“ไม่มีใครว่าหรอก นี่หลานผอ. นะ ” หูยยย เส้นใหญ่อะไรเบอร์นี้! ดูท่านางภูมิใจมากที่มีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น แต่ฉันคิดว่านะ เจ้บีก็ทำหน้าที่ได้ดี เพราะรู้จักกันมานานเลยรู้นิสัยดีหากมีเรื่องฉุกเฉินไม่ว่าเจ้แกจะนอนอยู่หรือทำอะไรอยู่ ก็พร้อมที่จะปฏิบัติงานเสมอ
Rrrrrr….Rrrrrr
ยังไม่ทันได้ถามต่อ เจ้บีก็มีสายเข้าซะแล้ว คงไม่ใช่งานด่วนงานแอดมิดหรอกนะ แต่ดูหน้าตาเจ้เซ็ง ๆ ตอนหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก็พอเดาออกว่าคงไม่ใช่เรื่องสำคัญ....มั้ง
“โทรมาทำไม” ไม่ได้แอบฟังนะแต่หมอบีนั่งคุยทีเดิมไม่ได้ลุกไปไหน เสียงเลยผ่านเข้าหู “ไม่ต้องมายุ่ง!” บีลิฟตะคอกใส่โทรศัพท์ก่อนจะวางสายลงอย่างหงุดหงิด คิดว่าคงเป็นคุณสามีโทรตามแน่ ๆ
“โอเคป่ะเจ้”
“ไม่เลย! เดี๋ยวเจ้ไปก่อนนะเนตร ไว้เจอกัน” เจ้บีหยิบแก้วเหล้ามากระดกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เผื่อเตรียมตัวออกไปจากห้อง
“อืม กลับดี ๆ นะเจ้” ฉันบอกไล่หลังสาวร่
