เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านม่านโปร่ง ลลิษาลืมตาช้า ๆ มือยังคงวางอยู่บนร่องอกของใครบางคนที่เธอไม่กล้าเรียกว่าแค่ “บอดี้การ์ด” ได้อีกต่อไป
เตียงยังอุ่นจากร่างของครามที่นอนข้างเธอทั้งคืน เขาเฝ้าเธอแทบไม่ได้นอนเลย แม้ตอนเธอหลับ เขายังนั่งอยู่ข้างเตียง มือวางบนดาบพับเหล็กแนบต้นขา ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยรอยอ่อนล้า
แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ตรงนี้แล้ว...
เธอเด้งตัวขึ้นทันที แท็บเล็ตยังวางอยู่ข้างหมอน จอแสดงตำแหน่งกล้องวงจรปิดทั้งหมด แต่ไม่มีสัญญาณแจ้งเตือนใหม่ตั้งแต่ตีสี่
“คราม…” เธอพึมพำเรียกเสียงแผ่ว ก่อนเสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง สั้น กระชับ และคุ้นเคย
ประตูเปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มในชุดดำ ยังคงไร้รอยยิ้มเช่นเดิม แต่ครั้งนี้ แววตาเขามีบางอย่างเปลี่ยนไป
“คุณหนู พักผ่อนพอไหมครับ”
“แล้วคุณล่ะ?” เธอถามสวน รู้ดีว่าเขาไม่ได้หลับเลย
“ผมไม่จำเป็นต้องพัก ถ
