เจอกันอีกครั้ง
1035 Words
ฉันเบนสายตามองนาฬิกาขณะทกำลังหมักแว็กซ์ไว้บนหัว นี่เพิ่งจะสองโมงนิด ๆ ยังมีเวลาอีกหน่อยสำหรับเรื่องยุ่งยากของเส้นผม คิดว่าทิ้งไว้ประมาณครึ่งชั่วโมงน่าจะใช้ได้เพราะสีที่ใช้เป็นสีเข้ม ระหว่างรอจึงไปจัดเตรียมเสื้อผ้าที่จะใส่ในเย็นนี้
เรียบร้อยและอ่อนหวาน.....
สมองประมวลผลในขณะที่กำลังเลือกดูชุดในเสื้อผ้า แทบไม่มีตัวไหนเลยที่เหมาะกับนิยามดังกล่าว เว้นแต่ชุดนักศึกษาอ่ะนะ แต่ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมคงไม่เหมาะที่จะใส่ ฉันก้มตัวลงเปิดดูชุดเดรสที่พับไว้ตรงซอกตู้ ลองหยิบ ๆ จับ ๆ ได้มาตัวหนึ่ง เป็นเดรสสีขาวสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยเพื่อความน่ารักด้วยระบายตรงชายกระโปรง ช่วงเนินอกเป็นลูกไม้ซีทรู แก้ไขด้วยการใส่เสื้อทับในได้ นี่คงเรียบร้อยสุดของฉันแล้วล่ะ
สองชั่วโมงผ่านไป....
ฉันยืนสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งหน้ากระจกบานใหญ่ ตอนนี้สีผมกลายเป็นน้ำตาลอ่อนที่เพิ่งผ่านการม้วนโรลตรงปลายเบา ๆ สไตล์เจ้าหญิง เดรสสีขาวทรงทวิสที่บานส่วนปลายความยาวไม่ค่อยโอเคนัก แต่ดูรวม ๆ แล้วน่ารักสมวัย ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยสีอ่อน ๆ อย่างที่ไม่ค่อยได้ทำ ขัดใจนักโดยเฉพาะสีลิปสติกบนเรียวปาก มองแล้วกรอกตาแรง ! ชมพู๊ชมพู หวานจนอยากจะอ้วก
แต่ก็ต้องทนอ่ะนะ ภาพลักษณ์ฉันในความทรงจำของน้ารัตน์ เป็นสาวน้อยเรียบร้อยและอ่อนหวานนี่นา….
เมื่อสำรวจดูตัวเองหน้ากระจกจนพอใจแล้ว ฉันเลยเดินลงมาด้านล่างเข้าไปในครัวเพื่อช่วยแม่เตรียมส่วนที่เหลือ อย่าคิดนะว่าคนอย่างเนตรทำอาหารเป็น ขนาดทอดไข่ยังไหม้ ! ก็แค่ช่วยจัดแต่งจาน ช่วยเป็นลูกมือหยิบของอะไรแบบนี้แหละ ขืนลงมือทำเองได้ท้องเสียกันทั้งบ้านแน่
“เอ้อออ คอยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย ถ้าน้องเนตรแต่งแบบนี้ทุกวันแม่จะหายใจคล่องคอมาก” สายตาดุ ๆ ที่มองมาไม่ได้มีความน่ากลัวสักนิด ตรงกันข้าม ฉันว่าแม่ดูน่ารักดีเวลามองค้อน
“เนตรโตแล้วนะแม่ จะให้มาแต่งตัวหวานแหววเป็นเด็ก ๆ ได้ไง” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่หลวม ๆ พลางมองอาหารบนโต๊ะไปด้วย ควันหอมฉุยเรียกน้ำย่อยในท้องจนต้องกลืนน้ำลายหนืด ๆ ลงคอ
“ก็ไม่เห็นต้องโป๊แบบที่เคยแต่ง ดูอย่างลูกสาวข้างบ้านสิ เขาก็อายุเท่า ๆ กับเราน่ะ ไม่เห็นจะแต่งโป๊แบบนี้” เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่แม่เอาฉันไปเปรียบกับยัย ‘ทัชชา’ เพื่อนบ้านถัดไปสองหลัง
“มันเป็นสไตล์น่ะแม่ อย่าบ่นให้อารมณ์เสียเลยน่า หน้าบูดหน้าเบี้ยวไม่สวยน๊า” แม่ไม่ได้ส่งสายตาดุ ๆ ให้ แต่กลับสร้างรอยยิ้มที่มุมปากแทน เรื่องสวยเรื่องงามเนี่ยไม่ได้เลยยย คุณนายเธอห่วงเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ!
“มา ๆ ช่วยแม่จัดแต่งจานหน่อย ใกล้ได้เวลาแล้ว” นี่และงานถนัดเลย
แม้จะเรียนจิตรกรรมแต่ก็มีความสนใจเรื่องออกแบบ มันก็มาคู่กันอยู่แล้วเน้อ บางทีก็ชอบวาดภาพตามจินตนาการที่ออกแบบเอง เรื่องการตกแต่งจานอาหารถือเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง ไม่บ่อยนักหรอกที่จะมีโอกาสได้ทำ อาหารหน้าตาดูดี แต่แต่งเพิ่มนิดเดียวก็เหมือนออกมาจากโรงแรมห้าดาว
ฉันแต่งเล่นไปเรื่อย ช่วยหยิบของอย่างอื่นบ้าง แกล้งให้แม่บ่นบ้าง จนกระทั่งได้ยินเสียงกริ่งที่หน้าประตู พวกเขาคงจะมากันแล้ว ฉันทำท่าจะเดินออกไปต้อนรับ แต่แม่ดึงไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวแม่ไปเปิดเอง น้องเนตรเตรียมน้ำเตรียมท่าไว้ให้พร้อม แล้วค่อยไปเสิรฟ์” แม่ดูตื่นเต้นมากกับการมาเยือนของเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี
“ค่ะแม่” ฉันตอบรับพร้อมเดินไปที่ตู้เย็น
ปกติบ้านเราไม่ค่อยมีแขกมาเยือน พวกน้ำหวานน้ำอัดลมฉันก็ไม่ดื่ม เลยมีแต่น้ำเปล่าและน้ำผลไม้ โชคดียังมีน้ำส้มขวดที่ยังไม่ได้เปิด ฉันเลยหยิบออกมาเทใส่แก้วเอาไว้รับรองแขก เสียงเจื้อยแจ้วของผู้หญิงวัยกลางคนสองคน ดังแว่วเข้ามาในครัว อดไม่ได้ที่จะชะเง้อมองออกไป
แม่กำลังพาน้ารัตน์นั่งมาที่โซฟา ทั้งสองคนคุยกันยิ้มแย้มแจ่มใส และผู้ชายอีกคนที่ยืนหันหลังอยู่ เขาคือกาฬสิงห์ ผู้ชายที่เคยมาหาบ่อย ๆ เมื่อสามสี่ปีก่อน ฉันเอี้ยวตัวกลับมายืนพิงที่ข้างกำแพง รอจนผ่านไปสักสองนาทีถึงค่อยนำน้ำออกมาเสิร์ฟ
“โอ้โหหห หนูเนตรโตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย สวยไม่ทิ้งแม่เลย” หน้ารัตน์มองอย่างชื่นชม หลังจากวางน้ำเสร็จฉันก็นั่งลงข้าง ๆ แม่และกล่าวทักทายผู้ใหญ่
“สวัสดีค่ะน้ารัตน์” ฉันยกมือขึ้นไหว้ตามประเพณีไทย
“ไหว้พระเถอะลูก” เห็นแม่เคยบอกว่าน้ารัตน์สุขภาพไม่ค่อยดี แต่ที่ฉันเห็นคือเธอยิ้มแย้มแจ่มใส หน้าตาไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด ระหว่างที่กำลังพิจารณาหน้าตาของน้ารัตน์ แม่ก็เอาข้อศอกมากระทุ้งเบา ๆ ที่สีข้าง สาเหตุเนื่องมาจากที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยทักผู้ชายฝั่งตรงข้าม
“สวัสดีค่ะพี่สิงห์” ฉันเอ่ยเรียบ ๆ ไม่มีรอยยิ้มใด ๆ ปรากฏบนใบหน้า
“สวัสดีครับ” เขายิ้มอ่อนโยนเหมือนเคย....
มันก็แค่หน้ากากที่พี่สิงห์หยิบมาสวมอำพรางไว้ ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นยังไง ! หึ...เราสองคนไม่ได้ต่างกันหรอก แม่คิดจะให้เขามากำราบฉันสินะ โถ่ ๆ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
- Writer
