แสงแดดอ่อนลอดผ่านผ้าม่าน
ลลิษาตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นกาแฟจาง ๆ ลอยมาจากครัว
ไม่มีเสียงเครื่องสแกน ไม่มีแสงจากแท็บเล็ต ไม่มีเงาใครหน้าประตูห้อง
...เธอได้ “ตื่นอย่างเป็นตัวเอง” อีกครั้ง
เธอลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า
เดินเท้าเปล่าบนพื้นเย็น ๆ แล้วแอบโผล่หน้าไปตรงประตูครัว
ครามยืนอยู่หน้ากระทะ ไข่ดาวสองฟองกำลังส่งกลิ่นหอม
เสื้อยืดตัวเดียว กางเกงวอร์มเรียบง่าย เขาดูเหมือนผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง
แต่สำหรับเธอ…เขาคือ บ้าน
“ดีนะคะที่ไม่ทำลูกชิ้นทอดมาเลยตอนเช้า”
เสียงเธอแกล้งพูดพลางเดินเข้าไปโอบจากด้านหลัง
ครามยิ้มนิด ๆ
“เพราะกลัวคุณหนูจะเปิดขายหน้าคอนโดจริง ๆ”
“คนมาต่อแถวแล้วผมจะดูแลไม่ทัน”
“ก็ดีสิคะ…จะได้อยู่ดูหนูทั้งวันไปเลย”
เธอแนบหน้ากับแผ่นหลังเขาแน่นขึ้นอีกนิด
เช้านี้กับข้าวในคอนโด
มีแค่ไข่ดาวสองฟอง…กับผู้ชายที่เธอไว้ใจได้ที่สุดในชีวิต
ตัดภาพไปอีกด้าน ภาคย์
เสียง “ติ๊ด” จากอุป
