“หายแล้วก็ดีครับ เราจะได้ไปทำอะไร...อะไรกันต่อ” คนตัวสูงกระชากแขน เพียงแค่เบา ๆ ร่างฉันก็ลอยเข้าไปในอ้อมอกแกร่ง กลิ่นน้ำหอมสะอาด ๆ วนเวียนอยู่ปลายจมูก กลิ่นตัวหอม ๆ ของเขาทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อวันวาน แต่วันนี้มันต่างออกไป น้องเนตรคนนั้นไม่มีอีกแล้ว!
“บอกแล้วไงคะ วันนี้ไม่ใช่คิวพี่สิงห์” แทนที่จะดีดตัวออกจากอ้อมแขน ฉันกลับเอนแนบซบเบียดกระแซะเข้าไปอีก การโอนอ่อนตามทำให้ผู้ชายตายใจ แต่หารู้ไหมว่ากำลังจะโดนเฉือดนิ่ม ๆ แบบไม่รู้ตัว
“ขอลัดคิวเลยได้ไหมครับตัวน้องเนตรหอมจัง” พี่สิงห์จรดริมฝีปากลงมาข้างขมับแบบไม่ทันตั้งตัว นอกจากปากไวแล้วมือเขาก็ไม่แพ้กัน เลื้อยไต่ไปมาอยู่บนแผ่นหลังฉัน
“ไม่ได้ค่ะ เนตรไม่ชอบคนแซงคิว” ทำตัวง่ายแต่ได้ยาก เชื่อเถอะร้อยทั้งร้อยไปไหนไม่รอดหรอก
ฉันผละตัวออกแล้วถอยหลังรักษาระยะห่างระหว่างกัน พี่สิงห์มองฉันด้วยแววตาที่มุ่งมั่นก่อนจะใช้มือขวาล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกง
