บทที่ 6: เกมยั่วของคุณหนูลลิษา nc

1972 Words

เช้าวันรุ่งขึ้น ลลิษาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่ยังค้างคาจากเมื่อคืน แต่แววตาของเธอกลับไม่หลงเหลือความหวาดกลัวหรือความอ่อนแออีกแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยประกายท้าทาย...และเจตนาบางอย่างที่คุกรุ่นอยู่ในอก เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ปล่อยให้ใครมาจุดไฟในตัวแล้วเดินจากไปง่ายๆ ผู้ชายอย่างคราม...จะต้องรับผิดชอบสิ่งที่เขาก่อขึ้น วันนี้ลลิษาตั้งใจจะออกไปปาร์ตี้อีกครั้ง และคราวนี้เธอจะไม่ได้ไปเพื่อปลดปล่อยตัวเองอย่างเดียว แต่จะไปเพื่อ "ล่า" บางอย่างคืนมา เธอเลือกชุดที่รัดรูปและสั้นที่สุดเท่าที่จะหาได้ เดรสเกาะอกสีดำที่เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มและเรียวขายาวสวย ผ้าเนื้อดีแนบไปกับเรือนร่างทุกสัดส่วน ราวกับจะเชื้อเชิญให้ใครต่อใครอยากสัมผัส เธอเติมเครื่องสำอางให้ดูคมเข้มขึ้น เน้นดวงตาที่เย้ายวนและริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด เมื่อก้าวลงมาจากห้องนอน ลลิษาก็พบครามยืนรออยู่ที่เชิงบันไดเช่นเคย เขายังคงอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉย ทว่าสายตาของเขากลับกวาดมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า และหยุดนิ่งอยู่ที่ส่วนโค้งเว้าของร่างกายเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาสบตากับเธอ ลลิษาส่งยิ้มยั่ว พลางเดินลงบันไดช้าๆ จงใจให้ร่างกายบิดพลิ้วตามจังหวะที่ก้าวเท้า ทำให้ผ้าที่แนบเนื้ออยู่ขยับเขยื้อนยั่วสายตา “วันนี้ไปไหนครับคุณหนู” ครามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงราบเรียบ แต่ลลิษาสังเกตเห็นกรามของเขาขยับเล็กน้อย “ไปปาร์ตี้ค่ะ” เธอตอบเสียงหวาน พร้อมรอยยิ้มที่แฝงความนัย “และคืนนี้...ฉันอยากสนุกให้เต็มที่” ครามไม่ได้ตอบอะไรอีก เขาแค่เปิดประตูรถให้เธอด้วยท่าทีสุภาพ แต่ลลิษารับรู้ได้ถึงความตึงเครียดบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ตลอดทางไปผับ ลลิษาเปิดเพลงแดนซ์จังหวะสนุกๆ เสียงดังลั่น เธอเอนตัวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างสบายอารมณ์ คล้ายจะเย้ยหยันความนิ่งของครามที่นั่งอยู่เบาะคนขับ เมื่อไปถึงผับ ลลิษาเดินนำหน้าครามเข้าไปอย่างมั่นใจ เธอตรงไปที่บาร์ทันที แล้วสั่งเครื่องดื่มที่แรงที่สุด ไม่นานนัก ก็มีชายหนุ่มรูปหล่อหลายคนเดินเข้ามาทักทาย ลลิษาส่งยิ้มหวานตอบ โต้ตอบคำพูดหยอกล้ออย่างสนุกสนาน เธอหัวเราะร่าเริง แตะต้องแขนของชายหนุ่มที่เข้ามาคุยเบาๆ ราวกับไม่ตั้งใจ แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอถูกส่งไปเพื่อยั่วโมโหใครบางคนที่ยืนเป็นเงาอยู่ไม่ห่าง ครามยืนพิงกำแพงมุมหนึ่งของผับ ดวงตาคมกริบจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของลลิษาไม่กระพริบ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยเกินกว่าจะอ่านออก แต่ลลิษาสัมผัสได้ถึงออร่าเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แรงจนแม้แต่คนรอบข้างยังต้องเดินเลี่ยง ลลิษาจงใจเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูดีเป็นพิเศษ เธอโอบแขนเขาเบาๆ แล้วซบหน้าลงกับไหล่ แสร้งทำเป็นกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นแดงก่ำด้วยความเขินอาย และเขาก็เริ่มโอบเอวลลิษากลับอย่างถือวิสาสะ วินาทีนั้นเอง ลลิษาก็เหลือบมองไปทางคราม เธอเห็นดวงตาคมกริบของเขาเป็นประกายวาบ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น กรามขยับเล็กน้อยจนเห็นสันกรามคมชัด มัดกล้ามเนื้อแขนของเขาเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าครามกำลัง "อดทน" อย่างหนัก ลลิษาส่งยิ้มเย้ยหยันในใจ เธอยืดตัวขึ้นจากไหล่ของชายหนุ่มคนนั้น แล้วหันไปเต้นรำกับเขาอย่างใกล้ชิด เธอบิดสะโพกโยกย้ายเรือนร่างอย่างเร่าร้อน เสียดสีกับร่างกายของชายหนุ่มคนนั้นอย่างจงใจ เธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่ ดุดัน เธออยู่จากมุมมืด และรู้ดีว่าครามกำลังทรมานกับสิ่งที่เขาเห็น ลลิษาสะบัดผมยาวสลวยไปด้านหลัง แอบยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัยชนะในเกมนี้ "คราม...นายจะต้องตามฉันมาเอง" เธอคิดในใจ คืนนี้...เกมเพิ่งเริ่มต้นขึ้น และเธอจะไม่มีวันยอมแพ้จนกว่าจะ "ลบเส้นแบ่ง" นั้นทิ้งไปได้อย่างแท้จริง เสียงเพลงในผับยังคงกระหึ่มจังหวะ EDM เร้าอารมณ์ ผู้คนมากมายเต้นรำอย่างบ้าคลั่ง แต่สำหรับคราม...ทุกอย่างกลายเป็นภาพเบลอ มีเพียงลลิษา...ในชุดเดรสรัดรูป สะโพกที่บดเบียดกับชายแปลกหน้า ดวงตาที่จงใจเหลือบมองเขาอย่างท้าทาย และรอยยิ้มมุมปากที่บ่งบอกว่าเธอรู้ดีว่าเขากำลัง “ทรมาน” ฟางเส้นสุดท้ายของการอดทนขาดสะบั้นลงในวินาทีนั้น ครามก้าวออกจากมุมมืดด้วยจังหวะช้าแต่มั่นคง ฝ่าฝูงชนในผับเข้ามาใกล้ลลิษา สายตาของเขาไม่หลบ ไม่อ้อม ไม่มีการซ่อนอารมณ์อีกต่อไป ลลิษายังเต้นอยู่ จนกระทั่ง หมับ! มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเธอแน่น เสียงเพลงยังดังกระหึ่ม แต่ความนิ่งและแรงบีบของเขาสั่นสะเทือนมากกว่าทุกจังหวะ “พอแล้ว” เขากระซิบเสียงต่ำใกล้ใบหู แววตาคมกริบฉายแววอารมณ์ที่อัดแน่นจนน่าหวาดหวั่น ลลิษาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ยกคางขึ้นอย่างไม่ยอม “ทำไมล่ะคะ? ฉันแค่สนุก” “สนุกพอแล้ว” ครามกัดฟันแน่น ขากรรไกรขึ้นเป็นสัน ชั่ววินาทีนั้นเธอเห็นแววตาของนักล่าที่พร้อมจะกลืนกินเหยื่อ...ไม่ใช่บอดี้การ์ดสุภาพที่เธอรู้จัก เขาไม่พูดอะไรอีกต่อไป เพียงแค่ใช้แรงรั้งข้อมือเบา ๆ แต่ก็พาเธอออกจากผับได้โดยไม่มีใครกล้าห้าม ในรถ ลลิษานั่งเบาะข้างคนขับ ร่างกายยังสั่นระริกจากความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มแปรเปลี่ยน เธอไม่ได้กลัว...แต่รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกจับ “ลงโทษ” ในแบบที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน ครามไม่พูดอะไรตลอดทาง เสียงเครื่องยนต์คือสิ่งเดียวที่ได้ยิน มือหนากำพวงมาลัยแน่น เส้นเลือดที่แขนปูดขึ้นชัดเจน ดวงตาของเขาจับจ้องถนนข้างหน้า แต่หัวใจเหมือนกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงกว่ารถที่เขาขับ “โกรธเหรอ?” ลลิษาถามยั่ว ๆ พยายามเบรกความเงียบที่ทำให้เธอใจสั่น “มาก” คำตอบสั้นแต่เฉือนลึก “ฉันก็แค่เต้น...นายไม่มีสิทธิ์ห้ามฉันไม่ใช่เหรอคะ?” ครามหักพวงมาลัยเข้าจอดข้างทางกะทันหัน ร่างทั้งสองโยกตามแรงเบรก เขาหันมาหาเธอเต็มตัว ดวงตาไม่เหลือความอดกลั้นอีกต่อไป “เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ไงล่ะ...” เขากัดฟัน “แต่เธอ...ก็ไม่มีสิทธิ์ปลุกใครขึ้นมาแล้วปล่อยให้เขาทรมานแบบนี้เหมือนกัน!” ลลิษาเบิกตากว้าง แทบไม่เชื่อว่าเขาจะพูดตรงแบบนี้ ครามโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือหนาตรึงข้อมือเธอกับเบาะรถ ร่างใหญ่โถมเข้ามาใกล้จนเธอถอยหนีไปได้เพียงไม่กี่เซนต์ “อยากเล่นเกมกับฉันเหรอ?” เสียงของเขาต่ำและพร่า “งั้นอย่ามีใจกระพริบตอนฉันเล่นกลับ” เขาประกบริมฝีปากลงบนของเธออย่างร้อนแรง ไม่อ่อนโยน ไม่เบาแต่เต็มไปด้วยความกระหาย รุนแรง และเร่าร้อนจนเธอรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างถูกไฟเผา มือของเขาเลื่อนเข้ามาโอบต้นขาของเธอ ดันชายเดรสขึ้นช้า ๆ ขณะที่ลมหายใจของเธอขาดเป็นห้วง ภายในรถยนต์คันหรูซึ่งจอดอยู่ในมุมมืดของถนน เสียงหอบหายใจและจังหวะเนื้อกระทบกันกลายเป็นเสียงเดียวที่หลงเหลืออยู่ ท่ามกลางอุณหภูมิที่พุ่งสูงราวกับทั้งคันรถจะลุกเป็นไฟ ครามโน้มตัวทาบทับลลิษาที่เอนเบาะลงจนสุด มือหนาไล้จากสะโพกขึ้นมาที่เอว แล้วปลดสายเดรสของเธอออกอย่างมั่นคงไม่รีบร้อน เส้นผ้าร่วงหล่นลงจากหัวไหล่เผยให้เห็นเนินอกกลมกลึงที่สั่นไหวตามจังหวะหายใจ “บอกให้หยุดตอนนี้ยังทัน...” เสียงของเขาแหบพร่า ทว่าลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดผิวเธอช่างขัดกับความเยือกเย็นในคำพูดนั้น ลลิษาไม่ตอบ เธอเพียงยกมือขึ้นวางบนแผงอกของเขา และดันเบา ๆ อย่างเชื้อเชิญ เป็นคำตอบที่ดังยิ่งกว่าคำพูดใด เพียงเท่านั้น... ครามก็ประกบริมฝีปากลงมาบนอกนุ่มอย่างร้อนแรง ฝ่ามือบีบเคล้นข้างหนึ่งเบา ๆ ขณะที่อีกข้างเลื่อนลงต่ำ ลูบผ่านหน้าท้องเนียนเรียบ จนถึงใจกลางของ ร่องกลีบสาวที่เปียกชื้นจนแทบล้นออกมานอกกางเกงในผ้าลูกไม้ เขาใช้นิ้วกลางกดลงบนร่องแนบชิดเบา ๆ จากนอกผ้า ลลิษาสะดุ้งเฮือก แผ่นหลังโก่งงอขึ้นโดยอัตโนมัติ “ตรงนี้...มันเต้นแรงขนาดนี้เลยเหรอ” เขากระซิบเสียงพร่า ปลายนิ้วแหวกผ้าลูกไม้ที่เปียกชุ่มแล้วไล้แตะกลีบในอย่างแผ่วเบา แล้วจึงค่อย ๆ สอดปลายนิ้วเข้าไปภายในร่องที่รัดแน่นและร้อนจัด “อึก...คราม…” เสียงครางพร่าหลุดจากริมฝีปากแดงระเรื่อ ลมหายใจขาดห้วงในจังหวะที่ปลายนิ้วหนาเริ่มขยับเข้าออกในความลึกที่แนบแน่น ภายในแคบ ร้อน และตอดรัดจนเขาต้องกัดฟัน “ตรงนั้นของเธอ...มันดูดฉันเหมือนอยากได้อะไรที่ใหญ่กว่านิ้ว” เขาคำรามในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความหิวกระหายที่ยับยั้งไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาถอดกางเกงตัวเองลงอย่างรวดเร็ว และในวินาทีที่ “แท่งเนื้อใหญ่” ถูกปลดปล่อยออกมา มันพาดแนบต้นขาของเธออย่างแน่นและร้อนจัด ลลิษาสะดุ้ง เธอมองลงไป เห็นความใหญ่โตที่ไม่มีผ้าปิดกั้นอีกต่อไป มันแข็งขืน เข้ม และเต้นตุบ ๆ จนเธอเผลอกลืนน้ำลาย “กลัวเหรอ...” เขากระซิบ พร้อมเลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนลำไผ่บดเบียดถูไถอยู่ตรงกลีบถ้วยที่แยกออกจนเปียกชุ่ม เธอส่ายหน้าเบา ๆ แก้มแดงจัด ปลายนิ้วจับต้นแขนเขาแน่น ครามก้มลงประกบริมฝีปากของเธออีกครั้ง มือหนาจับสะโพกเธอไว้มั่น ก่อนจะค่อย ๆ ขยับสะโพก และ “กดแท่งเนื้อใหญ่ เข้าไปในร่องกลีบที่เปียกชื้นของเธออย่างช้า ๆ เสียงครางต่ำของเขาหลุดออกมาพร้อมกับเสียงกลั้นลมหายใจของเธอ “แน่นมาก... ลิษา…” เขาค่อย ๆ ดันเข้าไปทีละนิด...ทีละนิด ความคับแน่นภายในทำให้กล้ามท้องของเขาเกร็งตึง ร่องกลีบเปียกตอดแท่งเนื้อชุ่มชื้นในความเงียบของรถ เมื่อเข้าไปได้จนสุด เขาหยุดนิ่งเล็กน้อยให้เธอปรับตัว “อื้ม...” ลลิษาครางพร่า ตัวสั่นระริก รู้สึกเหมือนช่องทางรักของเธอกำลังถูกเติมเต็มในแบบที่ไม่เคยมาก่อน แล้วเขาก็เริ่มขยับ… ช้า… เนิบ… ลึก… และแรงขึ้นตามจังหวะไฟที่ลุกลามในอก เสียงลมหายใจสลับเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องอยู่ในรถ ความร้อนแผ่กระจายจนกระจกขึ้นฝ้า มือลลิษาจิกไปที่แผ่นหลังของเขา จูบเขาอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่สะโพกของครามกระแทกกระทั้นไม่หยุด “อื้อ… คราม… อ๊า…” เขาทั้งถูไถ...ทั้งกระแทก ทั้งบดเบียดในร่องกลีบที่เปียกจนหยาดไหลย้อยลงบนเบาะหนังหรู ในค่ำคืนนี้ บนรถที่ควรเป็นเพียงพาหนะ ลลิษาได้มอบตัว มอบกาย... และมอบหัวใจของเธอให้ชายที่เธอเคยคิดจะ “เล่นเกม” ด้วยอย่างเท่าเทียม แต่ตอนนี้... เธอไม่ใช่ผู้เล่น เธอคือเหยื่อของเกมที่ตัวเองเริ่ม...และแพ้อย่างราบคาบ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more