ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นถูกปิดลง มือข้างหนึ่งปัดป่ายถาดอย่างลวก ๆ ให้พ้นวิถีทางนอน ก่อนจะล้มตัวลงอย่างอ่อนล้า แต่งงานทั้งทีทำไมถึงเหนื่อยแบบนี้น๊า นี่แค่เช้าเท่านั้นยังมีงานเย็นรออยู่อีก เป็นงานเลี้ยงที่บ้านพี่สิงห์น่ะ ก็มีแต่ญาติ ๆ อีกเหมือนเคย และคิดว่าคงกลายเป็นงานคืนสู่เหย้ารุ่นเดอะ หรือไม่ก็งานแซยิดอะไรเทือก ๆ นั้น แค่คิดก็เบื่อจะแย่ ทำไมวันนี้มันช่างยาวนานอย่างนี้นะ!
ฟุบ….
ร่างหนาเอนมาทาบทับไว้อย่างไม่ทันรู้ตัว มือแกร่งทั้งสองข้างกางกั้นขนาบไว้ไม่ให้ขยับหนี เขาคิดว่าความไวจะเอาชนะฉันได้สินะ ผิดแล้วล่ะพี่สิงห์ ความจริงสามสี่วันที่ผ่านมาเขาน่าจะรู้ได้แล้วนะ การรุกฉันอย่างบุ่มบ่าม มันเท่ากับเป็นการทำร้ายตัวเองชัด ๆ
“มาทำอะไรคลายเหนื่อยกันดีไหม?” ข้อนิ้วใหญ่ไล่เกลี่ยไรผมรอบกรอบหน้าเบา ๆ ใบหน้ากรุ่มกริ่มแสดงอารมณ์อยากออกมาอย่างไปคิดปิดบัง นี่หรือประโยคแรกของวันที่เขาพูดกับฉัน
