แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง เสียงนกร้องแผ่วเบาข้างนอกตัดกับความเงียบสบายภายใน
ลลิษาค่อย ๆ ลืมตา รู้สึกถึงความอุ่นและแน่นข้างลำตัว ครามยังนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเธอ ดวงตาหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ
เธอยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ขยับเข้าไปซุกอกเขาอีกนิด สูดกลิ่นกายคุ้นเคยที่ให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
นิ้วเรียวของเธอเผลอลากไปตามแนวกรามคม ลูบผ่านริมฝีปากหยักได้รูป ก่อนจะหยุดเพราะกลัวจะปลุกเขาขึ้นมา
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มแผ่วดังขึ้นโดยไม่ลืมตา
เธอหัวเราะเบา “ก็ใครใช้ให้นอนกอดแน่นขนาดนี้ล่ะ”
“กันคุณหนูหนี” เขาลืมตาขึ้นเล็กน้อย แววตาเหมือนจะล้อแต่แฝงความจริง
ลลิษาหน้าแดงนิด ๆ “ใครจะหนี…อยู่แบบนี้ก็ดีออก”
ครามยกมือเกลี่ยปอยผมที่ตกมาบังแก้มเธอ “เช้านี้อยากทำอะไร”
“อยากอยู่เฉย ๆ สักพัก” เธอตอบ พลางซุกหน้าในอกเขาอีกครั้ง ราวกับอยากกักเก็บเช้าวันนี้ให้นานที่สุด
ไม่มีเร
