เสียงหัวเราะใสของลลิษาดังขึ้นทันทีที่ก้าวออกจากรั้วคฤหาสน์ รถสปอร์ตสีสดของเพื่อนสาวจอดรออยู่หน้าบ้าน ไฟหน้ารถสว่างวาบตัดกับแสงเย็นย่ำ เธอหันไปโบกมือให้ครามที่ยืนกอดอกอยู่ข้างรถของเขา
“เดี๋ยวกลับไม่ดึกนะ” เธอตะโกนย้ำ แต่ในใจรู้อยู่เต็มอกว่าครามคงไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตา
ครามพยักหน้าเพียงเล็กน้อย สายตาคมกริบไล่มองตั้งแต่ชุดเดรสสั้นเหนือเข่าที่เธอสวม ไปจนถึงรองเท้าส้นสูงสีเงินที่สะท้อนแสงไฟ ริมฝีปากเขาขยับเพียงนิด “ระวังตัว” เสียงทุ้มต่ำเหมือนคำเตือนมากกว่าการอนุญาต
รถเพื่อนแล่นออกไป ลลิษามองกระจกข้างก็เห็นไฟหน้ารถคันหนึ่งตามมาในระยะห่างพอดี
เธออดยิ้มมุมปากไม่ได้ แน่นอนว่าต้องเป็นคราม
เมื่อถึงบาร์เปิดใหม่ เสียงเพลงจังหวะช้าแต่หนักแน่นลอดออกมาจากประตูไม้บานใหญ่ ไฟนีออนสีอุ่นสะท้อนบนพื้นกระจกใส ลลิษาก้าวเข้าไปพร้อมเพื่อน เหมือนโลกภายนอกเปลี่ยนเป็นอ**บรรยากาศทันที
เธอหัวเราะ พูดคุย และจิบค็
