ตอนเช้า
แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาในห้อง
ลลิษากะพริบตาตื่นขึ้นช้า ๆ ผ้าห่มหลุดลุ่ยลงต่ำเผยผิวเนียนที่มีรอยจูบซ้อนทับบางเบา
เธอขยับตัวเล็กน้อย มือซุกไปยังอีกฝั่งของเตียงอย่างเคยชิน…แต่กลับพบว่า ว่างเปล่า
“หือ…” เธอพึมพำ พลิกตัวมองรอบห้อง
ไม่มีวี่แววของชายหนุ่มร่างสูงที่ควรนอนข้างกัน
ไม่มีแม้แต่กลิ่นกาแฟ ไม่มีเสียงน้ำในห้องน้ำ ไม่มีอะไรเลย
ลลิษาขมวดคิ้วทันที หน้าหงิกงอในพริบตา
“หนีลงไปก่อนอีกแล้วเหรอ!”
เธอบ่นอุบ ลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมมาคลุมตัวหลวม ๆ แล้วเดินกระทืบเท้าลงบันได
เสียงฝีเท้า ตึง ตึง ตึง
ดังลงมาตามบันไดไม้ จนพ่อบ้านที่กำลังจัดจานอาหารเช้าถึงกับเหลือบตามอง
ครามยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว กำลังตักข้าวต้มใส่ชาม
ในมืออีกข้างคือแก้วน้ำผลไม้เย็นจัดที่เตรียมไว้สำหรับเธอโดยเฉพาะ
เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าหงิกงอของคุณหนูเจ้าของบ้าน
ยิ้มมุมปากบาง ๆ พร้อมกล่าวเสียงเรียบ
“ตื่
