พี่สิงห์นั่งแหมะลงบนเตียงแล้วใช้ผ้าผืนนั้นซับคราบน้ำที่เกาะอยู่บนใบหน้าและลำตัว ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเตียงเหยียดขาทั้งสองข้างในท่าสบายแล้วจ้องมองฉันด้วยสายตาที่เหมือนหมาป่ามองลูกแกะ
“ไม่ขึ้นมานอนเหรอครับ”
“รีบไปหน่อยมั้งคะ เนตรยังไม่ง่วงเลย” คนบนเตียงยกยิ้มที่มุมปากเหมือนกำลังคิดว่าฉันกลัว...ฉันไม่กล้าขึ้นมานอนด้วย ซึ่งจริง ๆ ก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่คือมันก็ต้องมีชั้นเชิงกันหน่อยไหม?
"เนตรชอบเล่นเกมค่ะ มาเล่นกันก่อนนอนดีมะ" ไม่คิดว่าการหลับนอนมันลำบากถึงขนาดต้องสร้างเกมขึ้นมาเพื่อเป็นเงื่อนไขในการเอาตัวรอด
นัยน์ตาคนฟังวาวโรจน์เหมือนสนใจในสิ่งที่ฉันเสนอ พี่สิงห์เขยิบมานั่งที่ปลายเตียงในขณะที่ฉันเองก็ก้าวเท้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าเขาแล้วก้มโค้งตัวลงจนเนินอกที่บดเบียดกันอยู่โผล่พ้นชุดนอนตัวส้นมาท้าสายตาคนหื่น
"ว่ามาครับ"
"เงื่อนไขคือถ้าพี่สิงห์แพ้ ต้องลงไปนอนที่พื้น ตกลงไหมคะ?" มีความลังเลใน
