หลังจากออกมาจากห้องทำงานของคุณท่าน
ลลิษาก็เดินนำครามไปยังโซนพักผ่อนชั้นสอง ห้องที่เธอเคยนอนประจำเมื่ออยู่คฤหาสน์
เสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นไม้ดังเบา ๆ จนถึงหน้าประตู ก่อนที่เธอจะหยุดเดิน แล้วหันกลับมามองเขา
“ก็รู้หรอกนะ ว่าแผนมันจำเป็น…”
“แต่ฉันไม่ใช่เหยื่อซะหน่อย…”
น้ำเสียงงอนปนกังวลติดปลายคำ
คิ้วบางของลลิษาขมวดเข้าหากันน้อย ๆ แววตาเหมือนเด็กที่ต้องฝืนยอมให้ผู้ใหญ่จับวาง
ครามมองเธอนิ่งอยู่สองวินาที
ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้
แขนแกร่งโอบรอบไหล่บาง แล้วดึงเธอเข้ามากอดแน่นแนบอก
“ผมไม่ได้ให้คุณเป็นเหยื่อ”
เสียงเขาทุ้มต่ำ ห่างจากหูเธอเพียงคืบ
“แต่ถ้าจะล่อใครสักคนออกจากที่มืด...มันต้องมีคนอยู่กลางแจ้ง”
ลลิษาซุกหน้าลงกับอกเขา
กลิ่นประจำตัวของครามยังคงเป็นกลิ่นเดียวกับทุกครั้งที่เธอหลบอยู่ในอ้อมกอดนี้
กลิ่นของคนที่ไม่พูดมาก…แต่ทำให้เธออุ่นใจที่สุด
“ก็ไม่ชอบนี่...”
“รู้ไหมว่าฉันน่ะ…
