หลังบทสนทนาเรื่องภาคย์จบลง ครามยังคงยืนอยู่ในห้องทำงาน
คุณปิยะลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยิบแก้วกาแฟจิบเบา ๆ แล้วเดินมายืนข้างหน้าต่าง
“นายรู้ไหม...ตอนฉันยังไม่ให้ใครดูแลลลิษา ฉันตามดูพฤติกรรมเธออยู่สองเดือนเต็ม”
เขาพูดเสียงราบ แต่เรียกให้ครามเงยหน้าขึ้นฟัง
“ผู้หญิงที่ไปปาร์ตี้อาทิตย์ละสองครั้ง กลับบ้านตีห้า ไม่เคยสนใจใครสักคน…
คือผู้หญิงที่ฉันเลี้ยงมาเองกับมือ”
ครามยิ้มในใจเงียบ ๆ
“และผู้ชายที่เธอยอมเปิดประตูให้ตอนตีสาม…
มีแค่นายคนเดียว”
คุณปิยะหันมามองครามตรง ๆ
“ฉันไม่ใช่พ่อที่คิดว่าลูกตัวเองใส ๆ หรอกนะคราม”
“ฉันรู้ดีว่าเธอแรดขนาดไหน…แต่เธอไม่เคยยอมใครให้แตะใจเธอจริง ๆ”
ครามเม้มปากแน่น ความรู้สึกที่อัดแน่นในอกแน่นขึ้นกว่าเดิม
“เพราะงั้นถ้านายจะรักเธอ...รักให้จริง และอย่าใช้ความรู้สึกนั้นเป็นข้ออ้างเพื่อปกป้อง”
“แต่อย่าใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อจะล่าถอย...เหมือนที่ผู้ชายขี้ขลาดทำ”
คราม
