หัวใจของนายบอดี้การ์ด

ตอนที่ 4 เมื่อเส้นแบ่งเริ่มเลือน

คืนนั้น ลลิษานอนพลิกตัวไปมาบนเตียงหรูขนาดคิงไซส์ ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงจ้องมองความมืดมิดในห้อง เธอพยายามหลับตาลงนับแกะเป็นร้อยเป็นพันตัว แต่ภาพของครามยังคงตามหลอกหลอน

ริมฝีปากที่เฉียดแก้ม ลมหายใจอุ่นร้อนที่ปะทะริมฝีปาก... และมือที่สัมผัส แผ่นหลังของเธออย่างแผ่วเบาจนร้อนระอุไปถึง ตรงนั้นทุกสัมผัส ทุกคำพูดของเขา โดยเฉพาะประโยคที่ว่า "ผมไม่ได้คิดจะเป็นแค่บอดี้การ์ดตั้งแต่เห็นคุณวันแรก" มันยังคงชัดเจนในความรู้สึกราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่

เธอเกลียดตัวเองที่หวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้! ผู้ชายที่เธอเพิ่งรู้จักเพียงแค่สองวัน แต่กลับมีอำนาจเหนือความรู้สึกเธออย่างน่าประหลาด ลลิษาข่มตาลงอีกครั้ง พยายามจะหลับ และในที่สุด...เธอก็หลับไป

แต่ความหลับนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้เธอสงบนัก ภาพของชายสวมฮู้ดในห้องนอนเมื่อคืนก่อน และเงาร่างสูงใหญ่ของครามที่ตามติด เธอฝันร้าย ภาพเหล่านั้นหลอกหลอนจนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อกาฬซึมไปทั่วแผ่นหลัง เสียงหอบหายใจดังระรัว หัวใจเต้นโครมครามจนเจ็บไปหมด

“ไม่...” เธอพึมพำเสียงแผ่ว พยายามยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่ขาของเธอกลับไร้เรี่ยวแรง

ในความมืดสลัว สายตาของลลิษาเหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มหนึ่งที่หน้าประตูห้องของเธอ...ประตูที่ล็อกจากด้านในแล้ว แต่กลับมีเงาของใครบางคนยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นตลอดคืนตามคำบอกของคราม

ความกลัวจู่โจมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอเผลอส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ

ปัง!

เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างรวดเร็วโดยที่ลลิษาไม่ทันตั้งตัว ครามในชุดเสื้อยืดสีดำและกางเกงวอร์มที่เผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อแข็งแรงปรากฏกายขึ้นในความมืด ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและห่วงใย ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องมาที่เธอในทันที

“คุณหนูเป็นอะไรครับ!” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามอย่างร้อนรน เขาเดินเข้ามาหาเธอด้วยก้าวที่ยาวและรวดเร็ว

ลลิษาสะดุ้งเฮือก แต่ความหวาดกลัวที่เห็นหน้าเขาในระยะประชิด กลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

“ฝันร้าย...” เธอตอบเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้าอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะอ่อนแอได้มากขนาดนี้

ครามทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง เขายื่นมือหนามาแตะที่แก้มของเธอเบาๆ นิ้วโป้งปาดหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างอ่อนโยน มันเป็นสัมผัสที่อบอุ่นและปลอบประโลมเกินกว่าที่ลลิษาจะจินตนาการถึงบอดี้การ์ดคนไหนจะทำได้

“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่นี่แล้ว” เสียงของเขาปลอบประโลมราวกับจะซึมซับความกลัวของเธอไปทั้งหมด

ลลิษาเงยหน้าขึ้นมองเขา แสงสลัวจากภายนอกสาดเข้ามาต้องใบหน้าของคราม ทำให้เห็นเค้าโครงหน้าคมเข้มชัดเจนขึ้น ครามยังคงแตะแก้มเธออยู่ ปลายนิ้วของเขาไล้ลงมาตามกรอบหน้า ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ มันเป็นสัมผัสที่บางเบาแต่กลับจุดประกายความร้อนเร่าขึ้นในกายของลลิษาอีกครั้ง

“คุณ...” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

ครามโน้มตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับจะอ่านทุกความคิดที่ซ่อนอยู่

“ให้ผมอยู่กับคุณนะครับ” เขาเอ่ยเสียงต่ำ กระซิบข้างหูเธอจนขนอ่อนลุกซู่ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาทำให้ ตรงนั้น ของเธอเต้นระริกไม่เป็นจังหวะ

ก่อนที่ลลิษาจะตอบอะไร ริมฝีปากหยักได้รูปของครามก็ทาบทับลงมาบนริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา มันเป็นจูบที่อ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ถูกเก็บซ่อนมานาน ลลิษาหลับตาลง ตอบรับจูบนั้นอย่างไม่รู้ตัว มือเรียวของเธอยกขึ้นโอบรอบคอของเขา ดึงรั้งให้เข้ามาชิดยิ่งขึ้น

จูบของครามเริ่มเร่าร้อนขึ้น เมื่อริมฝีปากบดเบียดกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนของเขาแทรกเข้ามาในโพรงปากของเธออย่างนุ่มนวล ไล้เลียความหอมหวานภายใน เขาจูบเธออย่างช้าๆ แต่ทรงพลัง มือของเขาเลื่อนลงมาโอบเอวเธอไว้แน่น ก่อนจะรั้งร่างบางให้แนบชิดกับกายแกร่งจนแทบไม่มีช่องว่าง

ลลิษารู้สึกถึงความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อทั่วกายเขา และรับรู้ได้ถึงความตื่นตัวของ ตรงนั้น ที่แข็งขืนเบียดเข้ากับต้นขาด้านในของเธอ ความร้อนจากเรือนกายของครามแผ่ซ่านเข้ามาในทุกอณู ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะหลอมละลายลงไปในอ้อมกอดของเขา

เส้นแบ่งระหว่างเจ้านายกับบอดี้การ์ด... เส้นแบ่งระหว่างหน้าที่กับความปรารถนา... มันได้เลือนหายไปแล้วในค่ำคืนนี้

ลมหายใจของลลิษาขาดเป็นห้วง ริมฝีปากของเธอเปียกชื้นจากจูบดูดดื่มที่ครามมอบให้ ร่างบางในชุดนอนบางเบาแนบแน่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่รู้ตัว ความวาบหวามแผ่ซ่านจนทุกขุมขนสั่นระริก

มือเรียวของเธอที่เคยยึดเกาะไว้แค่ต้นคอเขา ค่อย ๆ เลื่อนลง...อย่างลืมตัว

ปลายนิ้วของลลิษาลูบไล้ผ่านแผ่นอกกว้างที่เปลือยเปล่าใต้เสื้อยืดสีดำที่เขาสวม ใจกลางแผงอกนั้นร้อนระอุ และแข็งแน่นราวกับถูกหล่อขึ้นมาจากเหล็กกล้า แต่ก็มีบางจังหวะที่กล้ามเนื้อเหล่านั้นขยับเบา ๆ ตามแรงสัมผัสของเธอ ราวกับเจ้าของร่างกำลังสั่นสะท้านเบา ๆ เหมือนกัน

“ลิษา…” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชื่อเธออย่างแผ่วเบา ริมฝีปากยังคงแนบชิดอยู่ข้างแก้มเธอ

แต่ลลิษาไม่ตอบ เธอหลับตา และปล่อยให้นิ้วของตัวเองลากไล้จากแผ่นอกลงไปถึงลอนกล้ามหน้าท้องที่เป็นมัดเรียงกันแน่นตึงทุกตารางนิ้ว ความร้อนพุ่งขึ้นมาที่ใบหน้า ขณะที่ ใต้ท้องน้อย ของเธอเต้นรัวราวกับจะระเบิด ร่างกายของเธอกำลังตอบสนองเขาอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป

“คุณแน่ใจนะครับ…” ครามกระซิบอีกครั้ง คราวนี้เสียงแผ่วเหมือนคนที่พยายามห้ามตัวเองสุดแรง

แต่คำตอบของลลิษา...คือการเลื่อนมือกลับขึ้นไปวางเต็มฝ่ามือบนแผงอกเขาอีกครั้ง และกดแนบเบา ๆ ราวกับต้องการยืนยันว่า เธอรู้ตัว...และยอมให้เขาเข้ามา

เพียงเท่านั้น…ครามก็โน้มตัวลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากของเขาปิดทับริมฝีปากของเธออย่างแนบแน่น จูบนี้ไม่อ่อนโยนอีกต่อไป แต่เร่าร้อนและเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ถูกปลดปล่อย มือของเขาเลื่อนขึ้นมาประคองท้ายทอยของเธอ ดึงให้รับจูบของเขาอย่างลึกซึ้งและไม่มีช่องว่าง

ลลิษาเผลอกลั้นหายใจขณะที่ลิ้นของเขาแทรกเข้ามาอีกครั้ง จูบผัมผัส ทุกส่วนภายในอย่างชำนาญ เธอสั่นสะท้านทั้งตัวเมื่อปลายลิ้นเขาสัมผัสโดนจุดไวบางอย่างที่ทำให้เธอขาอ่อนวูบ แขนสองข้างโอบกระชับร่างเขาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

ริมฝีปากของเขาผละออกเล็กน้อยเพื่อให้เธอหายใจ ก่อนจะเลื่อนไปจูบซอกคอ ลมหายใจร้อนของเขาทาบไล้ลงบนผิวขาวเนียนจนขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งตัว

“ขอโทษนะครับ ถ้าผมควบคุมตัวเองไม่ได้คืนนี้...” เสียงของเขาต่ำจนเกือบเป็นเสียงคำราม มือหนาเลื่อนลงลูบแผ่นหลังเธออย่างมั่นคง และหยุดอยู่ที่สะโพกเนียนแน่น

ลลิษาหลับตาแน่น ปล่อยให้ความรู้สึกท่วมท้นพาเธอล่องลอยไป...