19.00 น
‘กว่า เรา จะรักกันได้ รู้ ไหม ยากเย็นยิ่งเอย จน กว่า จะได้ชมเชย เคียง เขนย สมดังฤทัย……’
ฉันกรอกตาเป็นรอบที่ร้อยขณะยืนรอถ่ายภาพตามโต๊ะต่าง ๆ เสียงเพลงสุนทราภรณ์รุ่นแม่ยังสาวที่ขับกล่อมทำให้บรรยากาศในงานดูเหมือนการคืนสู่เย้ารุ่นแรกของโรงเรียน! ไม่ใช่แค่ฉันหรอกนะที่เบื่อ สามีหมาด ๆ ข้างกายก็ทำหน้าเซ็งไม่แพ้กัน ฉันนี่อยากถ่ายให้เสร็จไว ๆ จะได้แอบแว้บไปที่อื่น
“เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนตรงนี้เลยครับ” พี่ช่างภาพที่แม่ไปจ้างมา กวักมือเรียกฉันกับพี่สิงห์ให้ไปยืนตรงจุดที่กำหนดเพื่อถ่ายภาพร่วมกับโต๊ะแขกที่มาร่วมงาน ซึ่งทั้งหมดมีแค่ญาติทั้งสองฝ่ายของพวกเราเท่านั้น
เราทั้งคู่เดินเวียนถ่ายรูปจนครบทุกโต๊ะ และดูเหมือนในหมู่ญาติอยากจะคุยกันมากกว่าชื่นชมความสวยหล่อของบ่าวสาว ฉันเลยปลีกตัวออกมานั่งที่ชานบ้าน เมื่อหลายปีก่อนฉันเคยมาที่นี่แต่ไม่บ่อยนักหรอกพอคุ้นเคยอยู่บ้าง บ้านพี่สิงห์ใหญ่โตกว่าบ้านฉ
