ไม่มีกะใจฟังสิ่งที่ไอ้ภัทรมันกระซิบกระซาบขอความช่วยเหลือ แม้กระทั่งสายตาของเอริที่จ้องเขม็งอย่างเปิดเผยผมก็ไม่สนใจ เพราะตอนนี้สายตาทั้งสองข้างรวมอยู่ที่แม่เสือน้อยเพียงผู้เดียว ผมดื่มเงียบ ๆ แล้วมองทุกการกระทำที่สนิทสนมของทั้งสองคน
"เมื่อยไหม นั่งตักเราก็ได้นะ" ไอ้เวรนี่วอนซะแล้ว ผัวน้องเนตรนั่งอยู่ทนโท่ ไม่รู้เลยไง!
"ไม่เป็นไร ยืนเต้นแบบนี้ดีกว่า" น้องเนตรโยกตัวไปตามเพลง เธอกวาดมองไปทั่วจนสายตาหยุดอยู่ที่ผม "เออออ...แต่เริ่มเมื่อยหน่อย ๆ ละ ขอนั่งหน่อยนะ" แม่เสือน้อยหันไปยิ้มให้ไอ้ผู้ชายหน้าละมุน ก่อนจะทิ้งตัวลงเบา ๆ บนตักมัน
ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับหมอนี่เลย ยิ่งน้องเนตรให้ความสำคัญกับมันเป็นพิเศษก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ถ้าเธอยั่วมันเหมือนกับที่เคยทำกับคนอื่น ๆ จะไม่หัวเสียแบบนี้เลย เพราะรู้ว่านั่นเธอทำเพราะอยากเอาชนะ แต่กับไอ้เวรนี่มันต่างกัน แม่เสือสาวของผมไม่ได้อ่อย ซึ่งไอ้ความที่ทำเฉย ๆ นี่
