เสียงเบสยังคงกระแทกกำแพงผับ NOVA ผู้คนรอบ ๆ หัวเราะ พูดคุย และชนแก้วกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่โต๊ะมุม VIP บรรยากาศกลับต่างออกไปโดยสิ้นเชิง
พีเคนั่งเอนหลัง มือหนาบีบแก้ววิสกี้แน่นจนเส้นเลือดที่ข้อมือปูดชัด น้ำแข็งในแก้วละลายช้า ๆ คล้ายเวลาที่ถูกยืดออกมาอย่างน่าอึดอัด
เขาโกรธ โกรธที่จีบลิษาไม่ติด โกรธที่ถูกตัดบทอย่างไม่ทันตั้งตัว และที่สำคัญ…โกรธที่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเข้ามาขัดจังหวะจนเสียหน้า
“โธ่เว้ย…” เขาสบถต่ำ ๆ ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ แต่อีกวินาทีถัดมาก็ฝืนยกยิ้มขึ้นเมื่อเพื่อนในโต๊ะหันมามอง เขายังต้องรักษาภาพนักธุรกิจผู้สุขุมไว้ แม้ไฟในอกจะลุกโชนก็ตาม
ในเงาสลัวไม่ไกล คนสนิทของครามยังนั่งกอดอกพิงเก้าอี้เหมือนนักเที่ยวทั่วไป มือข้างหนึ่งหมุนแก้วค็อกเทลเล่นอย่างไร้จุดหมาย แต่สายตาที่ซ่อนอยู่ใต้แสงไฟริบหรี่กวาดทุกการเคลื่อนไหวของพีเคไว้หมด
เขาเห็นการกระตุกกราม เห็นมือที่กำแน่น แล
