road. Pagdilat ko ay nagulat ako nang muntik na akong mabangga sa isang malaking truck. Agad kong nailiko ang kotse ko. Muntik ulit akong mabangga sa isang lamp post kung hindi ko lang nailiko ulit ang kotse ko.

I panicked the reason why instead of stepping up on the brake, I stepped on the gas which made the car speed up. Umikot ulit ang paningin ko bigla. Kaya sinubukan kong tumigil muna saglit. But when I've finally stepped up on the brake, I was shocked to hear a loud thud along with a force and pressure from something. Tumama rin ang ulo ko sa bintana ng kotse. The next thing I knew, my head throbbed intensely until I lose my consciousness.